Ο πρέσβης της Κούβας στον Λίβανο, Alexander Pellicer, διαβεβαίωσε σήμερα ότι η χώρα του θα υποστηρίξει την Παλαιστίνη στον αγώνα κατά του Covid-19, όπως έκανε πάντα με τους λιγότερο ευνοημένους λαούς στον κόσμο.
Αντιπροσωπεία του Δημοκρατικού Μετώπου της Παλαιστίνης, αποτελούμενη από τους Ali Faisal και Abraham Al Nimer, επισκέφθηκε την διπλωματική αντιπροσωπεία της Κούβας στον Λίβανο με αφορμή την τέταρτη επέτειο του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο.
Ο Faisal και ο Nimer επιβεβαίωσαν την αφοσίωσή τους και την πίστη τους στον ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, καθώς δεν ξεχνούν ποτέ τις θέσεις του για την υπεράσπιση του παλαιστινιακού λαού.
Ευχαρίστησαν επίσης τον Πρόεδρο Μιγκέλ Ντιάζ-Κανέλ, ο οποίος ακολουθεί τις αρχές που υποστηρίζει ο Φιντέλ Κάστρο για αλληλεγγύη και αδελφότητα με αδελφά και φιλικά έθνη.
Το 2018, τέθηκε σε λειτουργία πρόγραμμα 200 υποτροφιών για τέσσερα χρόνια για Παλαιστίνιους που θέλουν να σπουδάσουν ιατρική στην Κούβα.
Ο επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής δήλωσε στην Prensa Latina ότι κατά τη διάρκεια του διαλόγου με τους επισκέπτες, προέκυψε το ζήτημα της διάθεσης από τους κουβανούς επιστήμονες ενός εμβολίου κατά του Covid-19 που η Κούβα θα χορηγήσει στον παλαιστινιακό λαό.
Βηρυτός, 26 Νοεμβρίου
Πηγή Prensa Latina
Ότι και να πει κανείς για την Κούβα και τον λαό της είναι λίγα. Άλλωστε το δείχνουν οι πράξεις ηρωισμού και αλληλεγγύης στους λαούς όλου του κόσμου. Η υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης και η κατάργηση του απάνθρωπου εμπάργκο είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι που η Κούβα μας κάνει υπερήφανους.
Ως ιδρυτής και διαχειριστής εμφανίζεται ο Θοδωρής Δανιηλίδης, ο οποίος δηλώνει στρατιωτικός εν αποστρατεία με ειδικότητα ναρκαλιευτή, αλλά και μέλος της Ενωσης Δημοσιογράφων Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Μακεδονίας – Θράκης, αν και δεν έχει κάποια δημοσιογραφική διαδρομή, σύμφωνα με τις καταγγελίες.
Χρειάζονται τη δημοσιογραφική ιδιότητα (χωρίς θητεία στη δημοσιογραφία) με κάθε τρόπο, γιατί έτσι θεωρούν ότι μπορούν να ελέγχουν τη δουλειά επαγγελματιών δημοσιογράφων οι οποίοι είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι έναντι των δημοσιογραφικών Ενώσεων και των πειθαρχικών τους οργάνων.
Είναι η έλλειψη εμπειρίας, θητείας στη δημοσιογραφία και η βιασύνη (με κίνητρο την αμοιβή) που αρκετές φορές έχουν παγιδευτεί και έχουν πέσει θύμα των fakes news και των fake διαψεύσεων που τους καθιστούν σαν τα πιο ορατά Hoaxes του ελληνικού διαδικτύου.
Είναι και η δυσανεξία και αποστροφή σε ό,τι αντινατοϊκό, αντιιμπεριαλιστικό, φιλοκουβανικό που τους οδηγεί από τη μία «γκάφα» στην άλλη.
Εκτός όμως από τους Fake δημοσιογράφους, εχουμε και fake συνεργάτες!!! Παρουσιάζουν στην ταυτότητά τους μια λίστα συνεργατών -προκειμένου να εντυπωσιάσουν και να δώσουν εγκυρότητα στα συμπεράσματά τους- με τίτλους και περγαμηνές. Όμως στην ουσία πρόκειται είτε για ανύπαρκτους συνεργάτες είτε για συνεργάτες χωρίς κάτι ξεχωριστό πέραν της επαγγελματικής τους ιδιότητας.
Για παράδειγμα αναφέρεται στους συνεργάτες τους ο κ. Ηλίας Μόσιαλος. Ο ενεργός σύνδεσμος όμως οδηγεί στη σελίδα του κ. Μόσιαλου στο Facebook και το εργαλείο αναζήτησης της σελίδας των Ελληνικών Hoaxes δεν μας δίνει καμία καταγραφή – αναφορά στον κ. Μόσιαλο!!!
Από τον επίτιμο διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύση Σιμόπουλο έχουν δύο πολύ παλιές αναφορές. Η πρώτη είναι αναδημοσίευση (το 2015) εκτενών αποσπασμάτων κειμένου από τη Ναυτεμπορική και η δεύτερη αναδημοσίευση από το FB του Διονύση Σιμόπουλο το 2014.
Χαρακτηριστική και η περίπτωση του παιδίατρου – βρεφολόγου κ. Δαρζέντα Αντώνιο, από τον οποίο πάλι αναδημοσιεύουν αναρτήσεις του στο facebook και ενίοτε του ζητούν να απαντήσει σε ερωτήματα.
Το ίδιο ισχύει και με τους περισσότερους άλλους, οι οποίοι φέρουν κάποιους τίτλους επιστημονικούς μεν, χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές δε. Και εν πάση περιπτώσει δε διαφέρουν οι φερόμενοι επιστημονικοί συνεργάτες τους από τους πάμπολλους επιστήμονες που είτε εκφράζονται στα social media για ζητήματα που άπτονται του επιστημονικού τους αντικειμένου είτε διατηρούν δικό τους blog ή site στο διαδίκτυο.
Ούτως ή άλλως όμως τίθεται το ερώτημα προς τους εμφανιζόμενους συνεργάτες των ελληνικών Hoaxes, συμφωνούν με το ρόλο και τον τρόπο που λειτουργεί η ιστοσελίδα ως διαδικτυακός «μπάτσος»; Η ευθύνη και η δράση τους τους βαραίνει όσο το όνομά τους διατηρείται σε αυτή τη λίστα.
