ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΥΓΚΟΙ...ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΜΑΣ...

Για την Σημερινή κατάσταση δείτε το βίντεο απ' τον σ. Γιάννη:

-Η κινητοποίηση για τις ελλείψεις στο Νοσοκομείο από τους εργαζόμενους κ’ το ΕΚΖ

Η κινητοποίηση θα γίνει στις 12 το μεσημέρι και σε αυτήν λαμβάνουν μέρος ο Σύλλογος των εργαζομένων του Νοσοκομείου, η Ένωση Νοσοκομειακών ιατρών και το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου.

Οι συμμετέχοντες θα ζητήσουν προσλήψεις προσωπικού και εξοπλισμό για να καλυφθούν οι μεγάλες ανάγκες που υπάρχουν και που μπορεί να αποβούν μοιραίες τις επόμενες ημέρες που τα κρούσματα κορονοϊού στην Ελλάδα ενδέχεται να αυξηθούν.

Το επικουρικό προσωπικό πρέπει να γίνει μόνιμο και να πληρώνεται από το κράτος!

Σύμφωνα με πληροφορίες του –Ε- και καθώς αναμένεται η άφιξη επιπλέον επικουρικού προσωπικού στο Νοσοκομείο Ζακύνθου, το κυρίαρχο αίτημα είναι να γίνουν προσλήψεις για μόνιμους, ενώ πολύ σημαντικό είναι να αναφερθεί πως χρειαζόμαστε και μόνιμους γιατρούς συγκεκριμένων ειδικοτήτων.

Η κινητοποίηση έχει πανελλαδικό χαρακτήρα και γίνεται από όλους τους υγειονομικούς στα προαύλια των Νοσοκομείων της Ελλάδας.

Τα αιτήματα της κινητοποίησης είναι τα ακόλουθα:

• Μαζικές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού
• Μέσα Ατομικής Προστασίας
• Ένταξη των ιδιωτικών Μονάδων ΜΕΘ στην ευθύνη και το σχεδιασμό του Δημοσίου
• Άμεση προμήθεια 1000 αναπνευστήρων με την στελέχωση που απαιτείται για την ανάπτυξη αντίστοιχα 1000 ακόμα κλινών ΜΕΘ
• Ένταξη όλων των υγειονομικών στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συλλόγου “Όλη η συζήτηση δεν αφορά μόνο και κυρίως την σχετικά ικανοποιητική εικόνα για τον covit-19 σε σχέση με την τωρινή κατάσταση στη χώρα, αλλά το ποια θα πρέπει να είναι η θωράκιση του ΕΣΥ σε πιθανή έξαρση των κρουσμάτων, αλλά και πόσο απροετοίμαστο είναι το ΕΣΥ προκειμένου να προασπίζει την υγεία των πολιτών όχι μόνο σε έκτακτες συνθήκες αλλά και σε κανονικές.

Θυμίζεται ότι πάνω από 150 ήταν οι διασωληνωμένοι ασθενείς που χρειάζονταν ΜΕΘ αλλά δεν έβρισκαν, τα τελευταία 10 τουλάχιστον έτη.

Στο ΕΣΥ έχουμε 30.000 κενές θέσεις εκ των οποίων 4000 είναι κενές θέσεις γιατρών, πάνω από 20.000 νοσηλευτών και 5000 παραϊατρικού προσωπικού.

Είναι απαράδεκτο το καθεστώς του επικουρικού προσωπικού το οποίο, εφόσον καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες, πρέπει να διορίζεται σε μόνιμες θέσεις και να πληρώνεται από το κράτος και όχι από τους πενιχρούς προϋπολογισμούς των νοσοκομείων.”

Το ΕΚΖ

Το Εργατικό Κέντρο Ζακύνθου την Τρίτη 7 Απρίλη θα πραγματοποιήσει συμβολική κινητοποίηση στο νοσοκομείο Ζακύνθου στις 12 το μεσημέρι.

Θα παραχωρηθεί συνέντευξη τύπου από τον Πρόεδρο Γιώργο Κωνσταντίνου.

