ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απόψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απόψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Να, η Απάντηση Φίλε μου: Σαπίλα Αυτοί; Καθαρότητα Εμείς! Απελπισία Αυτοί; Ελπίδα Εμείς»!

 



Konstantinos Mpourxas:

''Καλά'', του λέω, «δε σε πιάνει η μπόχα εσένα»; 
«Οχι», μου λέει. «Εγώ, φίλε μου, ανοίγω το παράθυρο. Μόλις δω τα σκούρα ανοίγω το παράθυρο.
 Διαβάζω ένα ποίημα , βλέπω μια καλή ταινία, πάω στο θέατρο, σε μια διαδήλωση. Δε με κλείνουν εμένα στο βόθρο τους! 
Εγώ ζω στην άλλη Ελλάδα. Στην Ελλάδα της ομορφιάς, του χαμόγελου. Στην Ελλάδα της δημιουργίας»!

Τον γνωρίζω σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Είναι πολύ καλός ζωγράφος, αλλά έχει αποφασίσει (αποφασισμένο τον γνώρισα) να «ζωγραφίζει» ταμπέλες καταστημάτων, παρά να ξεπουλάει την τέχνη του. 
«Οι πίνακες», μου είχε πει τότε που, νέοι καλλιτέχνες και οι δύο γνωριστήκαμε, «δεν ανήκουν ούτε σε εμένα που τους ζωγραφίζω, ούτε, πολύ περισσότερο, σε αυτούς που θα τους αγοράσουν. Ο καλλιτέχνης συσσωρευμένες ιστορικές και κοινωνικές εμπειρίες ζωγραφίζει. Συσσωρευμένους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ανθρώπινες αγωνίες. Ελπίδες! Ονειρα! 
Ολα ετούτα δεν μπορούν να κλειστούν σε ένα σαλόνι. Και μάλιστα σε λάθος σαλόνι.
 Στο σαλόνι κάποιου κυρίου, που θέλει να βάλει όλες αυτές τις αγωνίες, όλες αυτές τις ελπίδες των ανθρώπων ταπετσαρία στους τοίχους του»!
Αυτός, με λίγα λόγια, είναι ο φίλος μου. Ενας άνθρωπος με απόλυτες ιδέες. Δεν είναι λίγες οι φορές, που τον «χρησιμοποιώ» για τονωτικό!
 Δε σας κρύβω, ετούτες τις μέρες, με έχει πιάσει κάποια απελπισία! 
Βρώμισε ο τόπος. 
Πας από εδώ, πέφτεις επάνω σε εκβιασμούς. Πας από εκεί, πέφτεις πάνω σε δολοπλοκίες. Στρίβεις στη γωνία και βλέπεις πισώπλατες μαχαιριές. Στρίβεις στην άλλη γωνία και βλέπεις άλλες ασχήμιες. 
Τόσο και τέτοιο κακό μαζεμένο...

«Δεν είναι η πρώτη φορά» με αποπαίρνει ο φίλος μου, «εσύ έγινες πιο ευαίσθητος, σε πήραν, ίσως, τα χρόνια, φυλάξου!
 Ξεχνάς τα "δικά" μας; 
Ξεχνάς την υπόθεση Μέρτεν και τους θησαυρούς των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, τα βραχώδη οικόπεδα, τον Μακρή της ΓΣΕΕ, το 1961 που ψήφισαν τα δέντρα, τα βασιλικά πραξικοπήματα, τις αγοραπωλησίες βουλευτών το 1965, το ξύλο που τρώγαμε στην Πανεπιστημίου, τη δικτατορία; 
Και τότε βρώμαγε ο τόπος!
Οπου ακούμπαγες λερωνόσουνα! 
Ομως, εμείς μυρίζαμε καθαρό αέρα! Θυμάσαι; Ομάδες αυτομόρφωσης, βιβλία, ταινίες, διαδηλώσεις, αντίσταση! 
Να, η απάντηση φίλε μου! Σαπίλα αυτοί; Καθαρότητα εμείς! Απελπισία αυτοί; Ελπίδα εμείς»!
Το ορμητήριό μας τότε ήταν τα Παναθήναια, το καλοκαιρινό σινεμά, Χαριλάου Τρικούπη και Λεωφόρος Αλεξάνδρας. 
Την ώρα που ο παλιός κόσμος, η «παλιά» Ελλάδα σάπιζε, εμείς τραγουδάγαμε τον ερχομό του καινούριου κόσμου, της καινούριας της Ελλάδας.

«Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί νέοι», με βεβαιώνει ο ζωγράφος μου. 
«Και όχι μόνον οι νέοι. Και οι εργάτες. Και οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες! 
Η Ελλάδα δε βρίσκεται στα σημαδεμένα τηλεοπτικά παράθυρα. 
Βρίσκεται στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα πανεπιστήμια. Κοίτα αυτήν την Ελλάδα. Την Ελλάδα μας! Τη δική μας Ελλάδα! Την Ελλάδα της δημιουργίας! 
Ποιος νομίζεις ότι λειτουργεί ετούτο το κράτος;
 Τα καθάρματα που κλέβουν, που εκβιάζουν, που σαδομαζοχίζονται. 
Ο τόπος λειτουργεί με αυτούς που αλλάζουνε βάρδιες. Με τους πρωινούς, που αλλάζουν τους βραδινούς. Με τους απογευματινούς που αλλάζουν τους πρωινούς. Και πάλι από την αρχή. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο! Διαρκώς»!

Ο φίλος μου ο ζωγράφος όταν μιλούσε για το λαό, τα μαγουλά του ρόδιζαν! «Από σεμνότητα», μου είχε εκμυστηρευτεί, «από σεμνότητα και από σεβασμό»! Ρόδινα είναι και τώρα, που μου μιλάει για τα σημερινά.

«Το παράθυρο, φίλε μου! Ανοιξε το παράθυρο! Και όχι ένα. Ολα τα παράθυρα. Και τις πόρτες. Και αν δεν μπαίνει αρκετός αέρας άνοιξε και τις στέγες! 
Καλύτερα είναι, βέβαια, να ζεις διαρκώς έξω, στους δρόμους. Να ξυπνάς με τους πρωινούς, να γυρίζεις στο σπίτι σου με τους βραδινούς και να διαδηλώνεις με τους απογευματινούς! 