Από μόνες τους οι ιδιότητες ή οι τίτλοι δεν προσδίδουν αξιοπιστία. Πόσοι και πόσοι δημοσιογράφοι, πόσοι και πόσοι γιατροί κλπ είναι ανεπαρκείς παρά τους «τίτλους» και τις περγαμηνές;
Επειδή καταπιάνονται με πολύ σοβαρά θέματα, εκτός από τις δημοσιογραφικές Ενώσεις, το ζήτημα αφορά και τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο όπως και τον αντίστοιχο Φαρμακευτικό.
Το κείμενο που θα διαβάσει ο αναγνώστης, αναφέρεται στα παλιά χρόνια του Ζάντε και περιγράφει τα ήθη και τα έθιμα του νησιού, τις βεγγέρες που γίνονταν, τις πολυτελείς βίλες των αριστοκρατικών οικογενειών, τη ζωή τους και την ανεμελιά τους. Αρχίζει από το 1910 και τελειώνει το 1940. Μία τριακονταετία γεμάτη ζωή με τις καλές και τις κακές στιγμές. Οι λογοτεχνικές σελίδες δεν υστερούν. Πάμπολλοι λογοτέχνες και μουσουργοί αναφέρονται.
Ο συγγραφέας των αναμνήσεων όμως, δεν αναφέρεται και στον λαό της Ζακύνθου. Πως ζούσε, τι προβλήματα είχε και πως τα αντιμετώπιζε. Αξίζει όμως ν’ ασχοληθούμε και με αυτό το θέμα σ’ ένα ξεχωριστό κομμάτι στο άμεσο μέλλον.
Το κείμενο το έγραψε ο συγγενής μου Ιρις Πολίτης και ήρθε στα χέρια μου από την αδελφή του και ξαδέλφη μου Φρίντα Πολίτη. Και οι δύο δεν βρίσκονται εν ζωή σήμερα. Ετσι αποφάσισα να δημοσιευτούν οι αναμνήσεις του Ι.Π. ώστε να μη χαθούν οι πολύτιμες αναφορές στα ήθη και στα έθιμα μιας περασμένης-ίσως όχι τόσο, εποχής της Ζάκυνθος.
ΑΡΗΣ ΚΑΡΡΕΡ
Η πόλι της Ζακύνθου
Η πόλι της Ζακύνθου είναι χτισμένη στο Ανατολικό παραθαλάσσιο μέρος του νησιού , αμφιθεατρικώς εν μέρει, επί των υπερκειμένων λόφων και κυρίως στις ρίζες του βενετσιάνικου κάστρου. Το μάκρος της πόλεως είναι πλέον των δύο χιλιομέτρων και σαν φόντο την πλαισιώνουν καταπράσινοι λόφοι. Με την χαραυγή, οι πρώτες αχτίνες του ήλιου, που σηκώνονται από τα βάθη της Πελοποννήσου, την χρυσώνουνε ολόκληρη.
Στο υψηλότερο σημείο της πόλης, προς το κάστρο, βρίσκεται ο Πύργος του Καμπαναρίου της Πικριδιώτισσας, σφραγίδα και συμπλήρωμα του γύρωθε ειδυλλιακού τοπίου. Η ρυμοτομία καθαρώς μεσαιωνική, έχει έντονο βενετσιάνικο χρώμα. Από τις κεντρικές αρτηρίες ξεκινάνε τα γραφικά καντούνια, στα οποία γράφτηκαν ιστορίες έρωτος και βεντέτας, και αντηχούσαν παθητικές ζακυνθινές σερενάδες.
Όλοι ανεξαιρέτως οι δρόμοι πλακόστρωτοι, η φημισμένη δε Πλατεία Ρούγα είχε μεριά κι άλλη κολώνες (στοές), εκεί δε ήτανε σχεδόν όλα τα μέγαρα της τότε αριστοκρατίας. Επίσης κολώνες είχε και ο παραλιακός δρόμος του Άμμου.Όταν θέλουμε να πούμε «εις το κέντρο της πόλεως» σαν να βρισκόμαστε σ’ ένα από τα άκρα αυτής λέμε: «τη μέσα μερία ή πλέον σύντομα «μέσαθε». Από το κέντρων δε για να πούμε «προς τα άκρα», μεταχειριζόμαστε την «όξω μερία» ή «όξωθε» και από τις συνοικίες προς την πλευρά του φρουρίου λέμε «τσ’ απάνω μερίες». Στη πόλη οι ονομασίες των δρόμων αν και είναι γραμμένες τσι καντουνάδες του σπιτιόνε, για τους πολλούς όμως είναι τελείως άγνωστες και αντίς αυτών μεταχειρίζονται τα ονόματα των συνοικιών που έχουν επιβληθεί με την πάροδο των χρόνων.
Οι κυριότερες συνοικίες που αρχίζουν από το ένα άκρο της πόλεως είναι: Του Εσταυρωμένου, τσι Αγίας Τριαδός, του Ρεπάρονε, του Μπάνκου, του Πλατύφορου, του Γεφυριού, των Μακελειόνε, του Ντεπόζιτου, τσι Παλιάς Βρύσης απ’ όπου ξεκινάει η σαρτζάδα (δρόμος πλακόστρωτος) για το Φρούριο, τσ’ Αγίας Αννας, του Αγραπιδάκη, του Κεραμιδάκη, του Αγίου Αγνάντιου (Ιγνάτιος), τσ’ Οβριακής (Γέτο), τσ’ Οδηγήτριας, τσ’ Ανάληψης, των Αγίων Σαράντα, του Αγίου Λουκός, Τσαχουχαρέϊκα, του Αγίου Παύλου, Καμίνια, του Αγίου Βασίλη, του Αγίου Λαζάρου, τ’ Αγιαννιού, το Καντούνι, τσι Φανερωμένης, του Πόντζου (στοά), τσι Κουτσουπίας, του Αμμου, του Αγίου Διονυσίου, τα Ταμπάκικα, του Μακρύου Καντουνιού (παλιότερα ονομαστό για τις ωραίες φάντρες του), του Αϊ Γιάννη του Γουζέλη, του Αγίου Ανδρεός, του Νιοχωριού, τσ’ Επισκοπιανής, Καμάρα, τ’ Αγίου Χαραλαμπίου, τ’ Αϊ Γιώργη του Πεντοκάμαρου, του Κήπονε και τσ’ Αγίας Βαρβάρας.