Στην ανακοίνωση επισημαίνεται πως “η κυβέρνηση, κινούμενη σταθερά στη λογική του «κόστους – οφέλους», προσπαθεί να αντιμετωπίσει την επιδημία με το λιγότερο δυνατό κόστος, να βουλώσει τρύπες με μπαλώματα, που δεν προστατεύουν ουσιαστικά την υγεία των εργαζομένων στα νοσοκομεία και του λαού.

Oι πρόσφατες προσλήψεις δεν λύνουν το πρόβλημα στελέχωσης, το υπάρχον προσωπικό του Νοσοκομείου μας σήμερα καλείται να είναι στην πρώτη γραμμή ενώ ένα καινούργιο υπερσύγχρονο νοσοκομείο έχει απαξιωθεί από την παραλαβή του το 2012 με ελλείψεις άνω του 60% σε προσωπικό σε όλους του κλάδους και κύρια στο ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό.

Επιπλέον όλες οι δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Καταστάρι , Βολίμες, κ.λ.π.). του νησιού υπολειτουργούν ή και δεν λειτουργούν καθόλου.

Η ΜΕΘ Ζακύνθου πρέπει να διασφαλιστεί ότι με το πέρας της πανδημίας θα παραμείνει στελεχωμένη και σε λειτουργία.

Της Αγγελικής Ξενόφου

Y/Γ Απ' την Σημερινή κινητοποίηση στον Ευαγγελισμό 

Δείτε τι λέει ο ρεπόρτερ και τι τα παπαγαλάκια παρουσιαστές του mega:

Aπό
*
Γιώργος ΣαρρήςΣυλλεκτικό βίντεο! 

"Εδω εχουν βαλει το κουστουμι του συνδικαλιστή... ειναι υγειονομικοι; δεν ξερω τι κανουν. ευχαριστουμε πολυ Δημητρη Λαπα..."

ΕΠΙΔΗΜΊΑ !! ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΦΘΟΝΙΑ k ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ !!

ΑΝΤΕ ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ ΚΑΝΕ Κ ΕΣΥ ΤΟ ΒΗΜΑ 

Παύλος Μ. ΚΑΒΑΣΗΣ 
Πρώην δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Αιγάλεω με το συνδυασμό «Ανάπλαση Αιγάλεω», που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, πτυχιούχος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ, φοιτητής Νομικής ΔΠΘ

Οι εκλογές του 2019, δημοτικές και περιφερειακές, γίνονται σε μία περίοδο που τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τη σκληρή πραγματικότητα. 

Ολοι μας - εργάτες, αγρότες, φοιτητές, επιστήμονες, αυτοαπασχολούμενοι - βιώνουμε τον αντίκτυπο της βάρβαρης πολιτικής, που εφαρμόζεται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Ως υποχείρια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τα κόμματα αυτά εξαθλιώνουν τη ζωή των Ελλήνων, προωθώντας τα συμφέροντα των «αφεντικών» τους.
Η πολιτική αυτή βρίσκει πρόθυμους αιρετούς και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. 

Η αντίθεσή μου με την πολιτική αυτή με οδήγησε να παραιτηθώ από δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Αιγάλεω, όπου εκλέχθηκα με τον συνδυασμό του κ. Μπίρμπα, σημερινού δημάρχου. 

Η εμπειρία μου μέσα από τη συμμετοχή μου στο Δημοτικό Συμβούλιο, μου υπέδειξε ότι η μόνη παράταξη που ενδιαφερόταν και πάλευε για τα συμφέροντα του δημότη - πολίτη, ήταν η παράταξη της «Λαϊκής Συσπείρωσης», η οποία δεν συμβιβάζεται με ψίχουλα και υποσχέσεις.
Τα 4 χρόνια, τα οποία ήμουν δημοτικός σύμβουλος, δεν συμβιβάστηκε με την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ένθερμος υποστηρικτής της οποίας είναι η σημερινή διοίκηση του δήμου Αιγάλεω. 

