ΤΟ Π.Α.ΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΜΑΝΩΛΑΔΕΣ"...

Μιλώντας στους μετανάστες εργάτες γης, ο Βασίλης Σταμούλης τόνισε ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται σταθερά, εδώ και χρόνια, στο πλευρό τους, καλώντας τους να οργανωθούν, να παλέψουν για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς, Κοινωνική Ασφάλιση και δικαιώματα.

«Πρέπει οι εργάτες να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε. Δεν έχουμε άλλο δρόμο», υπογράμμισε. «Μην περιμένετε κάποιον άλλο να λύσει τα προβλήματά σας. Εμείς ως Ομοσπονδίες, εργατικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, θα είμαστε στο πλευρό σας. Πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι όλοι μαζί, Ελληνες και μετανάστες εργάτες. Για δουλειά με δικαιώματα και κατάργηση της εκμετάλλευσης. Απ' τη μια πλευρά είναι οι μεγαλοφραουλάδες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, αυτοί που κερδίζουν από το μόχθο και τον ιδρώτα μας, αυτοί που καρπώνονται τον πλούτο που εμείς παράγουμε. Ολοι οι εργάτες, όλα τα συνδικάτα, θα πρέπει να παλέψουμε κανείς εργάτης να μην είναι κάτω από 33 ευρώ μεροκάματο. Κανείς εργάτης να μην είναι ανασφάλιστος, αλλά να έχει ασφάλιση κανονική για μισθωτή εργασία. Που σημαίνει άδεια με αποδοχές, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, προϋποθέσεις για ταμείο ανεργίας».

Η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» επιβάλλει τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα

Ειδικά για την κατάσταση που επικρατεί στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, ο Β. Σταμούλης κάλεσε τους μετανάστες εργάτες γης να διεκδικήσουν άμεσες λύσεις στις άθλιες συνθήκες που αντιμετωπίζουν και αφορούν και τις συνθήκες διαμονής.

«Θα πρέπει με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας να φτιαχτούν ανθρώπινοι χώροι για να μένουν οι εργάτες γης», πρόσθεσε. 

«Αυτά που είπε η υπουργός Εργασίας στην επίσκεψή της εδώ είναι ψεύτικα λόγια και κοροϊδεύει. Γιατί αυτά που ζείτε εσείς εδώ, με τα μεροκάματα πείνας και την ανασφάλιστη δουλειά, τα ζουν χιλιάδες εργάτες σε όλη τη χώρα. "Μανωλάδες" υπάρχουν και σε άλλες περιοχές... 

Η υπουργός Εργασίας ήρθε εδώ και μίλησε για αξιοπρέπεια, αλλά όταν γύρισε στην Αθήνα απέρριψε την πρόταση που κάναμε Συνδικάτα, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και κατώτερο μισθό στα 751 ευρώ. 

Γι' αυτό λέμε ότι υπηρετούν ουσιαστικά τα συμφέροντα των αφεντικών που θέλουν να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε σύγχρονα κάτεργα. Αυτή είναι η "ευρωπαϊκή κανονικότητα" που επικαλούνται. Και αυτή έχει να κάνει με την αντιμεταναστευτική πολιτική, κρατάνε τους μετανάστες εργάτες σε ομηρία, είναι χιλιάδες οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου που είναι διωγμένοι απ' τον πόλεμο που γίνεται για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Και αυτό ισχύει σε όλη την Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη».

Ριζοσπάστης

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Διαβάστε σήμερα...

 Ολοι σήμερα στα συλλαλητήρια ενάντια στο νέο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο!