Το καμάρι της Ζάκυνθος, δείγμα πολιτισμού, αποτελούσε το μεγαλόπρεπο θέατρο που βρισκόταν επί της πλατείας Σολωμού, στο οποίο ακούστηκαν οι καλλίτεροι ιταλικοί μελοδραματικοί θίασοι.
Τα δύο μοναδικά σε χώρο και πολυτέλεια καζίνα του νησιού, αποτελούσαν το στολίδι του Ζάντε στα οποία γράφτηκε και η ιστορία του φημισμένου καρναβαλιού.
Οι Ζακυνθινοί κυρίως της πόλεως έχουνε στην ομιλία τους το ελαφρώς και ιδιάζον ερωτηματικό που είναι αδύνατο να το μιμηθεί ένας ξένος παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ηθοποιοί στα έργα του Ξενόπουλου. Η κουβέντα τους, ακόμα και η σοβαρή, διανθίζεται μ’ ένα λεπτό χιούμορ και είναι πάντα έτοιμοι για ένα αστείο ή ένα πείραγμα και γενικά ο χαρακτήρας τους είναι εύθυμος, γελαστοί και ιδίως φιλόμουσοι. Εδώ η ποίηση και η σάτιρα ήτανε παράδοση με επί κεφαλής τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Φώσκολο και πάρα πολλούς άλλους αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους. Αλλά και στη μουσική δεν υστέρησε το νησί με πρώτο τον Παύλο Καρρέρ(ης) και μια πλειάδα άλλων αυτοδίδακτων αφανών μουσικών που άφησαν τα παθητικότερα τραγούδια για σερενάδες.
1915-1940. Στη Ζάκυνθο την εποχή εκείνη, υπήρχε μια έντονη κοσμική κίνηση.
Περισσότερα από 20 σπίτια κατά το διάστημα του χειμώνα, έδιναν επίσημους χορούς, τσάγια, χορευτικές συγκεντρώσεις, βεγγέρες για τζόγο κλπ.
Από τα σπίτια αυτά τα πιο αξιόλογα ήτανε του Ρώμα, του γιατρού Ν. Μουζάκη, του Γαίτα-Μερκάτη, της Νανάς Δημ. Λούντζη, της Αιμιλίας Παπαλεονάρδου (το γένος Δαμίρη), του Αλεξάνδρου Αναστ. Λούντζη, του Ερμάνου Αναστ. Λούντζη, του Αντωνίου Κομούτου, του Τζώρτζη Λ. Καρρέρ, του Φιλίππου Λ. Καρρέρ, του Διονυσίου Αντ. Μακρή, του Σπυρ. Συγούρου-Δεσύλα, του Αναστ.Κόκλα, του Ιρη Γιαννακού, του Κωνσταντίνου Τυρογαλά, του Κέκου Δημάκου, του Κων. Πολίτη, του Ευσταθίου Σπ. Αυγουστίνου, του Νικολάου Καιροφύλακος, του Ιωάννου Στρούτζα, συμβολαιογράφου κλπ.
Στις συγκεντρώσεις αυτές επικρατούσε εγκαρδιότητα και συγκρατημένη ευθυμία, όπου όμως πλεόναζε η νεολαία, η ευθυμία γενικευότανε με έντονο πάντοτε επτανησιακό χαραχτήρα. Στους επίσημους χορούς ζήλευε την πλήρη οργάνωση που ήτανε αποτέλεσμα μιας μακραίωνης οικογενειακής παραδόσεως. Δεν είχανε τίποτα το εξεζητημένο ή το νεοπλουτιστικό, σ’ αυτούς κυριαρχούσε η απλότητα και η αρχοντιά.
Το θέαμα δε που παρουσίαζαν οι χοροί αυτοί, ιδίως σε μερικά προνομιούχα σπίτια όπως των Ρώμα, Λούντζη, Γαίτα-Μερκάτη, Καρρέρ, και Καιροφύλακος (Ιονικής Τραπέζης), ήτανε αυτόχρημα φαντασμαγορικό με τις ωραιότατες βραδινές τουαλέτες και τα θαυμάσια παλιά κοσμήματα που φορούσαν αι κυρίες και αι δεσποινίδες καλλονές αι περισσότερες και τα φράκα και τα σμόκιν των ανδρών.
Τα σαλόνια, με την κομψή παλιά επίπλωσή τους καλλιτεχνικούς πολυελαίους, τους ζωγραφικούς πίνακες με προσωπογραφίες προγόνων κατά κανόνα – και με τους μεγάλους βενετσιάνικους καθρέφτες, παρουσίαζαν μία εικόνα περασμένων εποχών. Κυριαρχούσαν παντού το ασήμι, τα κρύσταλλα και τα παλιά Βενετσιάνικα ή Εγγλέζικα σερβίτσια, δείγμα της παρελθούσης οικονομικής ευημερίας και οικογενειακής παραδόσεως.
Η «Καντρίλια» ήτανε το αποκορύφωμα τσή βραδιάς κατά την οποία τα ζευγάρια συναγωνίζοντο σε ομορφιά, σε χάρη και σε ευθυμία.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες διηύθυναν το χορό, δύο όμως ήτανε οι πιο περιζήτητοι, ο Νικ. Καιροφύλαξ και ο Αντ. Κομούτος (ονομαστή η δεξιοτεχνία τους και το εξαιρετικό τους μπρίο).
Η «Καντρίλια» τελείωνε κατά τα μεσάνυχτα και αμέσως ανοιγότανε η τραπεζαρία, όπου τους προσκεκλημένους περίμενε ένα πλουσιότατο μπουφέ, με ό,τι ωραίο, ό,τι εκλεκτό προσέφερε ο τόπος και η δεξιοτεχνία της οικοδέσποινας.