Η δημοτική αρχή προσπάθησε να εφαρμόσει την πολιτική αυτή και στο δήμο μας, βρίσκοντας σθεναρή αντίσταση από την παράταξη της «Λαϊκής Συσπείρωσης».
Πιστεύω πως οι δημοτικές και οι περιφερειακές εκλογές είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής. Λύση αποτελεί η στελέχωση τόσο των δήμων όσο και των Περιφερειών με ανθρώπους που πρωταρχικό μέλημα έχουν την προάσπιση των συμφερόντων των συνανθρώπων τους, την προάσπιση των συμφερόντων των πολλών και όχι των λίγων και ισχυρών.
Υποχρέωση όλων μας, λοιπόν, είναι η στήριξη των υποψηφίων των παρατάξεων του ΚΚΕ σε όλους τους δήμους και τις Περιφέρειες. Στηρίζω τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο δήμο Αιγάλεω και την υποψήφια δήμαρχο Βιβή Δάγκα. Ετσι μόνο θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε καινούρια αντιλαϊκά μέτρα, για να μην ισοπεδώσουν οι υπηρέτες του κεφαλαίου τη ζωή και το μέλλον μας.
Κάθε ψήφος στο ΚΚΕ και στις παρατάξεις που υποστηρίζει είναι χαστούκι στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στις πολιτικές που υποβαθμίζουν και εξαθλιώνουν τη ζωή μας.

Σωτήρης ΜΑΤΣΑΝΗΣ
Συνταξιούχος φαρμακοποιός, πρώην Γραμματέας της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ στο Ηράκλειο Κρήτης
Σήμερα, καθώς η χώρα βιώνει ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα, ο πολίτης διαπιστώνει πως δεν χωράει στο παρόν έτσι όπως το διαμόρφωσαν οι πολιτικές του κεφαλαίου, αλλά ούτε και έχει θέση στο αύριο που του ετοιμάζουν. 

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μέσω του «Καλλικράτη», λειτουργεί ως κομματικό, κυβερνητικό παρελκόμενο και ιμάντας μεταφοράς «άνωθεν» εντολών στις τοπικές κοινωνίες.
Σε αυτές τις εκλογές θα συγκρουστούν:
Από τη μια, οι δυνάμεις που συναίνεσαν, στήριξαν και εφάρμοσαν πολιτικές ξεπουλήματος της χώρας, που αντιμετωπίζουν τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά ως ευκαιρία για μπίζνες, που κατεδάφισαν δικαιώματα, που διαμόρφωσαν εύφορο έδαφος για την εμφάνιση και νομιμοποίηση της ακροδεξιάς και του φασισμού.
Και από την άλλη, όλοι εκείνοι που καθημερινά αντιστέκονται και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον, σε μια μάχη επιβίωσης για τους ίδιους αλλά και τη χώρα.
ΣΥΡΙΖΑ: Οι καινούριοι παπάδες με τις παλιές προσευχές
Η προσωπική εμπειρία με τη συμμετοχή μου στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ στο Ηράκλειο, στη συνέχεια οι τραγικές διαψεύσεις, με οδήγησαν σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο από την αρχή. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται και δεν αντιπαλεύεται με «αριστερούς» δεκάρικους. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως εκπροσωπεί την αριστερά, το κάνει με μοναδικό στόχο να εγκλωβίσει και να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές δυνάμεις από τους πραγματικούς στόχους, που είναι η ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, αλλά και για να πάρει το χρίσμα του καλού διαχειριστή των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτή όμως η «αριστεροσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον εμποδίζει να ψηφίζει και να εφαρμόζει μνημόνια, να υπηρετεί με ζήλο τα συμφέροντα της καπιταλιστικής ΕΕ, ούτε έχει πρόβλημα να συνεργάζεται όλο και πιο στενά με το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ. Αριστερά όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, σημαίνει σύγκρουση και αγώνας για το λαό και τις ανάγκες του, ο ΣΥΡΙΖΑ όμως επέλεξε τη συμμόρφωση και υποταγή στις επιταγές του κεφαλαίου.
Τέλος στις ψευδαισθήσεις. Για να αλλάξουν τα πράγματα και να βγούμε από τα αδιέξοδα είναι αναγκαία μια ριζική αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, υπέρ των συμφερόντων του λαού. Οι ερχόμενες περιφερειακές, δημοτικές, ευρωεκλογές, κοινοβουλευτικές εκλογές είναι μια ακόμα ευκαιρία να απεγκλωβιστούν κοινωνικές δυνάμεις από διλήμματα και ψευδαισθήσεις. 

Μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορούν να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αφού το βασικό πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Με το ΚΚΕ λοιπόν στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές, απέναντι στους «γεωπολιτικούς μεντεσέδες» του «διαβολικά καλού» και τους υπάλληλους, υπηρέτες του κεφαλαίου. Με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» απέναντι στην επέλαση, για άλλη μια φορά, των «ανεξάρτητων» που εναλλάσσονται, χρόνια τώρα, σε ρόλους και αξιώματα για να ξανασώσουν τον δήμο και την Περιφέρεια από τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Τώρα είναι η ώρα να γίνουμε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της μεγάλης ανατροπής, που θα ανοίξει το δρόμο για ένα μέλλον που θα μας χωράει όλους.

Γιώργος ΤΣΟΠΑΝΙΔΗΣ
Δικηγόρος, δημοτικός σύμβουλος Νέας Ιωνίας, πρώην επικεφαλής της παράταξης «Ελπίδα για τη Νέα Ιωνία»
Ανέκαθεν υποστήριζα την ανάγκη δημιουργίας μιας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας, η οποία, και στο επίπεδο των δήμων, θα έχει τη δυνατότητα να ασκεί πολιτική και ακόμα και την ίδια τη διοίκηση, με λαϊκό ταξικό προσανατολισμό, δηλαδή προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, των εργατών, των αυτοαπασχολουμένων, των μισθωτών, των συνταξιούχων, των φοιτητών, της νεολαίας και γενικά των λαϊκών οικογενειών των τοπικών κοινωνιών.

Η περίοδος οξύτατης κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, που είναι αποτέλεσμα και επιλογή του ίδιου του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, καθώς και οι επαχθέστατες αλλαγές που έχει φέρει στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας, στα εργασιακά δικαιώματα, ακόμη και με αυστηρή νομοθέτηση των αντιλαϊκών πολιτικών, αλλά και σε αυτή την ίδια την άσκηση της διακυβέρνησης σε ευρωπαϊκό, εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, με τον περιορισμό της όποιας αυτοτέλειας και με την επιβολή ενός αυστηρού οικονομικά και νομικά πλαισίου από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία του κρατούντος οικονομικού συστήματος, έχουν κάνει ξεκάθαρο πλέον και στον πιο δύσπιστο πως για να είναι αποτελεσματική η άμυνα του λαού πρέπει να είναι οργανωμένη στο λαϊκό κίνημα και ενιαία σε κάθε επίπεδο, δήμων, Περιφερειών, κεντρικού κράτους και ευρωπαϊκό.

Ο αγώνας και η πάλη δεν μπορούν να ιδωθούν αποσπασματικά και διαφορετικά σε τοπικό επίπεδο, καθώς αυτές οι ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές που έχουν επιβληθεί στο κεντρικό κράτος, έχουν επιβληθεί με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στους δήμους και τις Περιφέρειες, με τα Παρατηρητήρια, την εκχώρηση αρμοδιοτήτων, με περιορισμό του προσωπικού και παρακράτηση πόρων, την επιβολή όλο και περισσότερων ανταποδοτικών αντίτιμων για υπηρεσίες για τις οποίες έχει ήδη πληρώσει ο λαός μέσω της φορολόγησής του, με την απογύμνωση των δομών Υγείας και Παιδείας, με τη διοχέτευση δημοσίου χρήματος μόνο μέσω επιλεγμένων καναλιών και προγραμμάτων - άλλοτε ανεπαρκών και άλλοτε ανώφελων για το λαό και την κοινωνία - με την αδυναμία δόμησης ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους, με τη διαπλοκή των αρχών με μη δημοκρατικά νομιμοποιημένα κέντρα εξουσίας οικονομικών, θρησκευτικών και κάθε λογής άλλων συμφερόντων κ.ο.κ.

