Από
Εγώ έτσι τη γνώρισα, σε ούλα από την όψη,
την είδα, την αγνάντεψα, κι΄απ΄του γκρεμού την κόψη.
Μ΄έθρεψε, με ανάστησε, κήπος η αγκαλιά τσης,
καρποί που με πλουτένανε, με πλάθαν τα φιλιά τσης.
Είχε μια χάρη πάντα τσης, και κάτι ευλογημένο,
σπόρος γλυκύς στα σπλάχνα τσης, και χώμα ποτισμένο.
Την είδα απ΄την ανάποδη, απ΄τα ψηλά μουράγια,
τη βλέπω απ΄του καστρόλοφου, τα δασωμένα πλάγια.
Ανθίζει και μαραίνεται, ακμάζει κι΄αρρωσταίνει,
κατα καιρούς η ανάσα τσης, νοσεί μα δεν πεθαίνει.
Τη βλέπω απ΄τον Τιμόθεο, απ΄το γλυκό δοξάρι,
τη βλέπω π΄αναδύεται, σαν βγαίνει το φεγγάρι.
Μέσα απ΄τα μαντολίνα τσης, τη βλέπω απ΄τσι κιθάρες,
Αρβανιτάκης δέντρο τσης, με έμπνευση και χάρες.
Δημιουργός με μαστοριά, και τέκνο τσης χρυσάφι,
την πεναλάπι στην καρδιά, βουτάει μέσα και γράφει.
Βουτάει στο γνήσιο χρώμα τσης, γιομίζει απ΄αποχρώσεις,
με μουσική που σ΄έλουσε, σε κάνει να τη νιώσεις.
Και βλέπω μεσ΄τα μαύρα τσης, πως γράφεται ιστορία,
να βγεί στο φως, στο ξέγναντο, δεν χάνει ευκαιρία.
Κάνει χορούς, θεατρικά, πολλά μεσ΄το σακίδιο,
και ομιλίες, και γραπτά, αλλά δεν ειν΄το ίδιο.
Η μουσική σκορπάει παντού, και την κρατάει στο χρώμα,
εκφράζει και τη μιρουδιά, που βγαίνει απ΄το χώμα.
Εκφράζει στίχους, ποιήματα, για αυτήν που΄ναι γραμμένοι,
το κάτι το καινούργιο τσης, που την κρατάει ανθισμένη.
Βλέπω πολλά που γίνονται, βλέπω πολλά.. πολλάκις,
μα την κρατάει πιο ψηλά, ένας Αρβανιτάκης.!!!
***