Αυτό δεχόμαστε; Αυτό ονειρευόμαστε;
Άλλη μια τραγική περίπτωση, άλλο ένα τραγικό θύμα όλης της κατάστασης που ζούμε εδώ στην πολιτισμένη και ανεπτυγμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα!
Οι υπογραφές μνημονίων λοιπόν πράγματι έχουν αποτέλεσμα. Τραγικό αποτέλεσμα...
Μια γυναίκα 57 ετών στη Φολέγανδρο, ξεψύχησε τελικά μπροστά στους δικούς της αφού ακόμη κι όταν ήρθε το Super Puma για να την μεταφερει, δεν υπήρχε γιατρός να την συνοδέψει.
Δεν πειράζει όμως, αφού μπορεί φέτος να γίνει νεο ρεκόρ στον τουρισμό και να γεμίσουν κι άλλο οι τσέπες των μεγαλοξενοδόχων... Σημασία έχει η "οικονομία της πατρίδας".
Όλοι εμείς είμαστε απλά παράπλευρες απώλειες.
Φυσικά θα ήταν ηλιθιότητα να μιλήσει κάποιος για κακή στιγμή, παραλείψεις και λάθη. Απλά ζούμε σε έναν κόσμο που δε δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες...
Διαβάζουμε σε σάιτ μεγάλου συγκροτήματος":
"Η γυναίκα.... θα μπορούσε να σωθεί αν υπήρχε ένας γιατρός στο νησί των 750 κατοίκων, που ήδη άρχισε να δέχεται τους πρώτους τουρίστες.
Και μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση δύο ενήλικα παιδιά που έχασαν τη μητέρα τους, τόσο άδικα και ξαφνικά."
«Η μητέρα μου αιμορραγούσε από τις δώδεκα τη νύχτα και το Super Puma ήρθε στις 7 το πρωί. Πόσο να αντέξει η γυναίκα. Μου φώναζε "βοήθεια, σώσε με" και εγώ είχα τρελαθεί, δεν ήξερα πώς να τη βοηθήσω. Ξεψύχησε μπροστά στα μάτια μας, αβοήθητη» λέει ο γιος της άτυχης 57χρονης γυναίκας.
«Είναι δυνατόν, μία γυναίκα 57 ετών να έχει πάθει αιμορραγία και να μην βρίσκεται ούτε ένας γιατρός;» δήλωσε από την πλευρά η κόρη του θύματος, Ειρήνη Μαρινάκη.
«Δεν υπήρχε φάρμακο, για της περιορίσει την αιμορραγία» συνέχισε.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, έχει συμβεί επανειλημμένες φορές... Όχι να αργήσει το ελικόπτερο να έρθει, να φύγει ένας άνθρωπος στα χέρια ανειδίκευτων ανθρώπων, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με ειδικότητες.
Προφανώς έχουν πιάσει όλοι δουλειά στα σουβλατζίδικα στην Αθήνα, γιατί δεν τους αρέσει να είναι εδώ στο νησί» συμπλήρωσε, γεμάτη οργή, η ίδια."
Όσο κι αν αναρωτιούνται οι δικοί της λοιπόν, όλα είναι δυνατά,
αφού πρέπει να γίνουν τα αδύνατα δυνατά, για να ανακάμψουν τα ιδιωτικά κέρδη.
Κι αυτό δεν μπορεί να μη σημαίνει περικοπές σε απαραίτητο προσωπικό, σε υποδομές υγείας, σε απαραίτητα φάρμακα(απίστευτο πραγματικά να μην υπάρχει αιμοστατικό να σταματησει μια αιμορραγία...), περικοπές γενικά μέχρι τελικής πτώσεως.
Όλοι αυτοί οι σοφοί, μεταξύ των οποίων εκπρόσωποι του ΣΕΒ και υποτακτικοί τους, που ζητούν διαρκώς κι άλλη συρρίκνωση των δημόσιων δομών, ας ξέρουν τι έγκλημα κάνουν.
Όσο για τους υπόλοιπους ας σκεφτούν κι ας αποφασίσουν ποια θέση θα πάρουν.
Με τη ζωή ή με τα κέρδη;
Με κέντρο τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους
ή
με κέντρο το φούσκωμα της τσέπης πανέξυπνων επιχειρηματιών που σφυρίζουν αδιάφορα χειροκροτώντας το τσάκισμα της ζωής των πολλών;
ΥΓ: Επειδή μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι ασχολούμαι με ένα άτυχο μεμονωμένο γεγονός θέλω να πω πως το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου μεμονωμένο.
Βρίσκεται μέσα στο ίδιο κουτί με πολλά άλλα όσο κι αν δε φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Βρίσκεται στο ίδιο κουτί με τον πόλεμο στην περιοχή που πάει να λύσει προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης ματώνοντας ολόκληρες χώρες,
με την απόγνωση του απλήρωτου υπάλληλου που ισοπεδώνεται για να σώσει την επιχείρηση,
με τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζονται σαν ζώα γιατι δε γίνεται αλλιώς,
με το κλάμα του παιδιού που ζει μεσα στη φτώχεια μπροστά στους άνεργους γονείς που θυσιάστηκαν στο βωμό της ανάκαμψης,
με την απορία του 17χρονου που θα περάσει σε ανωτατη σχολή άλλης πόλης αλλά δεν θα μπορεί να πάει να σπουδάσει για ευνόητους λόγους.
Η ζωή φαίνεται πως δεν είναι πια δωρεάν. Είναι προνόμιο κάποιων λίγων.
Από την άλλη η ζωή δεν μπορεί παρά να είναι ένας διαρκής αγώνας για να γίνει πραγματική ζωή.
Αλλιώς τι νόημα έχει;