Ετσι, είναι πλέον αναγκαίο να συγκροτήσουμε μια πλατιά λαϊκή συμμαχία ενάντια στις παραπάνω πολιτικές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» σε επίπεδο δήμων και Περιφερειών, είναι η πολιτική δύναμη που με οργάνωση και συνέχεια αγωνίζεται με συνέπεια, ενιαία, σε όλα τα επίπεδα, για πολιτικές που υπηρετούν τα λαϊκά αιτήματα και αντιπαλεύει τις αντιλαϊκές επιλογές, όποιο μανδύα και αν αυτές φορούν. Είναι ο μόνος πολιτικός φορέας που μπορεί να αποτελέσει τον κορμό αυτής της λαϊκής συμπαράταξης.

Με τις παραπάνω σκέψεις, θεωρώ κι εγώ λοιπόν καθήκον μου να συμπαραταχτώ με το ΚΚΕ και τη «Λαϊκή Συσπείρωση» για μια αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των λαϊκών αιτημάτων σε ευρωπαϊκό, εθνικό, περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, αλλά ακόμη και με το στόχο της διεκδίκησης μιας διοίκησης στη Νέα Ιωνία, που θα ασκεί πολιτική σύμφωνη με τα λαϊκά συμφέροντα, πολιτική που θα βοηθήσει ουσιαστικά στην πράξη και θα υπηρετήσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τη λαϊκή οικογένεια της Νέας Ιωνίας.

Η συμμετοχή μου ως υποψήφιου δημοτικού συμβούλου στο ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για τις δημοτικές εκλογές του 2019 στη Νέα Ιωνία έρχεται ως ανταπόκρισή μου στο κάλεσμα του ΚΚΕ και της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για μια πλατιά λαϊκή συμμαχία, μετά από ώριμη σκέψη και με πλήρη συνειδητοποίηση των συνθηκών που επικρατούν και των δράσεων που επιβάλλει η ίδια η πραγματικότητα. Το κάλεσμα αυτό απευθύνω και εγώ προσωπικά σε όλους τους πολίτες με τους οποίους συμπορευτήκαμε, αλλά και σε κάθε πολίτη της Νέας Ιωνίας που προσδοκά και μάχεται για μια διοίκηση στην πόλη μας που θα αγωνίζεται και θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Επειδή δογματικό και ουτοπικό δεν είναι να αγωνίζεσαι στο πλευρό της μόνης αξιόπιστης πολιτικής δύναμης που παλεύει για τα λαϊκά συμφέροντα, για μία δίκαιη κοινωνία και για μία Νέα Ιωνία όπως την αξίζει ο λαός της. Δογματικό και ουτοπικό είναι να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα μέσα από τον υφιστάμενο φαύλο κύκλο των αδιέξοδων αντιλαϊκών πολιτικών και να αντιμετωπίζεις τον Γολιάθ με σφεντόνες, ενώ τραγικό και ανήθικο είναι να γυρεύεις λιγότερα ή περισσότερα ψίχουλα και κοκαλάκια, πουλώντας το τομάρι σου σαν σκύλος του συστήματος, προκειμένου να επιβιώσεις ατομικά.

Κωνσταντίνος ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Αναπληρωτής Καθηγητής Γαστρεντερολογίας στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν»

Εργάζομαι ως γιατρός, πανεπιστημιακός δάσκαλος σε νοσοκομείο του ΕΣΥ χρόνια τώρα. Από αυτήν τη θέση βρίσκομαι καθημερινά δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, που δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της ασθένειας. Εχω όμως και την αναζωογονητική τύχη να συναναστρέφομαι με νέους ανθρώπους - τους μαθητές μου.