Κάλεσμα οργάνωσης και πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση

Αγώνας για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών

Ορισμένες σκέψεις - συμπεράσματα από τη μάχη των αρχαιρεσιών

Να μην επιστρέψει η νοθεία από την πίσω πόρτα

Μαχητικό συλλαλητήριο χτες στη Θεσσαλονίκη

 Τα σημερινά συλλαλητήρια

 Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Κοινωνική Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

 Αγωνιστικό πλαίσιο πάλης

 Διαδηλώνουν την Τρίτη οι συνταξιούχοι της Αττικής

 Πέτυχαν ανάκληση των απολύσεων στην ΕΥΔΑΠ

 Στάσεις εργασίας στην «ΕΒΓΑ»

 Σήμερα η παγκρήτια συγκέντρωση των υγειονομικών

 Βρώμικη επίθεση σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ

Iqbal Masih: ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΗΓΈΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΙΚΉ ΕΡΓΑΣΊΑ-ΔΟΥΛΕΊΑ.

Μια γροθιά στο στομάχι για το σύστημα που ανεχόμαστε και που πολλοί ακόμη υποστηρίζουνε:  

 12χρονος Iqbal Masih:"Τα παιδιά πρέπει να έχουν στυλό στα χέρια τους όχι εργαλεία"

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, ένας λαμπρός νέος είχε παγκόσμιο αντίκτυπο στην παιδική δουλεία. Η ζωή του Iqbal Masih κόπηκε λίγο πριν τα 13 χρόνια, αλλά οι ισχυρές και εύγλωττες ομιλίες του ενθάρρυναν χιλιάδες συναδέλφους του εργάτες και παιδικούς σκλάβους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Έφερε την ευαισθητοποίηση και προώθησε την εκπαίδευση, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να τερματίσουν την αδικία στα εργοστάσια χαλιών σε όλο τον κόσμο.

Το 1983, ο Iqbal Masih γεννήθηκε στην φτωχή κοινότητα Muridke έξω από τη Λαχόρη του Πακιστάν. Η οικογένειά του επιβαρύνθηκε οικονομικά και ο πατέρας του Saif Masih αποφάσισε να εγκαταλείψει την οικογένειά του όταν ο Iqbal ήταν πολύ μικρός. Όταν ήταν 4 χρονών, η μητέρα του Iqbal Inayat χρειαζόταν κεφάλαια για να πληρώσει για το γάμο του μεγαλύτερου αδελφού του. Επειδή η οικογένεια ήταν ήδη χρεωμένη, έβγαλε ένα δάνειο στο όνομα του Iqbal από έναν τοπικό επιχειρηματία. Ωστόσο, όταν το χρέος τους δεν αντιμετωπίστηκε, αναγκάστηκε να "δανείσει" τον Iqbal ως εργάτη για να εξοφλήσει το χρέος.

Ο Iqbal έγινε ένας από τους πολυάριθμους εργάτες που εργάζονταν στο εργοστάσιο χαλιών. Παρά τις 14ωρες βάρδιες έξι ημέρες την εβδομάδα, ο Iqbal δεν κέρδισε ποτέ αρκετά χρήματα για να εξοφλήσει το χρέος, το κόστος της «μαθητείας» του, τα εργαλεία του, το φαγητό του, τα πρόστιμα για τα λάθη του ή την "φροντίδα" του ισοφάριζαν το πενιχρό μεροκάματο του. Παρόλο που θεωρήθηκε ότι ήταν "χρεωμένος", ήταν πραγματικά σαν τα εκατομμύρια άλλα παιδιά, τα οποία ήταν υποδουλωμένα στους εργοδότες τους χωρίς ελπίδα να κερδίσουν την ελευθερία τους. 

Το 1992, ψηφίστηκε νόμος στο Πακιστάν που καθιστούσε παράνομη την παιδική εργασία. Ωστόσο, οι ιδιοκτήτες συνέχιζαν να χρησιμοποιούν παιδιά ως εργάτες..

"Τα παιδιά πρέπει να έχουν στυλό στα χέρια τους όχι εργαλεία" - Iqbal Masih

Όταν ο Iqbal ήταν 10 ετών, αποφάσισε να δραπετεύσει. Έφυγε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε τον εργοδότη του στην αστυνομία. Όμως, η εταιρεία στην οποία εργαζόταν δωροδόκησε τους αστυνομικούς και ο μικρός Μασίχ επέστρεψε στην εφιαλτική του καθημερινότητα, όπου του στερούσαν τα γεύματα και τον χτυπούσαν για να τον τιμωρήσουν. Ο Μασίχ δεν το έβαλε κάτω. Μερικούς μήνες αργότερα, το έσκασε ξανά, όμως αυτή τη φορά δεν απευθύνθηκε στην αστυνομία....