«Αυτή η λατρεία για ξεφάντωμα [στη Βενετία] δεν μπορούσε βέβαια να μην επηρεάσει και το Stato del mar: Τις αποικίες. Έτσι εκατάντησε ακόμα χρόνια μετά την αποχώρηση των τελευταίων «Μαρκουλίνων»[Ενετοί στρατιώτες] οι Ζακυνθινοί να ζούνε 12 ολόκληρους μήνες περιμένοντας τις τρεις Κυριακές που είναι γι’ αυτούς οι πιο ευτυχισμένες ήμερες τού χρόνου: Γουρουνοκυριακή, των Απόκρεω και της Τυρινής!
Η μεγάλη ατραξιόν, το καινούργιο στοιχείο πού κάνει τις εβδομάδες αυτές τόσο διαφορετικές, είναι η παράδοξη ελευθερία τής Γυναίκας, από την αριστοκράτισσα ως την τελευταία φάντρα!
Ελευθερία ανύπαρχτη τον ρέστο καιρό.
Στο «σουρτάρι τού κομμού» τής πιο φτωχιάς Ζακυνθινιάς, σ’ ένα μπογαλάκι κρυμμένο κάτω από τα «προικιά», που με τόσο κόπο φαίνει ολοχρονικής, θα βρείτε την κλασσική «σκευή», το μαύρο μεταξωτό ντόμινο, ένα ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες, λουστρίνια σκαρπίνια και τη «μορέττα», τη μάσκα.
'Όλες το ίδιο! Καμμιά τους δεν διαφέρει. Καμιά δεν είναι πλουσιώτερα ή χειρότερα ντυμένη. Έτσι η ανωνυμία είναι απόλυτη!
Υπάρχουνε βέβαια οι «ειδικοί», εκείνοι που από μια κίνηση τού κεφαλιού, μια χειρονομία, ένα γέλιο πού κατά λάθος βγαίνει στον φυσικό του τόνο (γιατί όλες μιλάνε με ψεύτικη φωνή) είναι σε θέση να καταλάβουνε με ποιαν έχουν να κάνουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί οι Σέρλοκ Χόλμς;
Το ίδιο τους το ταλέντο, ύστερα, τους επιβάλλει την εχεμύθεια! Κάτι ας πούμε σαν επαγγελματικό μυστικό.
Το απόγευμα της Γουρουνοκυριακής το γλέντι στους δρόμους αρχίζει με τους «Δράκους». Παρέες δηλαδή από ασπροντυμένους μασκαράδες που τρέχουν απάνω-κάτω καμπανέλλες. Υστερ’ από λίγο αρχίζουνε να κυκλοφορούνε οι πρώτες «μασκαράτες». Οργανωμένοι όμιλοι που παριστάνουνε ώρισμένα ιστορικά ή τοπικά γεγονότα.
Άλλοι πού περνάνε στις διάφορες γειτονιές και παίζουνε τίς περίφημες «Ομιλίες». Λαϊκά θεατρικά εργάκια που έχουνε ένα εξαιρετικός ίστορικο-φιλολογικό ενδιαφέρον. Από τίς 2-6 τ ’ απόγιομα χοροί σε δυό καζίνα —του Ρώμα και του Λομβάρδου— όπου όμως οι μάσκαρες μπαίνουνε με μπιλλιέτο.
Γίνουνται και δυο μεγάλες «φέστες» με φράκο και μεγάλη επισημότητα.
Αυτές κρατάνε ως τα χαράματα, ενώ οι καθημερινοί χοροί σταματάνε στις 6 το απόγευμα επειδή όλος ο κόσμος αυτήν την ώρα χύνεται στους δρόμους: στο Κόρσο!
Δεξιά κι’ αριστερά στην πλατεία Ρούγα, όπου κυκλοφορούνε όλες αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι, τα μαγαζιά μένουν ανοικτά ως τα μεσάνυχτα.
Ανάμεσα στις κολόνες μπαίνουνε καρέκλες κι όλος αυτός ό κόσμος πίνει... λικέρ. Από έναν ανεξήγητο λόγο, ο Ζακυνθινός που ολοχρονικής ρουφάει τη βερντέα, το ψαθόχρωμο κρασάκι του, το Καρναβάλι πίνει λικέρ (αργότερα και ως τα σήμερα: μπύρα!). Θέλετε να μάθετε πώς τα λένε[αυτά τα λικέρ]; Μπέλα Ρόζα, διασμόρακο, φλουσκουνόρακο καί Μυστρά!
΄Οσην ώρα κάθουνται στις κολόνες, οι διάφορες μασκαράδες εξακολουθούνε να παρελαύνουνε.
’Αν θέλετε να χορέψετε ακόμα (και φυσικά θέλετε —θα περιμένετε του χρόνου;) τότε πρέπει να πάτε στα λαϊκότερα κέντρα χορού: Τις «Καβαρκίνες» και τα «Βελλιόνια». Πρόκειται για σάλες πού αντίθετα με τα δυο μεγάλα «Καζίνα» λειτουργούνε μονάχα τις ημέρες αυτές.
Απαράλλαχτα όπως και στο παλιό βενετσιάνικο Ριντόνο, τόσο στις λέσχες, όσο και στις καβαρκίνες υπάρχουνε ιδιαίτερες αίθουσες για τζόγο. Μπορεϊς να παίζεις με τη μάσκα, ακριβώς όπως δεν είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις το προστατευτικό αυτό κάλυμμα, αν πας στο θέατρο. Μιλάω για τις γυναίκες ή έστω για τους «ντομινοφόρους» που επιθυμούνε να κρατήσουνε την ανωνυμία τους.»
Vasilis Greek Τα ντόμινα, για να μην αναγνωριστούν, αποφεύγανε να μιλάνε. Θυμάμαι μια θεία φανατικιά στους μετασεισμικούς χορούς και το Θειάφι που μου επέταξε στο χορό της Τσουκνοπέφτης στο "Καζίνο" του Κόκκινου Βράχου, αντίς την είπα ... θεία. Η μακαρίτισσα η Νόννα μου σε κάτι καρναβάλια με ντόμινο είδε κι έπαθε να ξεφύγει από τις ορέξεις του ,,, αγαπημένου της αδρεφού ...
