Νοσ.Ευαγγελισμός:"Τα άκουγα, αλλά μέχρι να τα δω δεν είχα νοιώσει την αγριότητά τους. Σαν Βιασμός."

Stelios Kanakis:

22/1/2017
Από Δήμητρα Διαμαντοπούλου:

Δυστυχώς! Κάθε τι άλλο περισσεύει.
Το μόνο εφημερεύον νοσοκομείο της κεντρικής Αθήνας ο Ευαγγελισμός. Επείγοντα. 6 το απόγευμα. 4 νοσοκόμες,1 γιατρός.
Μία αίθουσα, ένας διάδρομος.
Στην αίθουσα τα φορεία με έναν συνοδό να επιτρέπεται. Οι υπόλοιποι στο διάδρομο.
Ο διάδρομος σαν λεωφορείο σε ώρα αιχμής, οι άνθρωποι που συνοδεύουν τον ασθενή σαν παστές σαρδέλες.
Βήχας. Μάσκες. Αποπνικτικός αέρας.
ή μάσκα και σκας ή τη βγάζεις και αναπνέεις και δεν ξέρεις με τι λοίμωξη θα φύγεις από 'κει μέσα.
Ζαλάδα. Ο θάλαμος όσο μια αίθουσα σχολείου. Μέσα ένα σωρό φορεία στιβαγμένα και ο ένας συνοδός του καθενός -όσων έχουν- να μην χωράει να περάσει.
Τουλάχιστον, λένε 100-120 επείγοντα περιμένουν γιατρό εκεί πέρα.
Στη γωνία μια γιαγιά. Φωνάζει ότι της έχει φύγει ο καθετήρας που της έχουν βάλει και ντρέπεται γιατί κατουράει παντού τριγύρω. Να πάει κάποιος να της τον φτιάξει.
6 το απόγευμα. Μέχρι τις 12 το βράδυ, δεν κατάφερε να πάει κάποια από τις νοσοκόμες που έτρεχαν σαν παλαβές. Η γιαγιά περίμενε να τη δει γιατρός από το πρωί που ήταν εκεί. Και άλλοι.
Μια έγκυος 7 μηνών, με σοβαρό πρόβλημα, δεν κατάλαβα τι. 5 ώρες δεν είχε καταφέρει να τη δει ο ένας και μοναδικός πανικόβλητος γιατρός. Άνθρωποι που τά 'χουν χαμένα, χωρίς συνοδό να πέφτουν από τα φορεία, άλλοι να φωνάζουν ότι κρυώνουν. Άλλοι να διψάνε ή να πονάνε.
Ώρες.
Διάδρομος στις 9. Ακόμα πιο πολύς κόσμος. Κόσμος περιμένει να δει τι θα γίνει με τον δικό του άνθρωπο. Κόσμος φωνάζει.
Κόσμος χάνει την υπομονή του.
Άλλοι κατηγορούν τους πρόσφυγες. Άλλοι τον Τσίπρα. Άλλοι τη Μέρκελ. Αλαλούμ. Φωνές με το σεκιουριτά που δεν αφήνει να περάσουν κι άλλοι. Ζαλάδα. Νερό.
Αποφασίζεις στις 12, μετά από 6 ώρες να πας τον δικό σου άνθρωπο σε ιδωτικό νοσοκομείο, γιατί πρέπει να του αλλάξεις πάμπερ, γιατί φοβάται βλέποντας όλα αυτά,
γιατί φοβάσαι μην κολλήσει κάποια λοίμωξη καθώς όλοι μέσα βήχουν και τα παπούτσια του ενός στο φορείο ακουμπάνε το κεφάλι του άλλου.
Παίρνεις ιδωτικό νοσοκομείο. 1000 ευρώ το βράδυ.
Ζαλάδα.
Την ώρα εκείνη, έρχεται ο γιατρός και εξετάζει τον δικό σου: "Πρέπει να μείνει μέσα οπωσδήποτε να νοσηλευτεί. Αλλά δεν υπάρχουν κρεβάτια. Αν θέλετε στο ράντσο, εδώ πέρα".
Ζαλάδα.
Ιδιωτικό νοσοκομείο, συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ αυτή τη φορά. 500 τη βραδυά. Και λες κι ευχαριστώ.
Βρίσκεται τρόπος και ανακοινώνεις στον έρμο το μοναδικό γιατρό ότι θα τον μεταφέρεις τον δικό σου στην ιδιωτική.
Δείχνει ανακουφισμένος.
Γύρω στα φορεία κατουρημένοι ώρες, κρυωμένοι, χτυπημένοι, εξαντλημένοι, γέροι, νέοι, παιδιά, Έλληνες, πρόσφυγες.
Κάποιοι δίπλα ακούνε, κοιτάζουν με λίγη ζήλεια, λίγη απόγνωση,
απελπισία.

Χαμογελάω με ενοχή.
Μέχρι εκείνη την ώρα -γύρω στη 1 τη νύχτα- ακόμα υπήρχαν άνθρωποι που από το πρωί δεν είχαν καταφέρει να τους δουν.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προς πώληση όσο όσο. Την ανθρώπινη μας υπόσταση την εκτέλεσαν.
Τα άκουγα, αλλά μέχρι να τα δω δεν είχα νοιώσει την αγριότητά τους. Σα βιασμός.
Εγκλήματα που γι' αυτά μια μέρα θα γράψει η ιστορία.
Αλλά καμία γραφή στην ιστορία, δεν ξεπλένουν τη φρίκη και το άδικο που αφήνουν πίσω.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω...

.............................................................

VivaLaRevolucion: Δες Γιατί:

κάνε κλικ πάνω στην εικόνα να δεις όλο το κείμενο !!
και Εδώ