Μετά από λίγο, ο Iqbal βρέθηκε να παρακολουθεί μια εορταστική εκδήλωση που διεξήγαγαν οι ενώσεις των οικοδόμων. Εκεί, ο Iqbal άκουσε για τα δικαιώματά του ως εργάτης και ότι η δουλεία του χρέους ήταν εκτός νόμου λίγα χρόνια πριν. Εκτός από το νόμο κατά της δουλείας, η κυβέρνηση είχε ακυρώσει όλα τα χρέη με τις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να μπορέσουν με τη σειρά τους να απελευθερωθούν απ' τα χρέη τους. Ωστόσο, πολύ λίγες επιχειρήσεις απελευθέρωσαν πραγματικά τους δούλους τους. 

Όταν άλλοι κλήθηκαν να μιλήσουν ενώπιον του πλήθους ο Iqbal προσφέρθηκε εθελοντικά. 

Αφού άκουσε την ιστορία του Iqbal, ένας από τους ηγέτες των συνδικάτων με τον όνομα Ehsan Ullah Khan προσπάθησε να απελευθερώσει τον Iqbal από τη δουλεία. Μετά από πολύ πιεστική παρέμβαση των συνδικάτων για την παρανομία του εργοστασίου του, ο Arshad απελευθέρωσε τον Iqbal και μερικούς από τα άλλα παιδιά σκλάβους.

Ο Iqbal τότε έγινε εξέχων ηγέτης του κινήματος ενάντια στην παιδική εργασία και τη δουλεία στο Πακιστάν. Παρακολούθησε το σχολείο της Ομοσπονδίας Ελευθερίας Εργασίας (BLLF) και ολοκλήρωσε γρήγορα μια τετραετή εκπαίδευση σε μόλις δύο χρόνια. Καθώς η κατανόησή του για τους εργατικούς νόμους και τα ανθρώπινα δικαιώματα αυξανόταν, άρχισε να χρησιμοποιεί τη δυναμική του προσωπικότητα για να μιλήσει εξ ονόματος των σκλαβωμένων εργαζομένων. 

Θα γλιστρήσει σε εργοστάσια και θα αρχίσει να ρωτάει τα παιδιά για τις εμπειρίες τους και αν ήταν δούλοι. Παρόλο που αυτό ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη δουλειά, το υποσιτισμένο σώμα του και η παρατεταμένη ανάπτυξη του τον έκαναν να φαίνεται ότι ήταν μόνο περίπου έξι ετών, οπότε σπάνια αντιλαμβανόταν ως απειλή.

Το BLLF τον έστειλε να μιλήσει σε επιχειρήσεις και διαδηλώσεις σε όλο το Πακιστάν, όπου ήταν γνωστό ότι υπήρχε δεσμευμένη δουλεία. Με την ισχυρή προσωπικότητά του, ενημέρωνε τους δούλους εργάτες και τους ενθάρρυνε να ξεφύγουν. Παρά τις απειλές θανάτου από τις οργανωμένες επιχειρηματικές μαφίες που κυριαρχούσαν στις κοινότητες, ο Iqbal συνέχισε να μιλάει κατά των πρακτικών τους με εμπιστοσύνη και ευγλωττία. Εκτιμάται ότι πάνω από 3.000 πακιστανικά παιδιά διέφυγαν από τους ιδιοκτήτες τους μετά από επισκέψεις διαμαρτυρίας, που πραγματοποίησε το BLLF εκείνο το έτος.
Λόγω της ιστορίας του, ο Iqbal Masih άρχισε να επισκέπτεται άλλες χώρες, ευαισθητοποιώντας τους παιδικούς σκλάβους και υποστηρίζοντας την ελευθερία τους. Οπουδήποτε πήγε, ενέπνευσε άλλους (ειδικά παιδιά) να συμμετάσχουν στην προσπάθεια να σταματήσουν την παιδική δουλεία.