Gianneta Paschali Πόσο θα ήθελα να παρακολουθήσω το τζαντιωτικο καρναβάλι μέσα από τα μάτια της μυθιστορηματική ηρωίδας Διαμάντινας ΝταΒιντσεζα με ξεναγό το Διονύσιο Ρωμα!!!!!
Υπέροχη ανάρτηση!! Μας έβαλε σε διάθεση αποκριών!!!
Συντάκτης Dionisis Vitsos Λίγο μεταφυσική η επιθυμία σας, όπως και να το κάνουμε. Κι εμείς αρκούμαστε στις εφικτές μαρτυρίες.
Nicola Chris όπως πάντα επίκαιρες και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.
Καβορκίνες και Βελλιόνια καθόλου τυχαία τα ονόματα αυτών των κέντρων χορού .
Το Cavalchina είναι ένα από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα του καρναβαλιού της Βενετίας.Μεγάλος χορός που γίνεται στο Θέατρο La Fenice .Για την περίσταση το θέατρο απελευθερώνεται από τις πολυθρόνες για να φιλοξενήσει την πίστα. Το μουσικό ρεπερτόριο αποτελείται από κλασική και παραδοσιακή μουσική που παίζεται αυστηρά ζωντανά
VEGLIONE αγρυπνία- που γίνεται σε ένα θέατρο ή σε μια μεγάλη αίθουσα, και κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές με χορό και μουσική . Χορευτική γιορτή .
Popi Karavia Kavouropoulou Πριν απο τους σεισμους μου ελεγε η μητερα μου ο καλυτερος χορος ηταν ο χορος του πρασινου
Τον εκαναν οι χωρικοι με φαγητα και αρνια ψητα και πηγαινε πολυς κοσμος
Στο ρωμιανικο καζινο εμπαιναν μονο οι αρχοντες και αν εβλεπαν στην πορτα καποιοιν με λασπωμενα παπουτσια τον εδιωχναν .
Οι κυριες φορουσαν τουαλετες και αυτη με τη μητερα της απεξω τις εβλεπαν
Οταν ημουνα στο γυμνασιο παρ οτι δεν μας το επετρεπαν πηγαιναμε ντυμενες μασκαρουλες με ντομινο μαυρο
Ερχοντουσαν και αγορια και αυτα μασκε .Για να γωριζομαστε το συνθημα ηταν το γυμνασιο καιγεται ετσι γνωρισα και τον αντρα μου χα χα χα
Vasilis Greek Νομαρχη Ελλαδίτη τον εμπάσανε οι υπηρεσίες του Καζίνου από την πλαϊνή γιατί εμφανιστηκε με ενδυμασία ... περιπάτου σε σουαρέ που οριζόταν το φράκο.
Και είθε να μπάσουνε τσου τάγκαρους με τα λασπωμένα;
Αγκαλά και οι χωριάτες οι δικοί μας είχανε πόληψη, Εκαθότουνα στην Καμάρα κι αλλάζανε τα τσαρούχια με πίλιο ντε σου ποδέματα.
Κι αφήνανε τα ζωντανά στα Χάνια στα Παστρέικα και δώθε.
Και οι εκ Βανάτου και της αυτής κατευθύνσεως στη Γαϊδουροταβέρνα,
Όσοι θα μπαίνανε μέσαθες. Γιατί για τον Άμμο και την κουτζουπία τα ... ζωντανά είχανε ελευθεροκοινωνία. Τα γίδια πανηγυρικά εμπαίνανε τσι Τρινές για το όσο πιο φρέσκο γενότουνα ... ρυζόγαλο. Και μετά
Vasilis Greek και μετά εφιλιόντουσαν και ελέγανε να καβατζάρουμε το Πάσκα να έρθουμε και του χρόνου. Ίσα μ έδεκει.
,,Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν δει το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις βασανισμού και κακομεταχείρισης ζώων από άτομα φασιστικών αντιλήψεων, χρυσαυγίτες και λοιπά ακροδεξιά δίποδα.,,
Ρίξε «φόλα» στη Χρυσή Αυγή: Εχθρός των ζώων και του φιλοζωϊκού κινήματος η ναζιστική οργάνωση
Αυτοί που μισούν τον άνθρωπο θα ‘ταν ποτέ δυνατό να αγαπούν τα ζώα; Προφανώς και όχι. Ο λόγος για τους εγκληματίες Ναζί της Χρυσής Αυγής που, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες τους να παραστήσουν τους «φιλόζωους», έχει αποκαλυφθεί πλήρως το πραγματικό αποκρουστικό τους πρόσωπο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν δει το φως της δημοσιότητας περιπτώσεις βασανισμού και κακομεταχείρισης ζώων από άτομα φασιστικών αντιλήψεων, χρυσαυγίτες και λοιπά ακροδεξιά δίποδα.
Τον Φεβρουάριο του 2017 διαβάσαμε την είδηση ότι χρυσαυγίτης ακρωτηρίασε τα αυτιά του σκύλου του και μάλιστα ανέβασε το «κατόρθωμα» του στο Facebook, απειλώντας και τραμπουκίζοντας όποιον τολμούσε να τον κατακρίνει (zoosos.gr, 18/2/2017). Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς οι «φιλόζωοι» φασίστες βλέπουν τα ζώα συντροφιάς (ιδιαίτερα τα σκυλιά) ως φονικά «εργαλεία», ειδικά εκπαιδευμένα ώστε να επιτίθενται κατ’ εντολή του αφεντικού.
Στο πλαίσιο αυτό, η ναζιστική οργάνωση έχει ταχθεί ανοιχτά, μέσα στη Βουλή (23 Ιανουαρίου 2014) υπέρ του «ακρωτηριασμού των σκυλιών» (!) των κυνηγών και των κτηνοτρόφων. Όπως με τους ανθρώπους, έτσι και με τα ζώα, οι Ναζί θέλουν καθετί που βρίσκεται γύρω τους να αποτελεί πειθήνιο όργανο υποταγμένο στους σκοπούς τους. Όταν λοιπόν δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό στο να μαχαιρώσουν και να σκοτώσουν έναν πρόσφυγα η μετανάστη, είναι προφανές ότι δεν θα «κολλήσουν» στο βασανισμό ενός ανυπεράσπιστου ζώου.
Οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύονταν στο…. σφάξιμο προβάτων και κατσικιών, πρωτού ξεκινήσουν τις δολοφονικές τους επιθέσεις απέναντι σε μετανάστες και εργάτες. Από τη διαδικασία των καταθέσεων για την κατηγορία περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης (που ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), προκύπτει ότι μέλη της Χρυσής Αυγής εκπαιδεύονταν σε μαντριά περιοχών της Αττικής, προβαίνοντας «σε μαζικές σφαγές αμνοεριφίων σε στάνες, προκειμένου να τους διδαχτεί η τεχνική των χτυπημάτων με μαχαίρι στην καρωτίδα».
Καταψήφισαν το Άρθρο 24Α για την προστασία των ζώων
Υπενθυμίζεται ότι, στις 14 Φεβρουαρίου στη Βουλή, οι 16 βουλευτές της Χρυσής Αυγή ψήφισαν ΚΑΤΑ του Άρθρου 24Α που προέβλεπε αυτοτελή αναφορά στην προστασία των ζώων.
Κατά του Άρθρου 24Α ψήφισαν επίσης η Νέα Δημοκρατία και 84 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τους βουλευτές του ΚΚΕ που ψήφισαν ΥΠΕΡ.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι χρυσαυγίτης και φιλόζωος είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Όταν μισείς τους ανθρώπους είναι επόμενο ότι θα μισείς και τα ζώα. Η ναζιστική ιδεολογία, από την οποία πηγάζει ο εγκληματικός, μισάνθρωπος χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για όποια φιλοζωϊκή στάση ζωής.
Η ιστορική ομιλία της Dolores Ibárruri “La Pasionaria” αποχαιρετώντας τους εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, (1η Νοεμβρίου 1938).
Es muy difícil pronunciar unas palabras de despedida dirigidas a los héroes de las Brigadas Internacionales, por lo que son y por lo que representan.
Un sentimiento de angustia, de dolor infinito, sube a nuestras gargantas atenazándolas. Angustia por los que se van, soldados del más alto ideal de redención humana, desterrados de su patria, perseguidos por la tiranía de todos los pueblos…
Célebre discurso de Dolores Ibárruri “La Pasionaria” de despedida a los voluntarios de las Brigadas Internacionales, pronunciado el 1 de noviembre de 1938.
Είναι πολύ δύσκολο να προφέρω λόγια αποχαιρετισμού προς τους ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών, εξαιτίας αυτού που είναι και για αυτό που αντιπροσωπεύουν.
Ένα συναίσθημα αγωνίας, ατελείωτου πόνου, ανεβαίνει στους λαιμούς μας και τους πνίγει. Αγωνία για αυτούς που φεύγουν, τους στρατιώτες του υψηλότερου ιδανικού της ανθρώπινης λύτρωσης, διωγμένους από την πατρίδα τους, καταδιωκόμενους από τους τυράννους όλων των λαών.
Πόνος για αυτούς που μένουν εδώ για πάντα, θαμμένοι στη γη μας και ζώντας στα βάθη της καρδιάς μας, στεφανωμένοι με το αίσθημα της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας.
Από όλους τους λαούς κι όλες τις φυλές, ήρθατε σε εμάς σαν αδέλφια μας, σα γιοι της αθάνατης Ισπανίας, και στις πιο σκληρές ημέρες του πολέμου μας, όταν η πρωτεύουσα της Ισπανικής Δημοκρατίας απειλούνταν, ήσασταν εσείς, γενναίοι σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών, αυτοί που συνεισφέρατε στη σωτηρία της με το μαχητικό ενθουσιασμό σας και τον ηρωισμό σας και το πνεύμα αυτοθυσίας.
Κι η Jarama κι η Guadalajara, κι η Brunete η Belchite, η Levante κι ο Έβρος [Ebro] τραγουδούν με αθάνατους στίχους το θάρρος, την αυταπάρνηση, τη γενναιότητα, την πειθαρχία των ανδρών των Διεθνών Ταξιαρχιών.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών αγώνων είδαμε αυτό το θέαμα, εκπληκτικό μες στο μεγαλείο του, της συγκρότησης των Διεθνών Ταξιαρχιών, για να βοηθήσουν να σωθεί η ελευθερία κι η ανεξαρτησία μιας χώρας που απειλούνταν, της δικής μας Ισπανίας.
Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, δημοκράτες, άνδρες διαφορετικών χρωμάτων, ιδεολογιών, ανταγωνιστικών θρησκειών, όλοι όμως οπλισμένοι με τη βαθιά αγάπη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, ήρθαν και μας προσφέρθηκαν, χωρίς όρους.
Μας τα έδωσαν όλα, τα νιάτα τους …την ωριμότητά τους …την εμπειρία τους. Το αίμα και τη ζωή τους, τις ελπίδες και τις λαχτάρες τους. Και δε μας ζήτησαν τίποτα. Δηλαδή ναι (μας ζήτησαν): ήθελαν μια θέση στον αγώνα, λαχταρούσαν την τιμή να πεθάνουν για εμάς.
Σημαίες της Ισπανίας!
Χαιρετίστε τόσους ήρωες, υποκλιθείτε μπροστά σε τόσους μάρτυρες!
Μητέρες! Γυναίκες! Όταν περάσουν τα χρόνια και οι πληγές του πολέμου θα επουλώνονται, όταν η ανάμνηση των δύσκολων και αιματηρών ημερών θα διαλυθεί σε ένα παρόν ελευθερίας, ειρήνης κι ευημερίας, όταν οι μνησικακίες θα εξαλείφονται και η περηφάνια για μια ελεύθερη πατρίδα θα είναι κοινή αίσθηση για όλους τους Ισπανούς, μιλήστε στα παιδιά σας. Μιλήστε τους για αυτούς τους άνδρες των Διεθνών Ταξιαρχιών…
Διηγηθείτε τους πώς, διασχίζοντας θάλασσες και βουνά, σύνορα που έμοιαζαν με ξιφολόγχες που τα φυλούσαν εξαγριωμένα σκυλιά πρόθυμα να καρφώσουν τα δόντια πάνω τους, έφτασαν στην πατρίδα μας σαν σταυροφόροι της ελευθερίας, να αγωνιστούν και να πεθάνουν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ισπανίας, που τις απειλεί ο γερμανικός κι ιταλικός φασισμός.