Και μην ξεχνάς τις ομάδες αυτομόρφωσης, τα βιβλία, τις ταινίες, το θέατρο, τα ποιήματα, την οργάνωση! 
Κυρίως να μην ξεχνάς την οργάνωση. Και τη φιλοσοφία. Την πολιτική οικονομία. Τον μαρξισμό»!

Δε θέλω να σας πω περισσότερα. 
Η τελευταία ταμπέλα που ζωγράφισε για ένα παντοπωλείο στου Γκύζη έχει πάνω της ένα κόκκινο χελιδόνι. «Τι είναι αυτό»; ρώτησε ο μανάβης. «Η άνοιξη»! του απάντησε και δε σήκωνε άλλη κουβέντα!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ απο παλιότερο φύλο του Ριζοσπάστη

Επίκαιρο ; 
Με την τόση σαπίλα που κυκλοφορεί γύρω μας με μαέστρο το αστικό πολιτικό σύστημα μάλλον ναι !

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

#Σεμίνα Διγενή: Ο πρώτος μου Mέντορας Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά



Σεμίνα Διγενή. Άρθρα- Συνεντεύξεις- Εκπομπές- Βιβλία.
Semina Digeni:
Του το χρωστούσα αυτό το κείμενο σήμερα στον Ριζοσπάστη.
Νίκος Αντωνάκος, 15 χρόνια μακριά
●Αρχές δεκαετίας του '70. Καλοκαίρι. Ετοιμαζόμαστε να πάμε για μπάνιο στο Καβούρι. Ο πατέρας μου μας ενημερώνει ότι θα μας αφήσει στην παραλία και θα πεταχτεί κάπου εκεί κοντά, να δει έναν φίλο του σκηνοθέτη που κάνει γύρισμα.
Γυαλίζει αμέσως το μάτι μου! Σκηνοθέτης; Γύρισμα; Αρα και ηθοποιοί. Διεκδικώ μαχητικά να πάω μαζί του. Δεν το χάνω με τίποτα, θέλω τόσο πολύ να δω όλους αυτούς από κοντά. Τον πιέζω. Υποκύπτει και με παίρνει μαζί του.
Εκείνο το μεσημέρι, μπορεί να έχασα το μπάνιο, είχα όμως την τύχη να γνωρίσω έναν μαγικό άνθρωπο. Δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 30 χρόνων και απίστευτα όμορφος. Τον παρακολουθώ, από μακριά, να μιλάει, να καθοδηγεί το γύρισμα, να πηγαινοέρχεται διορθώνοντας τα φώτα, τις κάμερες, τα πλάνα, τις θέσεις, να ρωτάει συνέχεια έναν αεικίνητο κύριο με μακριά μαλλιά (τον ζωγράφο και σκηνογράφο Τάσο Ζωγράφο), ώσπου μετά από λίγη ώρα δεν κοιτάζω τίποτα άλλο, εκτός από εκείνον. Νιώθω σαν να τον ακολουθεί ένας δυνατός προβολέας.

Στο πρώτο τους διάλειμμα, ο πατέρας μου μας συστήνει (Τόσα χρόνια μετά, δεν ξεχνάω λέξη από εκείνη τη συνομιλία).
-- Νίκο, η κόρη μου, η Μίνα. Από εδώ ο Νίκος Αντωνάκος.
-- Καλώς την. Τι μέρος του λόγου είστε εσείς, δεσποσύνη; (μα πληθυντικός;)
-- Θαυμάστριά σας κύριε! (θρασύτατη)
-- Νάτα μας! Και γιατί παρακαλώ; Τι προλάβατε να θαυμάσετε;
-- Που τους φέρνετε όλους αυτούς βόλτα και σας ακούνε όταν μιλάτε.
-- Τι τάξη πας; (ενικός επιτέλους)
-- Πρώτη Γυμνασίου.
-- Και τι σκοπεύεις να γίνεις;
-- Δημοσιογράφος!
-- Α μάλιστα... Να κανονίσουμε να μιλήσουμε σε λίγα χρόνια, πριν το κάνεις (ωχ, γιατί;)

●Με τον Μάνο Κατράκη στο σπίτι μας!
Τελικά δεν πέρασαν χρόνια. Σε λιγότερο από μια βδομάδα - ο μετέπειτα γκουρού μου - ήρθε σπίτι μας μαζί με τον Μάνο Κατράκη, που μου φάνηκε ένας γίγαντας, το χέρι μου σαν να εξαφανίστηκε στην τεράστια παλάμη του. Κλείστηκαν σ' ένα δωμάτιο με τον πατέρα μου για να συζητήσουν. Από όσα κατάφερα να κρυφακούσω, μιλούσαν για μια εκδήλωση που θα ετοίμαζαν στο Καλλιμάρμαρο, με τα εθνικά μπαλέτα της Κένυας. Ο Νίκος θα έγραφε τα κείμενα και θα το σκηνοθετούσε, ο Κατράκης θα ήταν αφηγητής κι ο πατέρας μου θα το οργάνωνε.
Τι αδικία! Είχα την είδηση από πρώτο χέρι, είχα τους πρωταγωνιστές δικούς μου, αλλά ήμουν πολύ μικρή για να είμαι δημοσιογράφος και να την αξιοποιήσω...
Ο Μάνος Κατράκης έφυγε γρήγορα μετά την κουβέντα τους. Ο Αντωνάκος όχι μόνο έμεινε για φαγητό, αλλά μου έκανε μετά και το πρώτο πολύτιμο - και αξέχαστο - μάθημα δημοσιογραφίας, που μόνο με μάθημα δεν έμοιαζε. Πιο πολύ με ρωτούσε, παρά μου έκανε τον δάσκαλο. Μιλήσαμε για ώρες και χρησιμοποιούσε παραδείγματα για να μου δώσει να καταλάβω πως το επάγγελμα που είχα επιλέξει, μπορούσε να είναι λειτούργημα, αλλά μπορούσε να γίνει και εγκληματική πράξη. Μου μιλούσε για τους δημοσιογράφους που έβλεπα εκείνη την εποχή στην τηλεόραση και για τον ρόλο τους, μου εξηγούσε τις παγίδες αυτής της επιλογής.
Προφήτευε πως αν δεν αλλάξει αυτό το σύστημα, θα 'ρθει στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί, που λένε τα νέα στην τηλεόραση και γράφουν στις εφημερίδες, θα γίνουν οι πιο βρωμεροί βρικόλακες. Συχνά χειρότεροι κι από τους δικτάτορες.
Καμιά εικοσαριά χρόνια μετά, το ρεζουμέ αυτών που συζητούσαμε εκείνο το απόγευμα στο σπίτι της οδού Σερρών 71, στην Ακαδημία Πλάτωνος, τα διάβαζα σε άρθρο του, στον «Ριζοσπάστη».

●Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο
«Ο καθένας, πια, ξέρει πως ετούτοι οι άνθρωποι όταν μυρίσουν αίμα ζουμάρουν με μανία και σαδιστική ευχαρίστηση στις πληγές. Ο φακός τους χώνεται βίαια στις ανοιγμένες φλέβες και η οθόνη τους γίνεται κατακόκκινη. Ομως δε σταματάνε! Λαίμαργοι και ανικανοποίητα διψασμένοι προχωράνε ακόμα περισσότερο. Ανοίγουν, όπως ο μετροπόντικας, διαδρόμους και στοές στις πληγωμένες φλέβες των θυμάτων και προχωράνε κατευθείαν στην καρδιά. Εκεί, πια, καρφώνουν περήφανα τη σημαία τους, μιμούμενοι τον Αμερικανό φαντάρο, που κάρφωσε την αμερικανική σημαία στο ιρακινό Προεδρικό Μέγαρο! Κατέκτησαν τον απόλυτο πόνο! Αυτή είναι η πραγματικότητα και είναι - πολυποίκιλα - διαπιστωμένη!
 Τι νόημα έχει, όμως, η επανάληψη της διαπίστωσης; Εκείνο που έχει αξία είναι να βρεθεί ο τρόπος να γκρεμιστεί αυτό το αιμοδιψές και αιμοσταγές οικοδόμημα. 
Τι νόημα έχει να μιλάς για την ακρίβεια, να διαπιστώσεις τις απάτες και τις λοβιτούρες; Το ζητούμενο είναι το πέρασμα από τη διαπίστωση και την καταγγελία στη δράση.
 Γνωστό είναι πως διάφοροι "αριστεροί" έπαψαν να είναι αριστεροί. Γνωστό, επίσης, είναι πως διάφοροι συνδικαλιστές την "έκαναν" για απέναντι! Γνωστό, ακόμα, είναι πως αρκετοί, καθαροί κατά τα άλλα, στην πορεία λιποψυχούν. Αλλοι αλλάζουν συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα στρατόπεδο. Αλλοι συμβιβάζονται από φόβο. Και άλλοι από συμφέρον. Ολα αυτά είναι γνωστά και διαπιστωμένα. 
Ομως η ζωή απαιτεί, παρ' όλα αυτά, να πάμε παρακάτω! 
Να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στην ανατροπή αυτής της πολλαπλώς διαπιστωμένης θλιβερής και άθλιας πραγματικότητας. 
Και αυτό δε θα συμβεί όταν επαναλαμβάνουμε - και κολλάμε - τις διαπιστώσεις. Αλλο πράγμα να μελετάμε, να εμβαθύνουμε στα πράγματα και στις πολιτικές και άλλο να βουλιάζουμε στην περιπτωσιολογία! 
Πρέπει αυτό το υλικό της γνώσης, που αποκτήσαμε μελετώντας, κάποια στιγμή να το "δοκιμάσουμε" στην εφαρμογή. Διαφορετικά θα γίνουμε "λέσχη" συζητήσεων. Ομως καιρός, πια, είναι να ξεφύγουμε από τις διαπιστώσεις και να κάνουμε κάτι για τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε, επιτέλους, τον κόσμο».

Ο πρώτος μου μέντορας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος! Ασυμβίβαστος και ακέραιος. Καλλιεργημένος και τολμηρός. Ευαίσθητος ποιητής και αιχμηρός αρθρογράφος. Κοσμοπολίτης, με σπάνια αισθητική. Μαχητικός όταν υποστήριζε τις αξίες του και τα ιδανικά του, ένας παθιασμένος και φλογερός αγωνιστής, μέχρι το τέλος.
 Ηταν μια λαμπερή και πολυδιάστατη προσωπικότητα, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας. Πίστευε και στήριζε τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη, αλλά και του δημοσιογράφου.

Είχε πει:
«Ω, τι ευτυχία να είσαι διανοούμενος! Και καλλιτέχνης. Και ακαδημαϊκός. Και δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο. Και να σιωπάς! Να σιωπάς, γιατί είσαι πονηρός και φοβητσιάρης. Γιατί θέλεις να τα έχεις καλά με τον νεκροθάφτη σου. Και να προσποιείσαι ότι εισέρχεσαι στη ζωή, ενώ εσύ εξέρχεσαι! Να οπισθοβατείς προσποιούμενος ότι βαδίζεις μπροστά. Οτι παίρνεις μέρος στη ζωή, ενώ την έχεις - προ πολλού - αποχωριστεί. Να παριστάνεις τον ζωντανό, ενώ έχεις πεθάνει!».

Από τους πρώτους που μου μίλησε - τότε, στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου - γι' αυτό που πίστευε με πάθος, για την ιδεολογία του, τον κομμουνισμό. Πάντα έλεγε πως η ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος απαιτεί σύνθετη σκέψη, κόπο, επιμονή, υπομονή, αποφασιστικότητα και πειθαρχία. Απαιτεί ολοκληρωτικό δόσιμο στην υπόθεση.

●Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής υπάρχει το κόκκινο
Διάβαζα χρόνια μετά, τα κείμενά του όπου έλεγε, όπως και τότε, ότι:
«... Κόντρα στο μαύρο και το άσπρο της καταστροφής, υπάρχει πάντα και το κόκκινο. Εκεί, όπου οι υποσχέσεις δεν έχουν θέση. Εκεί, όπου μιλάνε για κοινούς αγώνες και κοινές αγωνίες. Εκεί, όπου δε βγάζουν τους άσους απ' το μανίκι. Εκεί, όπου σου ζητάνε τη συμμετοχή και όχι, έτσι απλά, την ψήφο σου».
«Εφυγε» 67 χρόνων, τιμώντας στο ακέραιο την αποστολή του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν υπήρξε στιγμή ένα ήσυχο, συμβιβασμένο και υπάκουο άτομο. Αφησε πίσω του τεράστια «περιουσία», μυθιστορήματα, τηλεοπτικές εκπομπές, σενάρια, ποιήματα, πολιτικά άρθρα, ταινίες, θεατρικά έργα, κριτικές, εικαστικά δρώμενα, διηγήματα, ανταποκρίσεις...

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Μάη του 1942 κι «έφυγε» στην Αθήνα στις 3 Απρίλη του 2009, από ανακοπή καρδιάς, ενώ μιλούσε σε εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Ρίτσο.

●Ή αφήνουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή τον οδηγούμε στο μέλλον

Κρατάω για το τέλος ένα αγαπημένο μου κείμενό του:
Σιωπή! Παρακαλώ, μην ταράζετε τους κύκλους. Δες τε πόσο όμορφη είναι η λίμνη όταν κοιμάται! Αν - και όταν - η μπόχα από τα στάσιμα νερά σας πάρει στο κυνήγι, εσείς γνωρίζετε... ψεκάστε αρώματα - και ξόρκια - στον αέρα, για να φύγει η βρώμα.
Την ξέρετε τη συνταγή. Το ζήτημα είναι να μην χαθεί η ακινησία. Αυτή η μακάρια κατάσταση που σας βολεύει.
Γιατί, στ' αλήθεια, είναι - για σας - τόσο μπανάλ να ξαναρχίσετε πάλι τα ίδια. Να κάνετε συλλαλητήρια και πορείες για τη Νικαράγουα και την Κούβα. Τι δουλιά έχετε εσείς με τις ιδιωτικοποιήσεις; Πρόβλημά σας είναι τα άδεια πουκάμισα; Και τα άδεια τσουκάλια;
Οχι, αυτά είναι κουρελαρίες. Χυδαίος ρεαλισμός! Απομεινάρια μιας άλλης ζωής!
Εσείς - σταθερά - κρατήστε γερά τα φύλλα να μην κουνιούνται. Και το ίσο στους ψαλτάδες. Γονατισμένοι, βέβαια. Και τη σιωπή σας, προπαντός, που δε σας εκθέτει!
Ωσάν γιαπωνέζικη απεργία, ας πούμε. Εσείς, πάντως, μια ζωή ουδετερότητα!
Τι κι αν η λάσπη πέτρωσε! Τι και αν η σκόνη έγινε σύννεφο! Κρατήστε το καβούκι σας - γερά - κλεισμένο. Μην βγείτε στην αγορά και σας σκουντήσουν τα προβλήματα. Σταθείτε στην άκρη του πεζοδρομίου να περάσει η πλέμπα. Δεν είναι για σας οι συγκρούσεις με την Αστυνομία. Πάλι τα ίδια θα αρχίσουμε, τώρα;
Και τι παραμύθια, της Γαλλικής Επανάστασης, είναι αυτές οι κουβέντες για ισότητα...
Αφήστε, πια, τους μπολσεβίκους! Τα δάχτυλα, όπως και η κουτσή Μαρία γνωρίζει, δεν είναι ίσα, γιατί να είναι οι άνθρωποι; Εσείς δεν ευθύνεστε για τις σφαγές στη Ρουάντα, κοιμηθείτε ήσυχα. Τα παιδάκια μόνα τους έπεσαν πάνω στα μαχαίρια. Γίνονται και αυτά, μην ξαφνιάζεστε! Παρακαλώ, μην σηκώνετε την πέτρα. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι έχει από κάτω. Εχετε δίκαιο, που αποσύρατε την ανοχή σας από τις διεκδικήσεις. Αυτές οδηγούν, τελικά, στο ταξικό μίσος. Και το ταξικό μίσος στην αναρχία. Φυσικά, οι τοίχοι πρέπει - οπωσδήποτε - να κρατηθούν καθαροί. Δεν πρέπει να χαλάσει η ώχρα. Το κόκκινο πάνω στο κίτρινο δημιουργεί τόσες αναστατώσεις.
Κλειδώστε, σας παρακαλώ, πριν κοιμηθείτε. Κάντε ένα γύρω στα δωμάτια μη και ξεχάσατε τίποτα αξίας. Αφήστε στην είσοδο - για δόλωμα - το ψωμί. Πολλές φορές δε γυρεύουν και τυρί! Μπορεί να το πάρουν και να φύγουν!
Τι ζωή και αυτή να μην μπορείς να ευχαριστηθείς το φραπέ σου! Εσάς, μιλάω για όλους εσάς, έχουμε υποχρέωση να σας διαφυλάξουμε. Να σας βάλουμε στη γυάλα. Σαν δείγματα μοναδικά. Σαν τους ανθρώπους, που ακούνε τους κρότους και προσποιούνται τους κουφούς.

Θυμάμαι πως κάθε φορά που τελείωνε μια συζήτησή μας, έλεγε:
«Λοιπόν για πες μου τώρα, πού καταλήγουμε; Θα αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει ή θα τον οδηγήσουμε στο μέλλον; Τι λες δεσποσύνη;»

Παρασκευή 20 Μαΐου 2022

-Και Μετά το Χειροκρότημα; Του Γιώργου Μαργαρίτη!