"Θα ήθελα να κάνω αυτό που έκανε ο Αβραάμ Λίνκολν ... Θα ήθελα να το κάνω στο Πακιστάν" -Iqbal Masih

Μετά από μια επίσκεψη για να μιλήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 1994, ο Iqbal επέστρεψε στο Πακιστάν. Θα περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρακολουθώντας το σχολείο με την ελπίδα να γίνει δικηγόρος για να πολεμήσει για λογαριασμό συνεργαζόμενων εργατών.

Πριν κλείσει τα 13 χρόνια του ενώ έκανε ποδήλατο μαζί με τους φίλους του δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι. 

Οι δολοφόνοι του δεν συνελήφθησαν ποτέ, αλλά εικάζεται ότι το συμβόλαιο θανάτου του προέρχονταν από τη «μαφία των χαλιών».

 O 12χρονος επαναστάτης είχε αρχίσει να ξεσηκώνει με τη δράση του τα παιδιά-σκλάβους των εργοστασίων, που υπολογίζονταν σε αρκετά εκατομμύρια, καθώς τους υπενθύμιζε τα δικαιώματά τους. Ο θάνατος του συγκλόνισε τον κόσμο και ο Masih έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της παιδικής εργασίας....

https://www.youtube.com/watch?v=x8MIU5qSmM4

ΠΗΓΈΣ: 

http://moralheroes.org/iqbal-masih/ 

και mixanitouxronou.gr

Υπάρχουν Δούλοι Σήμερα ? Δείτε:

Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση της ορ­γά­νω­σης Walk Free, που δη­μο­σιεύ­θη­κε στο Λον­δί­νο: 

Τριά­ντα εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι ζουν υπό συν­θή­κες δου­λεί­ας ανά την υφή­λιο

Σε σχε­δόν 30 εκα­τομ­μύ­ρια υπο­λο­γί­ζει αυ­στρα­λια­νή ορ­γά­νω­ση όσους ζουν υπό συν­θή­κες δου­λεί­ας ανά την υφή­λιο, είτε αυτό ση­μαί­νει ανα­γκα­στι­κή ερ­γα­σία ή σε­ξουα­λι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση είτε ακόμη και «κα­νο­νι­κή» κλη­ρο­νο­μι­κή δου­λεία. 

Στην κο­ρυ­φή της λί­στας βρί­σκο­νται χώρες της Νό­τιας Ασίας και της Δυ­τι­κής Αφρι­κής.

Αλιεύτηκε απ' το Ατέχνως 

Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση της ορ­γά­νω­σης Walk Free, που δη­μο­σιεύ­θη­κε στο Λον­δί­νο, στην Ινδία ζουν 14 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι υπό κα­θε­στώς σκλά­βου, στην Κίνα 2,9 εκα­τομ­μύ­ρια και στο Πα­κι­στάν πάνω από 2 εκα­τομ­μύ­ρια.

Ακο­λου­θούν η Νι­γη­ρία, η Αι­θιο­πία, η Ρωσία, η Ταϊ­λάν­δη, η Λαϊκή Δη­μο­κρα­τία του Κον­γκό, η Βιρ­μα­νία και το Μπα­γκλα­ντές. Οι δέκα αυτές χώρες αντι­προ­σω­πεύ­ουν τα 22 από τα 29,8 εκα­τομ­μύ­ρια που ζουν σαν σκλά­βοι.