Τα παράτησαν όλα: τους δικούς τους, την πατρίδα, το σπίτι, την περιουσία, μητέρα, γυναίκα, αδέρφια, παιδιά κι ήρθαν σε εμάς να μας πουν “εδώ είμαστε!”, η υπόθεση της Ισπανίας είναι και δική μας υπόθεση, είναι υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας.
Σήμερα φεύγουν. Πολλοί, χιλιάδες έχουν ως σάβανο την ισπανική γη, τη γεμάτη ανάμνηση των βαθιών αισθημάτων όλων των Ισπανών.
Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών! Πολιτικοί λόγοι, κρατικοί λόγοι, το συμφέρον της υπόθεσης για την οποία προσφέρατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν πίσω, κάποιους στις χώρες σας και άλλους σε αναγκαστική εξορία.
Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είστε η ιστορία, ο θρύλος, το ηρωικό παράδειγμα της αλληλεγγύης και της οικουμενικότητας της δημοκρατίας, απέναντι στο χυδαίο πνεύμα και την υποχωρητικότητα εκείνων που ερμηνεύουν τις δημοκρατικές αρχές, με το βλέμμα στα χρηματοκιβώτια και τις βιομηχανικές δραστηριότητες που θέλουν να προστατέψουν, πάση θυσία.
Δε θα σας ξεχάσουμε. Και όταν η ελιά της ειρήνης ανθίσει, στεφανωμένη με τις δάφνες της νίκης της ΙσπανικήςΔημοκρατίας, γυρίστε πίσω.
Γυρίστε δίπλα μας, γιατί εδώ θα βρείτε μια πατρίδα εσείς που δεν έχετε πατρίδα,θα βρείτε φίλους, εσείς που είστε υποχρεωμένοι να στερείστε τη φιλία,και όλοι, όλοι θα βρουν εδώ την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του ισπανικού λαού,που σήμερα κι αύριο θα φωνάζει με ενθουσιασμό:
«Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει», λέει ο λαός εκφράζοντας εμπειρικά τη νομοτέλεια της φύσης. Τίποτα δε μένει ακίνητο στη φύση και το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες.
Καλό μήνα – Φλεβάρης, ο μήνας της αισιοδοξίας…
Το όνομά του, Φεβρουάριος, προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. Στη διάρκειά του, τη ρωμαϊκή εποχή, γίνονταν γιορτές θρησκευτικού εξαγνισμού και καθαρισμού. Στη λαϊκή αντίληψη, η ονομασία του παρετυμολογείται από τη λέξη «φλέβα». Είναι, μήνας που ανοίγουν οι φλέβες της γης από την αφθονία των υδάτων. Αναβρύουν πολλά νερά μετά τις συνεχείς βροχοπτώσεις και από τα χιόνια που λιώνουν. Γι’ αυτό και λέγεται Φλεβάρης . Επιγραμματική είναι και η λαϊκή παροιμία που λέει: «Φλεβάρη ! Φλέβες με άνοιξες!». Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, λένε ότι στο μήνα αυτόν αρχίζουν δειλά να φουσκώνουν οι φλέβες των δέντρων από χυμούς και αρχίζει η ανοιξιάτικη «φουσκοδεντριά». Από αυτό εξηγούν και το όνομα «Φλεβάρης ».
Το χαρακτηριστικό του Φλεβάρη είναι το μήκος του. Είναι ο μήνας ο κουτσός, ο Κούντουρος και Κούτσουρος (με κομμένη την ουρά). Ο Κουτσοφλέβαρος, όπως είναι η κοινή ονομασία του σε όλη την Ελλάδα. Εξαιτίας του άστατου καιρού λέγεται και Μεθυσμένος. Είναι ο μήνας ο χορευταράς, ξένοιαστος γιατί μέσα στο Φλεβάρη πέφτουν συνήθως οι Αποκριές. Ταυτόχρονα, είναι ο μήνας των αμπελιών, τότε γίνεται το κλάδεμά τους γι’ αυτό και ονομάζεται και Κλαδευτής.
Πολλές είναι οι λαϊκές παραδόσεις που δικαιολογούν τις λιγότερες μέρες του, γνωστή και η επιστημονική ερμηνεία. Αγνωστη είναι η εκδοχή που δίνει το Λεξικό Σουΐδα (σ.σ. το παλαιότερο λεξικό – εγκυκλοπαίδεια, 10 αι. μ.Χ.). Στο λήμμα Φεβρουάριος αναφέρει: Ετσι ονομάζεται ο μήνας από κάποιον ύπατο του υπάρχοντος γένους των Γάλλων. Γιατί όταν ο Κάμιλλος (σ.σ. Ρωμαίος δικτάτωρ εκλεγείς 5 φορές, 4ος μ.Χ. αι.) νίκησε τους Τυράννους ο Φεβρουάριος επειδή ζήλεψε φώναξε από το βήμα ότι ο Κάμιλλος δεν ήταν αίτιος της νίκης αλλά η τύχη των Ρωμαίων, επινόησε δε επίσημα έγραφα και ψευδομαρτυρίες που επιβεβαίωναν ότι κολάκευε την τυραννίδα. Μετά από αυτά, ο λαός επαναστάτησε και έδιωξε τον Κάμιλλο από την πόλη. Οταν όμως επανήλθε μετά την άλωση της Ρώμης και εξαφάνισε τους βαρβάρους με επικεφαλής τον Βρήννο, οδήγησε την υπόθεση στη Δικαιοσύνη, απέδειξε ότι αίτιος όσων είχαν συμβεί ήταν ο Φεβρουάριος και γι’ αυτό αφού τον ξεγύμνωσε από τα ρούχα και τον έντυσε με ψάθα από βούρλα και χτυπήθηκε με δύναμη από τους υπηρέτες του άρχοντα του δήμου, τους επονομαζόμενους βερνάκλους (σ.σ. οικογενείς δούλοι) τον έδιωξε από την πόλη και τον ομώνυμο μήνα τον ακρωτηρίασε σε σύγκριση με τους άλλους.