Γιώργος Μαργαρίτης

Στα σημερινά Τα Νέα
Και μετά το χειροκρότημα;

Δεν γνωρίζω εάν η υπεράσπιση της Μαριούπολης από τους γνωστούς παραστρατιωτικούς σχηματισμούς της Ουκρανίας θα πάρει θέση ισότιμη στην ιστορία της Ανθρωπότητας και θα θεωρηθεί αντάξια με την πολιορκία του Μεσολογγίου στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης στα 1825-26. Ως συγγραφέας σχετικού βιβλίου πρόσφατα –για το Μεσολόγγι, όχι για την Μαριούπολη- θα είχα σοβαρές αντιρρήσεις επ’ αυτού. 

Ας μην σταθούμε όμως σε αυτήν την περί ιστορίας συζήτηση. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν πήγε εξάλλου στις ΗΠΑ ως ιστορικός. Θα τον κρίνουμε λοιπόν εάν πήγε εκεί ως ηγέτης μιας μικρής χώρας που δεν διανύει τις πιο ένδοξες στιγμές της ιστορίας της.
Οι ηγέτες επισκέπτονται μια ξένη πρωτεύουσα για πολλούς λόγους. 
Στην περίπτωση που η τελευταία είναι πρωτεύουσα μεγάλης και ισχυρής χώρας η επίσκεψη αναγκαστικά προσαρμόζεται σε ετούτη την ετεροβαρή πραγματικότητα. Ο ηγέτης της μικρής χώρας ζητά όσα θεωρεί ότι ο ισχυρός μπορεί να του δώσει και, σε αντάλλαγμα, προσφέρει ανταλλάγματα άξια να «δελεάσουν» τον απέναντι. 
Στην περίπτωση του κου Μητσοτάκη ετούτη η αυτονόητη διαδικασία ήταν υπονομευμένη πολύ πριν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη. Η Ελλάδα –και μάλιστα η παρούσα κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ- είχαν ήδη παραχωρήσει στις ΗΠΑ όλα όσα ενδιέφεραν τις τελευταίες, πιθανόν και μερικά από όσα δεν τις ενδιέφεραν. Έτσι λοιπόν η ελληνική πλευρά βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην έχει τι επιπλέον να προσφέρει και, ως εκ τούτου, περιορίστηκε κατά πολύ η δυνατότητά της να ζητήσει. Για κάθε πολιτικό αυτό θα ήταν μια δύσκολη κατάσταση.
Οι ΗΠΑ όμως είναι σε παρακμή και η κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο αμφισβητείται. Σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτά που ζητούν από κάθε ξένο ηγέτη που τις επισκέπτεται. Αυτό το παραπάνω είναι η βελτίωση της γενικής εικόνας της «υπερδύναμης».
Τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο ήταν θερμά, είχαν όμως λογική και πολιτική εξήγηση. 
Δεν προήλθαν από έναν ξαφνικό έρωτα των Αμερικανών νομοθετών για την Ελλάδα, ούτε συνδέονταν με την όποια απόφαση για δικαίωση της μικρής χώρας και διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων απέναντι σε απειλητικούς γείτονες-«συμμάχους». 
Τίποτε από αυτά τα σημαντικά για την Ελλάδα. 
Ο κος Μητσοτάκης παρουσιάστηκε με την ομιλία του στο Κογκρέσο ως ένας «υποδειγματικός» ηγέτης. «Υποδειγματικός» με την έννοια ότι προσπάθησε να είναι –και όντως προσπαθεί να είναι- ένας ηγέτης πιστός στις προδιαγραφές με βάση τις οποίες η μεγάλη δύναμη προσδιορίζει τους «σωστούς» ηγέτες. 
Απόλυτα δηλαδή ταυτισμένος με την πολιτική της Ουάσιγκτον και πάντα πρόθυμος να καταθέσει τα προβλήματα της χώρας του στην διακριτική «διάθεση» και «ευχέρεια» των ΗΠΑ. Ακόμα και τα πιο ζωτικά προβλήματα – τις σχέσεις με την Τουρκία, λόγου χάρη. 
Ηγέτης που λέει πάντα ΝΑΙ σε όσα του ζητήσουν οι ΗΠΑ ακόμα και όταν αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας του. Ως τέτοιον ηγέτη χειροκρότησαν τον Έλληνα πρωθυπουργό οι νομοθέτες του Κογκρέσου. Τέτοιου είδους ηγέτες αρχίζουν πλέον να σπανίζουν στον κόσμο και είναι απόλυτα φυσικό στην Ουάσιγκτον να αγαλλιάζουν όταν συναντούν κάποιο δείγμα από τους σπάνιους πιστούς.
Δεν ήταν χειροκρότημα που τίμησε την Ελλάδα. Τις ΗΠΑ τίμησε. Όταν το χειροκρότημα τελείωσε τίποτε το ουσιαστικό δεν απέμεινε για την μικρή μας χώρα.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020

"Επιστροφή στα Πάτρια..." k "Τσιρλί ντερς.."


Εξέπνευσε κι ο Αύγουστος 2020, ζωή νάχουμε να τον θυμόμαστε τέτοιος που ήταν!
Δε ξέρω εσείς πώς τοχετε πάρει, αλλά εγώ σαν να μην βιώνω το 2020, ενα πράμα.
Φεύγουν οι μήνες από ένα χρόνο άχρονο! Μηχανικά τους περνάμε. Σαν να μην υπάρχει δηλαδή, αν μπορείτε να με καταλάβετε.
Μόνο το τριψήφιο “112” έχει νου και γνώση για μας.

