Οι ΗΠΑ είναι η μεγάλη… δημοκρατική χώρα που διαφεντεύει τον πλανήτη.
Καλή χώρα!
Μέχρι που ξαλαφρώνει την ανθρωπότητα από τα βάρη της και τα φορτώνεται αυτή.
Εξ’ αυτού κατέστη και η εκλεκτή του θεού σε πείσμα των φουκαράδων των Εβραίων, τους οποίους ο θεός αγνοεί και συνδιαλέγεται μόνο με αμερικανούς προέδρους κι έχει βάλει και το ένα του μάτι στο δολάριο.
Οι πολίτες της χαίρουν της απόλυτης ελευθερίας. Είναι ένας εξόχως καλλιεργημένος λαός, που αρέσκεται στα γράμματα και στις τέχνες, εξόχως φιλομαθής και γνωρίζει άριστα που πέφτει ο κάθε γείτονας της χώρας του ανά τον κόσμο.
Αλλά θυσιάζουν αγαθά και δικαιώματα οικειοθελώς, για να τα χαίρονται διάφοροι άλλοι λαοί – κατά κανόνα αχάριστοι.
Εξ αυτής της αλληλεγγύης όμως και δυστυχώς, σαράντα εκατομμύρια (40.000.000) πολίτες των ΗΠΑ, έχουν αναγκαστεί να ζουν κάτω από το όριο φτώχιας, αυτοστερούμενοι κάθε αυτονόητου δικαιώματος. Είναι κι άλλα εκατομμύρια (πιο τυχεροί αυτοί) που την κουτσοβολεύουν, προφανώς κλέβοντας απ’ τη βοήθεια που προορίζεται για τους άλλους λαούς.
Κι όλα αυτά για να περνάει καλύτερα ο κάθε τυχάρπαστος Ιρακινός, Σύριος, Λίβυος και δεν συμμαζεύεται.
Αυτές οι ΗΠΑ συνορεύουν, σχεδόν, με όλον τον κόσμο. Απέναντι σε κάποια από τα σύνορά τους, στο ανατολικό ημισφαίριο
(κάποιοι που δεν ξέρουν τι είναι ημισφαίριο, ας φανταστούν μισή μπάλα που την γνωρίζουμε όλοι και μερικοί την έχουν στο κεφάλι τους, αντί φαιάς και χρήσιμης ουσίας),
ζει μια υποχθόνια, ύπουλη, άγρια και διαβολική εθνότητα. Είναι οι Κορεάτες.
Ακριβώς μετά τον Β΄Π.Π. οι αμερικανοί βρέθηκαν στην Κορέα για να την βοηθήσουν.
Πριν από αυτούς την είχαν βοηθήσει οι Ιάπωνες. Οι τελευταίοι κατάφεραν σπουδαία πράγματα. Περιόρισαν τον πληθυσμό της κατά ένα εκατομμύριο περίπου, αριθμός που μπορεί να φαντάζει αστείος σε σχέση με τα πάνω από δέκα εκατομμύρια Κινέζων που εξάλειψαν, πάντως οι υπόλοιποι Κορεάτες… αραίωσαν κι αισθάνονταν πιο άνετα.
Εισήγαγαν και καμιά διακοσαριά χιλιάδες (200.000) Κορεάτισσες στα μυστικά του σεξ, με επιμονή και μεθοδικότητα, έστω κι αν αυτές, εκ της αγριοσύνης τους και της εγγενούς αχαριστίας τους, αντιδρούσαν. Οι ανιδιοτελείς και μεγαλόψυχοι Ιάπωνες, παρ’ όλα αυτά, τις αποκαλούσαν, τρυφερά, «γυναίκες ανακούφισης».
Όταν λοιπόν οι Αμερικανοί νίκησαν τους Ιάπωνες, δωρίζοντάς τους, εις εκδήλωση μεγαλοθυμίας και δύο υπέροχες βόμβες – έτσι για να τους θυμούνται και μπήκαν στην Κορέα, σκέφτηκαν και πολύ ορθώς, να στελεχώσουν τις διοικητικές δομές της επικράτειάς τους με… Ιάπωνες.
Οι τελευταίοι είχαν ήδη δημιουργήσει… αδιάρρηκτους δεσμούς με τον ντόπιο πληθυσμό και οι Κορεάτες είχαν, τρόπον τινά, εξοικειωθεί μαζί τους. Χώρια που ως γειτνιάζοντες φυλετικά είχαν και παρόμοια χαρακτηριστικά.