Ο Φλεβάρης είναι ο μήνας της αισιοδοξίας. «Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει», λέει ο λαός εκφράζοντας εμπειρικά τη νομοτέλεια της φύσης. Τίποτα δε μένει ακίνητο στη φύση και το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες. Οπως η φυσική έτσι και η κοινωνική εξέλιξη έχουν τις δικές τους νομοτέλειες. Οπως ο φυσικός χειμώνας παραδίδει τη θέση του στην άνοιξη έτσι και ο κοινωνικός χειμώνας κρύβει μέσα του τις προϋποθέσεις για να ξεπεραστεί και ν’ αντικατασταθεί από μια καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα. Το σοσιαλισμό. Είναι αναπόφευκτο. Αυτό δε θα γίνει όμως από μόνο του όπως στη φύση. Πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Δίπλα στην εργατική τάξη. Η ταξική πάλη είναι αυτή που θα φέρει τη νέα εποχή.
Με αφορμή την επέτειο θανάτου του Διονύσιου Σολωμού, πατέρα της νεοελληνικής λογοτεχνίας και εθνικού ποιητή, δημοσιεύουμε χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη από την εφημερίδα «Αυγή» (7/4/1954).
***
«ΣΟΛΩΜΟΥ ΤΙΝΟΣ ΚΤΛ»
ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ κ. Κ. ΒΑΡΝΑΛΗ
Συμβαίνουν μερικά πράγματα στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», που φαίνονται ακατανόητα κι όμως αυτά τ’ ακατανόητα σε βοηθούνε να κατανοήσεις την πραγματικότητα.
Λες;
Πως είναι δυνατό να παρουσιάζονται σε δίκες συγγραφέων μάρτυρες κατηγορίας που δεν έχουνε διαβάσει τα βιβλία, που κατηγορούνε;
Κι όμως!
Αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα μπορούσες να κατανοήσεις γιατί τα κατηγορούνε. Και τόσο περισσότερο κατανοείς όσο πιο ψηλά βρίσκονται οι κατήγοροι.
Οταν ένας πρόεδρος δικηγορικού συλλόγου, ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, ένας εκπαιδευτικός σύμβουλος κατηγορούνε χωρίς να έχουνε διαβάσει, τότες απελπίζεσαι – και τους συγχωρείς!
Διότι η ανάγκη της κατηγορίας είναι ανώτερη από την ανάγκη της αλήθειας.
Αλλά μήπως, άλλοτες, σε τέτια πνευματικά θέματα η άγνοια ήτανε μικρότερη;
Ο ιστορικός Γιάνης Κορδάτος μας έδωσε τελευταία δυο αξιαγάπητες πληροφορίες:
--Πώς η δικτατορία Παγκάλου έστειλε να συλλάβει το Μακρυγιάννη
και
---πώς ο Ειρηνοδίκης Ζαγοράς «κατέσχε» (όπως έγραψε ο ίδιος στην έκθεση του) «τα «Άπαντα», ποιήματα Σολωμού τινος γεγραμμένα εις γλώσσαν μαλλιαρήν».
Τέτιαν εντολήν είχε ο Ειρηνοδίκης από τον Εισαγγελέα Βόλου («Αθεϊκά» του 1910) να «προβεί» στο σπίτι του Κορδάτου*
(«και ει δυνατόν εις ώραν, καθ ην δεν θα ευρίσκετο ούτος εις την οικίαν του»!) «εις κατάσχεσιν των αναρχικών αθεϊκών και μαλλιαρών βιβλίων του».
Και κατεσχέθη και ο Σολωμός τις· αυτό θα πει άγνωστος ή ασήμαντος Σολωμός!
Αγνωστος στον τόπο του και δεμένος ο ποιητής της Ελευθερίας του τόπου του από τους φύλακες της ελευθερίας.
Και μόνον άγνωστος;
Και «μαλλιαρός» άρα άθεος και αναρχικός και, φυσικά, τότε και τώρα Βούλγαρος.
Φαινόμενον ομαδικού παραληρήματος, που το δημιουργεί «το του κρείττονος συμφέρον» και το ριζώνει στο σκοτάδι της αμαθείας των πολλών.
Κι όσο από αμάθεια (αναλφαβητισμό) κανένα κράτος του κόσμου δεν μπορεί να μας παραβγεί…
Πρώτα λοιπόν δημιουργείται ο διωγμός κ’ ύστερα βρίσκονται τα θύματα, όσα θελήσεις.
Και γίνονται θύματα κι αυτοί οι διώχτες μαζί με τον Σολωμόν τινα και τον Μακρυγιάννην τινα!
Το λοιπόν, τότε στ’ Αθεϊκά του Βόλου, ήρθε μια μέρα της Μεγάλης βδομάδας στην Αργαλαστή (ένα χωριό του Πηλίου) ο αρχιανατροπεύς Θεού, πατρίδος, οικογένειας ο Δελμούζος.
Εκεί, στην πλατεία του χωριού, τον κέρασε καφέ ο σχολάρχης που τον γνώριζε από τα φοιτητικά χρόνια.
Την άλλη μέρα ήρθε τηλεγράφημα του Εισαγγελέα Βόλου στον Ειρηνοδίκη Αργαλαστής να προβεί σε ανακρίσεις για να εξακριβώσει με ποιους συνηντήθη ο Δελμούζος, τι είπε και τι …φυλλάδια εμοίρασε.
Ακριβώς την άλλη μέρα είδε το χωριό πως
σχολάρχης του τρώει σαρδέλες την καθαρά Δευτέρα, στρίβει το μουστάκι του στην εκκλησία και ανάβει το κερί του με σπίρτο… και το χειρότερο αποκαλύφθηκε πως είναι Βούλγαρος.
Συντάκτης
Ηρακλής Κακαβάνης