Πριν λίγο καιρό στην Εύβοια το σκέφτηκε το ξανασκέφτηκε ,είπε “ασε μη τους ανησυχήσω. Γιατί αν τους πω οτι έρχεται ο κατακλυσμός του Νωε αυτοί θα τρελαθούν, θα καβαλήσουν ό,τι ρόδα έχουν πρόχειρη και θα πνιγούν” , δεν τους ενημέρωσε ...ο κατακλυσμός τους έπιασε στον ύπνο και πνίγηκαν ήρεμα. 
Τώρα όμως, σκεπτόμενο ωριμότερα είπε “δεν τους ενημερώνω οτι οι διακοπές τελείωσαν, ώρα να γυρίσουν πίσω, μη συνωστισθούν στις πύλες εισόδου κι έχουμε ντράβαλα;” γιατί τόχουμε οι Έλληνες να μας πιάνει η Καλοκαιρινή ραστώνη και να ξεχνιόμαστε στις παραλίες, με το φρέντο στην ξαπλώστρα.
Τώρα πόσους είδε στις παραλίες και το σκέφτηκε, άλλο καπέλο! Εγω πάντως εκεί που πάω μετρημένοι ήμασταν μετρημένοι είμαστε, εμείς κι εμείς οι εξής ίδιοι!
Το στειλε ομως το μηνυματάκι (ευτυχώς εμένα δε μ έχει στη λίστα του κι έτσι δε με ταράζει) και όποιος ήθελε να πιάσει το νόημα ας το έπιανε, οι υπόλοιποι απλά άλλαξαν πλευρό, μια που διακοπές δε πήγαν οι χριστιανοί.
Εν τω μεταξύ από μέσα από το 112 παίζουν ένα παιδικό παιχνίδι την κολοκυθιά… θυμάστε ...λέει «Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 4 κολοκύθια».
Εδώ δε παίζουν με κολοκύθια αλλά με ημερομηνίες ανοίγματος των σχολείων. Και γιατί να κάνει 4 κι οχι 14; μέχρι στιγμής πάντως το παιχνίδι παίζεται με περισσό πάθος και καταληκτική ημερομηνία δεν έχει βρεθεί ακόμα.
Ξεντώνουν ημερομηνίες, ξεντώνουν αίθουσες, απλώνουν θρανία κι άκρη καμμία.
Εσείς λοιπόν που γυρίσατε ασμένως, κακώς ταλαιπωρηθήκατε, αλλά μάλλον το 112 σκέφτηκε οτι θα πρεπε να απολυμάνετε και το σπίτι σας αφού μπορεί κάποιο “δωράκι” να το φέρατε από τας νήσους τας εξωτικάς, που ενβιεί το καθόλου σπάνιο είδος covid 19.
Kαι πάλι το 112 ξανάστειλε μνμ στους ζακύνθιους (πάλι μ έβγαλε από τη λίστα και θα παρεξηγηθώ) “επαγρυπνείτε και πιστεύσατε, ο covid μετά σου!”
Κι έτσι εμείς μένουμε πίσω και κουνάμε μαντήλια σ' αυτούς που φεύγουν (δυστυχώς κουνήσαμε και στον τραγουδιστή τους τον αγαπημένο Γιάννη Πουλόπουλο) και οι αποχωρούντες περιμένουν στωικά στους σταθμούς ποιός ταξιτζής θα ευαρεστηθεί να τους φορτώσει, παιδιά, σκυλιά, συμπράγκαλα, βρίζοντας και βλαστημώντας καθ' όλη τη διαδρομή, το όργανο που επέβλεπε την τάξη και τις μονές κούρσες και εμ φόρτωσε ο,τι είχε και δεν είχε η οικοσκευή, εμ θα πάει σε μια διαδρομή και δεν θα κάνει το γύρο της Αθήνας μοιράζοντας κόσμο, χωρίς ταξίμετρο 
Καλή επιστροφή λοιπόν στους διακοπεύσαντες του Αυγούστου, να μας σκέφτονται όπως κάνει το 112 και να μην ανησυχούν...εκεί που είσαι ήμασταν κι εδώ που είμαι θάρθεις...που λέει κι η παροιμία, όπου νάναι θα το λάβουν το μνμ από το 112
Χαρά Θεοδωρίτση

Και

Αρχαία δεν χρειαζόμαστε. Λατινικά δεν χρειαζόμαστε. Ιστορία δεν χρειαζόμαστε. Κοινωνιολογία δεν χρειαζόμαστε. Εννοείται δεν χρειαζόμαστε εικαστικά και μουσική.
Χρειαζόμαστε όμως τσιρλί ντερς
Ο μεν νους καλά κάνει να υπνώττει , το δε σώμα οφείλει να είναι υγιές για να μπορεί να ξαπλώνει στον καναπέ να βλέπει μπιγκ μπρόδερ.
Έτσι φτιάχνεται το μέλλον.
Ερη Ελευθερία Ριτσου


Τρίτη 17 Μαρτίου 2020

Γιώργος Μηλιώνης: «Να Μη Θολώσει το Μυαλό μας»


Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου - 

                                    Να μη θολώσει το μυαλό μας


Με αφορμή τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, η ΕΕΔΥΕ έδωσε στη δημοσιότητα άρθρο του δημοσιογράφου και μέλους του Εθνικού της Συμβουλίου, Γιώργου Μηλιώνη, με τίτλο «Να μη θολώσει το μυαλό μας», από το τεύχος του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης» που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στο επόμενο διάστημα.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Σε βλέπω, αδελφέ μου, ανήσυχο και φοβισμένο και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Γιατί ανησυχία και φόβο έχω και εγώ, όπως όλοι μας. Κακά τα ψέματα. Και να σου, λοιπόν, όλοι μας μπροστά σε οθόνες για να ακούμε τις ειδήσεις.
Εκείνο που δεν επιτρέπεται είναι να "θολώσει" το μυαλό μας. Και για να μη γίνει αυτό, να έχουμε υπόψη μας ότι οι πραγματικές ειδήσεις που αφορούν και στο θέμα του κορονοϊού, συνήθως είναι "πίσω" από τις καθαυτό ειδήσεις για την πανδημία.
Φαίνεται μπερδεμένο, αλλά δεν είναι γιατί και η αντιμετώπιση μιας πανδημίας είναι ταξικό ζήτημα. Τελεία και παύλα. Για να δούμε μερικά πράγματα: Από την πρώτη στιγμή μια στρατιά αστών, πρωθυπουργοί, νυν και πρώην, υπουργοί, βουλευτές, εργατοπατέρες, δημοσιογράφοι βγήκαν αλαλάζοντας ότι "ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, πλήττει εξίσου πλούσιους και φτωχούς" και όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη!!!
Ταυτόχρονα, στη σημαία των αστών είναι γραμμένες οι λέξεις: "Ατομική ευθύνη"!!! Πρόκειται για την πιο ύπουλη προπαγάνδα. Το έχει περιγράψει πολύ ωραία ο μεγάλος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ: "Το σύστημα είναι μια χαρά και για ό,τι δεν πάει καλά, εσύ κάνεις λάθος".
"Ατομική ευθύνη" λοιπόν, του εργάτη, του ανέργου, του αυτοαπασχολούμενου, του φοιτητή, του λαϊκού νοικοκυριού, το ξεγύμνωμα του δημόσιου συστήματος Υγείας, οι δραματικές περικοπές σε αυτό επί χρόνια.
Εμ, βέβαια, αδελφέ μου, "ατομικά" τα αποφασίσαμε αυτά, όπως "ατομικά" αποφασίσαμε να δίνουμε κάθε χρόνο 4 δισ. ευρώ για ΝΑΤΟικές δαπάνες. "Πατρίδα" είναι αυτή, τον εαυτούλη σου θα κοιτάς;
Ναι, αλλά πριν την πανδημία δεν ήμασταν όλοι ίδιοι και οι αστοί μας σαν καλοί νοικοκυραίοι και "στυλοβάτες" της "κοινωνίας" σκέφθηκαν ότι σαφώς δεν πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι και μετά την πανδημία.
Θα μου πεις και πού ξέρεις εσύ τι σκέφτονται; Δεν το μαντεύω, αδελφέ μου, το βλέπω. Μπορείς να το δεις και εσύ, μπορούμε να το δούμε όλοι μας. Πού; Μα, για δες τα αιτήματα των Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων και αντίστοιχων οργανώσεων. Ζητούν "στήριξη", δηλαδή ζεστό χρήμα και ταυτόχρονα ήδη παίρνουν τα μέτρα τους για την αξιοποίησή του. Κι αν αναρωτιέσαι, τα "μέτρα" είσαι εσύ και εγώ. Με αφορμή την όντως σοβαρή πανδημία είναι πανέτοιμοι να μετατρέψουν σε μόνιμα τα έκτακτα μέτρα που αφορούν πρώτα και κύρια τις εργασιακές σχέσεις. Εργασία από το σπίτι, ελαστικά ωράρια, ό,τι μπορείς να φανταστείς που να τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων.
Αυτό όλο πλασάρεται ως απαραίτητο κοινωνικό μέτρο. Τυχόν αντίδραση των εργαζομένων θα πλασαριστεί ως "ανευθυνότητα".
Την ίδια ώρα που εσύ και εγώ καλούμαστε -σωστά- να μείνουμε στο σπίτι, την ίδια ώρα χιλιάδες εργαζόμενοι θα εξακολουθήσουν να δουλεύουν -με αμφίβολα μέτρα προστασίας- και κάτω από καθεστώς ζόφου σε ό,τι αφορά την ίδια τους τη δουλειά.
Την ίδια ώρα, επίσης, η Βουλή, εκεί που "ατομικά αποφασίζουμε", θα συνεχίσει το νομοθετικό της έργο για περιστολή του δικαιώματος των διαδηλώσεων και για άλλα φιλολαϊκά μέτρα στα οποία από παράδοση επιδίδεται το αστικό κοινοβούλιο. Μα, και το κυβερνητικό έργο θα συνεχιστεί, πρώτα - πρώτα σε ό,τι αφορά τη μετατροπή της χώρας σε φυλακή της ΕΕ. Για δες κάτι μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών στα μουλωχτά σε κλειστές δομές.
Γι' αυτό σου λέω, αδελφέ μου, ότι οι ειδήσεις είναι πίσω από τις "ειδήσεις" και γι' αυτό επιμένω να μη θολώνει το μυαλό μας.
Σε άκουσα όταν βγήκες στο μπαλκόνι να χειροκροτήσεις αυτούς που παλεύουν με το θηρίο στα νοσοκομεία. Το κάλεσμα ήταν σκέτη υποκρισία από αυτούς που τσακίζουν στο ξύλο όταν αυτοί που παλεύουν στα νοσοκομεία ζητάνε δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλο το λαό.
Αδελφέ μου, δεν θα σου κουνήσω τα δάχτυλο γιατί ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα αυτό. Ξέρεις τι θα κάνω: Θα σε καλέσω, όταν τελειώσει όλο αυτό, να κατεβούμε μαζί στο δρόμο και ανυποχώρητα να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει στον 21ο αιώνα, ανοίγοντας το δρόμο για μια άλλη κοινωνία όπου θα ορίζουμε εμείς τη ζωή μας. Τότε θα έχει νόημα το χειροκρότημα.
Μην (ξανα)ρωτήσεις αν γίνεται αυτό. Έχει γίνει και θα ξαναγίνει οριστικά και αμετάκλητα. Αρκεί να φροντίσουμε εμείς γι' αυτό. Όχι "ατομικά", αλλά ως τάξη. Για δες τους αστούς πώς κινούνται σε όλο τον κόσμο. Ως τάξη κινούνται που τα συμφέροντά της είναι αντίθετα με τα δικά μας. Ο πραγματικός ιός είναι πίσω από τον κορονοϊό της πανδημίας».

Τρίτη 10 Μαρτίου 2020

Εσύ που Ανέχεσαι ή και Υποστηρίζεις τον Καπιταλισμό Δες πως Βλάπτει την Υγεία Σου...



Ο κορονοϊός και η ηθική του καπιταλισμού

Κατιούσα:

Ο συντάκτης του CNBC των οικονομικών νέων του CNBC Rick Santelli σε παραλήρημα σε ζωντανή μετάδοση πρότεινε να μολύνουμε τους πάντες με κορονοϊό, καθώς θα «είμαστε καλύτερα έτσι μίας που ο ρυθμός θνησιμότητας θα είναι ο ίδιος ενώ θα ξεμπερδέψουμε σε έναν μήνα και ενώ δεν θα αλλάξει η μεγάλη εικόνα η οικονομία θα επηρεαστεί πολύ λιγότερo»


This is absolutely horrifying.

Rick Santelli on @CNBC says we should consider giving coronavirus to everybody to just get it over with.

That way it won’t wreak so much havoc on the economy.

This is your brain on capitalism.