Εξη­γώ­ντας το αντι­κεί­με­νο που εξέ­τα­σε η ορ­γά­νω­ση, η έκ­θε­ση ανα­φέ­ρει, ση­μειώ­νο­ντας ότι ακόμη και σή­με­ρα άν­θρω­ποι γεν­νιού­νται σε κα­θε­στώς κλη­ρο­νο­μι­κής σκλα­βιάς, ότι υπάρ­χουν «θύ­μα­τα που έχουν απα­χθεί ή κρα­τού­νται πριν πω­λη­θούν ή πα­ρα­μέ­νουν κρα­τού­με­νοι για εκ­με­τάλ­λευ­ση, είτε δήθεν μέσω “γάμου”, απλή­ρω­της και ανα­γκα­στι­κής ερ­γα­σί­ας, ή ακόμη και παι­διών που εξα­να­γκά­ζο­νται να πο­λε­μή­σουν».

Στην Ινδία «ολό­κλη­ρες κοι­νό­τη­τες στα βό­ρεια χωριά υπο­δου­λώ­θη­καν και ανα­γκά­ζο­νται να δου­λεύ­ουν για την κα­τα­σκευή τού­βλων ή να ερ­γά­ζο­νται στα λα­το­μεία.

 Τα παι­διά ανα­γκά­ζο­νται να δου­λεύ­ουν σε αρ­γα­λειούς για να φτιά­χνουν τις κου­βέρ­τες που πω­λού­νται στα κα­τα­στή­μα­τά μας», δή­λω­σε στο Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο ο Νικ Γκρό­νο, επι­κε­φα­λής της WalkFree.

 Ωστό­σο, αν λάβει κα­νείς υπό­ψιν το πο­σο­στό του πλη­θυ­σμού μιας χώρας που είναι υπό κα­θε­στώς σκλα­βιάς τότε την πρώτη θέση έχει η Μαυ­ρι­τα­νία, καθώς το 4% των αν­θρώ­πων σε αυτή τη χώρα είναι υπό­δου­λοι.

 «Εξα­κο­λου­θούν να υπάρ­χουν κλη­ρο­νο­μι­κοί σκλά­βοι στη Μαυ­ρι­τα­νία, τα παι­διά γεν­νιού­νται σκλά­βοι και ανα­γκά­ζο­νται να εκτε­λούν οι­κια­κές ερ­γα­σί­ες ή να ερ­γά­ζο­νται στα χω­ρά­φια», λέει ο Νικ Γκρό­νο.

Ο ορι­σμός της σύγ­χρο­νης δου­λεί­ας είναι κάπως δια­φο­ρε­τι­κός από εκεί­νον που επι­κρα­τού­σε στον δέ­κα­το όγδοο αιώνα, την εποχή του δου­λε­μπο­ρί­ου.

 «Η σύγ­χρο­νη δου­λεία είναι μια κα­τά­στα­ση όπου οι άν­θρω­ποι είναι στο έλεος της βίας. Ανα­γκά­ζο­νται να δε­χτούν ερ­γα­σί­ες ή κα­τα­στά­σεις όπου γί­νο­νται αντι­κεί­με­να οι­κο­νο­μι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης. Δεν αμεί­βο­νται, αλλά απλώς λαμ­βά­νουν το ελά­χι­στο για να επι­βιώ­σουν και δεν είναι ελεύ­θε­ροι να φύ­γουν», σύμ­φω­να με τον Γκρό­νο.

Δε­κα­τέσ­σε­ρις χώρες της Αφρι­κής (όπως Μαυ­ρι­τα­νία, Μπε­νίν, Ακτή Ελε­φα­ντο­στού, Γκά­μπια, Γκα­μπόν και Σε­νε­γά­λη) είναι με­τα­ξύ των 20 χωρών που κα­τα­τάσ­σο­νται σε υψηλό ση­μείο αν λά­βου­με υπό­ψιν το πο­σο­στό του πλη­θυ­σμού υπό κα­θε­στώς σκλα­βιάς.

 Στο κάτω μέρος της κα­τά­τα­ξης, οι πιο «ενά­ρε­τες» χώρες όπως η Ισλαν­δία, η Ιρ­λαν­δία και το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο, όπου ο αριθ­μός των δού­λων είναι γύρω στους 4.400.

Πηγή: Χα­ραυ­γή