Αυτά συνέβαιναν μέχρι τον 38ο παράλληλο.[1] Από κει και πάνω είχαν εισέλθει οι Σοβιετικοί οι οποίοι κυνηγούσαν τους Ιάπωνες κι είχαν σοβαρούς λόγους, όπως και οι άλλοι λαοί, να αντιπαθούν τις πράξεις τους, έτρεφαν δε διαφορετικές αντιλήψεις για την οργάνωση του κράτους κι έτσι δεν τους χρησιμοποίησαν.
Οι νοτιοκορεάτες, ως μικρόψυχοι, δεν είδαν με καλό μάτι τους Ιάπωνες και πολύ λογικά αναρωτήθηκαν τι διάολο θέλουν οι δολοφόνοι τους και βιαστές των γυναικών τους, πάλι, στη χώρα τους.
Τα ίδια ερωτήματα ενέσκηψαν σχετικά και με τους Αμερικάνους, άσε που δεν έβρισκαν σοβαρούς λόγους να είναι χωρισμένοι από τα βόρεια αδέρφια τους.
Έτσι κάποια στιγμή τα «πήραν» τα έκαναν λαμπόγυαλο – βοήθησαν κι οι βόρειοι σ’ αυτό κι έτσι οι Ιάπωνες εξαφανίστηκαν, οι δε Αμερικανοί βρέθηκαν στριμωγμένοι στην παραλία, προβληματισμένοι για το ότι θα ‘πεφταν στη θάλασσα με τα ρούχα.
Πάνω εκεί άρχισαν να φωνάζουν βοήθεια, μάς την πέφτουν οι κομμουνιστές, κινδυνεύει η πατρίς, το δολάριο, το μάτι του θεού, ο δυτικός πολιτισμός, ο ελεύθερος κόσμο κλπ, πήραν και μια απόφαση στον ΟΗΕ (Οι Κίνα – ΕΣΣΔ απείχαν για σοβαρούς λόγους) κι έστειλαν κορόιδα από διάφορες χώρες να πολεμήσουν για την ελευθερία των Αμερικανών στην Κορέα.
Από την Ελλάδα στάλθηκαν 1.067 κορόιδα και επτά αεροπλάνα. Κατά την επιστροφή, εκατόν ογδόντα έξι (186) ήταν σε φέρετρα και πεντακόσιοι εξήντα έξι (566) σακάτηδες.
Παρασημοφορήθηκαν όμως και τους έστησαν κι ένα μνημείο κοντά στη Σεούλ. Χάσαμε και τέσσερα αεροπλάνα (C-47 Ντακότα) που προσφάτως είχαμε αγοράσει.
Εν τω μεταξύ στην Κορέα γινόταν της… Κορέας.
Συν τω χρόνω οι Κορεάτες γενικώς, αραίωσαν κατά ένα εκατομμύριο ακόμη.
Βλέποντας τόσο και τέτοιο λερό συρφετό στα πόδια τους οι Κινέζοι, που προσφάτως είχαν αποτινάξει τη δική τους λέρα, έδωσαν ένα χεράκι βοηθείας στους βόρειους συντρόφους τους.
Από κοντά και οι Σοβιετικοί που δεν έβρισκαν λόγους να είναι ο ιμπεριαλιστικός εσμός στην αυλή τους.
Ξανά οι Αμερικανοί κι οι πολιτισμένοι σύμμαχοί τους πλησίον της θάλασσας, να ψάχνουν το μαγιό τους.
Με τα πολλά, τα πράγματα σταθεροποιήθηκαν κάπως, κι ο 38ος παράλληλος έμεινε το σύνορο των δύο Κορέων.
Οι βόρειοι εξάλειψαν αυτό που λέγεται «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και οι νότιοι το ενέτειναν.
Οι βόρειοι με ηγέτη τον Κιμ Ιλ Σουγκ, ΓΓ του Κόμματος Εργατών Κορέας και την αλληλεγγύη των συντρόφων τους Σοβιετικών και Κινέζων, εξαφάνισαν τον αναλφαβητισμό, την ανεργία, δημιούργησαν υποδομές, άρχισαν να χτίζουν σπίτια και να αναπτύσσουν τη βιομηχανία τους.
Οι Νότιοι απόκτησαν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai και μεγάλα ναυπηγεία.
Βεβαίως δεν τα απόκτησαν όλοι οι νότιοι αλλά μια χούφτα από αυτούς.
Κάποιοι ζαβοί όμως, από τον νοτιοκορεάτικο λαό (όπως συμβαίνει με όλους τους λαούς) καυχιόνταν πως έχουν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai, τα μεγάλα ναυπηγεία και άλλες βιομηχανίες. Κάποιοι άλλοι – πιο ξύπνιοι αυτοί, τους αντέτειναν «τα… τέτοια μας έχουμε»,[2] με το οποίο συμφωνούσαν ομοθυμαδόν και οι βόρειοι.