16.7K people are talking about this



Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο για μια σειρά από λόγους. Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. ο ρυθμός μετάδοσης του ιού είναι 3,4 που σημαίνει πως κάθε ασθενής θα μεταδώσει τον ιό σε 3,4 ανθρώπους αν δεν μπει έγκαιρα σε καραντίνα1. Ο ιός μπορεί να αντιμετωπιστεί αν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα και περιοριστεί η εξάπλωσή του. Γιατί όμως να μπούμε στον κόπο; Γιατί παρόλο που δεν είναι ο φονικότερος ιός όλων των εποχών όπως διατείνονται πολλά διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ παραμένει επικίνδυνος με θνησιμότητα στο 3,4%. Ωστόσο το νούμερο αυτό δεν είναι χαραγμένο στην πέτρα και εξαρτάται άμεσα από τις δημόσιες υποδομές και την ικανότητα του συστήματος υγείας να χειριστεί επαρκώς τα σοβαρά περιστατικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην Κίνα η θνησιμότητα είναι 3,8% σε ολόκληρη την αχανή χώρα, αλλά 5,8% στο επίκεντρο της κρίσης στην Wuhan και 0,7% σε άλλες περιοχές2. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα στο Ιράν που καταλαμβάνει την τρίτη θέση σε αριθμό κρουσμάτων είναι στο 2,6%, ενώ στην Ιταλία βρίσκεται στο 4.2%3. Καθώς μεγάλο μέρος των ασθενών δεν εκδηλώνουν συμπτώματα και ενδεχομένως δεν έχουν χαρακτηριστεί ακόμα ως κρούσματα ενδέχεται τα νούμερα να μην είναι απολύτως ακριβή, ωστόσο η ουσία παραμένει πως η θνησιμότητα εξαρτάται από τα μέτρα πρόληψης και την δυνατότητα του συστήματος υγείας να αντεπεξέλθει. Είναι γνωστές οι τεράστιες ελλείψεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε υποδομές τόσο στην χώρα μας όσο και αλλού. Αν λοιπόν τα νοσοκομεία βρεθούν ξαφνικά φορτωμένα με εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα προφανώς δεν θα μπορούν να παρέχουν την αναγκαία φροντίδα και τα θύματα θα ανέλθουν σε δεκάδες χιλιάδες. Αν όμως ληφθούν από το κράτος τα αναγκαία μέτρα θωράκισης και προστασίας, τότε ο αριθμός των ασθενών θα περιοριστεί, τα σοβαρά περιστατικά θα έχουν την αναγκαία φροντίδα και τα θύματα θα ελαχιστοποιηθούν.

Βέβαια μια άλλη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί υπόψιν σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι το ιατρικό κόστος. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας που να καλύπτει το παραμικρό, και έτσι το κόστος μετακυλίεται στον ασθενή.

Ο Τραμπ δήλωσε χαρακτηριστικά πως «θα υπάρχει κόστος στην οικονομία, αλλά καθώς οι πολίτες μένουν στις ΗΠΑ ξοδεύουν τα λεφτά τους στις ΗΠΑ και αυτό του αρέσει. Όλα θα πάνε καλά και έχουμε σχέδιο για κάθε πιθανότητα». Ωστόσο υπάρχουν αναφορές πως το τεστ για τον ιό κοστίζει έως και 3.270 $ 5 ενώ ακόμα και οι ναυαρχίδες των αστικών ΜΜΕ ζητούν το τεστ να καταστεί δωρεάν για τους πολίτες. Παράλληλα είναι γνωστό πως το κόστος για νοσηλεία και ειδικά σε μονάδες θεραπείας στις ΗΠΑ ανέρχεται σε πολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που αδυνατούν να το καλύψουν. Ακόμα και μια απλή επίσκεψη στα επείγοντα μπορεί να κοστίσει πάνω από 1000 δολάρια, και είναι φανερό πως πολλοί ασθενείς θα βρεθούν χωρίς περίθαλψη. Αν αυτό δεν αλλάξει εγκαίρως, τότε ο ιός θα βγει εκτός ελέγχου, και οι ΗΠΑ θα βρεθούν αντιμέτωπες με εκατομμύρια περιστατικά και δεκάδες χιλιάδες θανάτους. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα ανησυχητικό πως μέχρι τις 6 Μαρτίου μόνο 1895 άνθρωποι στις ΗΠΑ είχαν ελεγχθεί για τον ιό με το 10% να είναι θετικοί6.

Όταν τα παραπάνω συμβαίνουν στην παγκόσμια υπερδύναμη γίνεται φανερό πως στον καπιταλισμό η ανθρώπινη ζωή και η προστασία της απέναντι σε φυσικές καταστροφές και ασθένειες δεν έχει καμία σημασία. Μπαίνει και αυτή στο ζύγι κόστους και οφέλους, και καθώς η πρόληψη συνήθως αντιμετωπίζεται σαν μια περιττή σπατάλη πόρων βρισκόμαστε αντιμέτωποι με προβλήματα που θα μπορούσαν να είχαν περιοριστεί σε αρχικό στάδιο. Αυτό όμως δεν πρόκειται όπως φαίνεται να συμβεί ποτέ στον καπιταλισμό. Τέτοια αντιμετώπιση είναι εφικτή μόνο σε σύστημα κεντρικού σχεδιασμού, όπου η επιστήμη είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου και η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό. Ο καπιταλισμός βλάπτει σοβαρά την παγκόσμια δημόσια υγεία!

Σπύρος Μερκούρης

Σημειώσεις

https://www.sciencealert.com/covid-19-s–death–rate–is–higher–than–thought–but–it–should–drop

https://www.worldometers.info/coronavirus/coronavirus-death-rate/

https://gisanddata.maps.arcgis.com/apps/opsdashboard/index.html#/bda7594740fd40299423467b48e9ecf6

https://www.reuters.com/article/us-usa-coronavirus-trump/trump-says-u-s-economy-could-take-hit-from-coronavirus-idUSKBN20T034

https://time.com/5797295/coronavirus-testing-free-all-americans/

https://www.theatlantic.com/health/archive/2020/03/how-many-americans-have-been-tested-coronavirus/607597/