Ενίοτε, όλοι οι νότιοι και αυτοί με τις βιομηχανίες και οι άλλοι με τα… τέτοια τους,[3] έπαιρναν ανάποδες και δεν άφηναν κολυμπηθρόξυλο που λένε κι οι Κομφουκιανοί, οπότε τους την έπεφταν τα νοτιοκορεάτικα ματ και τα πράγματα ηρεμούσαν.
Τους φόβιζαν και με το ότι, όπου να ‘ναι επιδράμουν τα βόρεια αδέλφια τους του ολοκληρωτισμού, για να τους χαλάσουν την όμορφη δημοκρατία τους. Και τα χρόνια περνούσαν.
Κατά τον ρουν των γεγονότων, η Βόρεια Κορέα (καθώς και όλοι οι άλλοι, ακόμη κι εγώ που σας τα γράφω)
έχασε την Σοβιετική Ένωση
(και μαζί μ’ αυτήν τ’ αυγά και τα πασχάλια κατά πως λέει και η γνωστή κινέζικη παροιμία)
κι η Κίνα μάζευε άσπρες και μαύρες γάτες και τις εκπαίδευε να νιαουρίζουν.[4]
Επίσης εξέλειπαν οι σοσιαλιστικές χώρες γενικώς, ρίξανε το τείχος του Βερολίνου
– κάποιοι του χειρίστου είδους έτρεχαν για αναμνηστικό, ύψωσαν άλλα τείχη σε διάφορα μέρη και πόλεις του κόσμου και πολλοί –
οι χειρότεροι, χάρηκαν για όλα αυτά.
Οι βορειοκορεάτες όμως που είχαν, κατά πως φαίνεται, περισσότερο μυαλό και έβλεπαν να χάνονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη και διάφορες άλλες – εκτός από τις σοσιαλιστικές χώρες, τα χρειάστηκαν.
Βρέθηκε να έχουν και πλούσιο υπέδαφος σε σπάνιες γαίες που τις καλοβλέπουν οι διάφορες SAMSUNG και Apple, εν τω μεταξύ εκτραχύνονταν κι οι Αμερικάνοι όλο και περισσότερο, οι οποίοι με την γειτόνισσά τους Κίνα παθαίνουν ίκτερο.
Έτσι είδαν κι αποείδαν «Στη χώρα των Κιμ»[5] και το ‘ριξαν στα πυρηνικά μπας και σφίξουν οι κώλοι. Και ω του θαύματος, οι κώλοι έσφιξαν!
Υστεριάζει ο Τραμπ, κτυπάνε τις σειρήνες οι Ιάπωνες που ο πύραυλος πέρασε 550 χιλιόμετρα ψηλά από πάνω τους (που από διεθνή συνθήκη επιτρέπεται), αγρίεψαν οι Κινέζοι κι είπαν στους Αμερικανούς «το νου σας, γιατί μπουκάρουμε».
Επίσης τρέμω κι εγώ που έχω κινητό και τάμπλετ SAMSUNG, τηλεοράσεις, πλυντήριο πιάτων και φούρνο μικροκυμάτων LG, μη συμβεί κάτι και δεν έχω τεχνική… υποστήριξη.
Έχω να αντιμετωπίσω και τους χαχόλους που όταν τους αντιτείνεις κάτι λογικό, σου λένε να πας να ζήσεις στην βόρειο Κορέα.
Μου αρκούν, ρε δυστυχείς, οι δυναστείες των Παπανδρέου και των Καραμανλήδων, ας μου λείπει των Κιμ.
Χώρια που συνήθισα τους αυτόχθονες μαλάκες που προσκυνάνε εικόνες, πανιά, εσώρουχα, κόκκαλα και πετσάκια.
Αλλά και το να βλέπεις τους ξεβράκωτους να στηρίζουν τον καπιταλισμό έχει – όπως και να το κάνουμε τη… σαδιστική του χάρη κι ένα επιστημονικό ενδιαφέρον, ρε αδερφέ.
[1] Είναι αυτοί οι οριζόντιοι κύκλοι στην υδρόγειο ή οι οριζόντιες γραμμές στο χάρτη που μερικοί σπάτε το κεφάλι τους, γιατί υπάρχουν.
2] Κορεάτικη αγοραία έκφραση που σημαίνει «στ’ αρχίδια μας».
[3] Ως ανωτέρω.
[4] «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», Ντενγκ Ξσιάο Πινγκ.
[5] «Στη χώρα των Κιμ», Φραγκίσκα Μεγαλούδη, Εκδόσεις Εντύποις.
Του Στέλιου Κανάκη
ΑΠΟ ATEXNOS