Τους μαθητές λοιπόν και το παιδί μου κοιτάζω στα μάτια εξηγώντας γιατί δεν είμαι χαρούμενος που τελικά παραμένουμε στην ΕΕ. Εκεί ήμασταν και εκεί χρεοκοπήσαμε, οι πολιτικές της ΕΕ αντιτίθενται σε κάθε πολιτική προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, καταστρέφουν την παραγωγική διεργασία που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων και απαγορεύουν την ανασυγκρότηση της οικονομίας προς όφελος των πολλών.

Δεν χαίρομαι επειδή «βγήκαμε από τα μνημόνια» με όλους τους μνημονιακούς νόμους σε πλήρη εφαρμογή, με ανύπαρκτες συλλογικές διαπραγματεύσεις, εργαζόμενους που χαμογελούν επειδή αμείβονται με 300 ευρώ τον μήνα και με επιδοματική πολιτική που τρέφεται από ματωμένα πλεονάσματα.

Δεν χαίρομαι που «βγήκαμε στις αγορές» - σε αυτές που μας έφεραν στο χάλι που είμαστε - ώστε να επιβαρύνουμε κι άλλο το χρέος της χώρας. Για να αποπληρώσουμε τόκους και τοκοχρεολύσια και ό,τι απομείνει να επενδυθεί στην καλή ιδιωτική πρωτοβουλία, που με τη σειρά της θα βγάλει το χρήμα στο Μαϊάμι, θα αφήσει απλήρωτους εργαζόμενους και προμηθευτές, θα φεσώσει τα ασφαλιστικά ταμεία, θα χρεοκοπήσει και μετά θα ορμήσει στην αποταμίευση του λαού για να «διασωθεί».

Δεν χαίρομαι που «λύθηκε» το ονοματολογικό ζήτημα της γείτονος μικρής και φτωχής χώρας, ώστε ο λαός της να πανηγυρίζει που μπήκε με τη συνδρομή της ελληνικής άρχουσας τάξης στο ΝΑΤΟ. Αίμα και πόνος για τον λαό μας: Από τις βόμβες ναπάλμ στον Γράμμο στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο. Από τους «ανδρείους Ελληνες στρατιώτες που μάχονται υπέρ του πατρίου εδάφους» στην Κορέα στη δικτατορία του '67. Από την εκχώρηση του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της πατρίδας στις εξοντωτικές αμυντικές δαπάνες, ώστε να εξασφαλιστεί ότι η φωτιά στη γειτονιά μας - Συρία, Λιβύη κ.λπ. - θα φτάσει στο σπίτι μας.

Δεν χαίρομαι ως γιατρός που το ΕΣΥ διολισθαίνει στο «εγώ» που με τόση χαρά ανακοίνωσε ο αρχηγός της δεξιάς. Λες και χρειάζεται η ΝΔ για να διολισθήσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στον ιδιωτικό τομέα. Υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση, κατασυκοφάντηση: Οι τρεις πυλώνες που στηρίζουν το ξεπούλημα, αφού «δεν υπάρχουν χρήματα» να στηρίξουν το ΕΜΕΙΣ για το οποίο παλεύουμε.

Δεν χαίρομαι ως δάσκαλος που η εκπαίδευση «οφείλει» να συντονίζεται με τις ανάγκες της αγοράς. Το αίμα του λαού που ποτίζει την Εκπαίδευση, φτηνό καύσιμο στις μηχανές των μονοπωλιακών ομίλων και της αντεργατικής πολιτικής.

Δεν χαίρομαι για τα χρυσοφόρα κοιτάσματα της Κύπρου (βλέπε τι τραβάει ο λαός της Βενεζουέλας), τον εργοδοτικό συνδικαλισμό (γνωστό ως μαϊμού), τις θέσεις υπο-αμειβόμενης εργασίας. Δεν χαίρομαι για την εκμετάλλευση - εκποίηση του Ελληνικού και των άλλων πνευμόνων της χώρας, για τα κινεζικά λιμάνια μας, τα γερμανικά αεροδρόμια και την τηλεφωνία, τους ιταλικούς σιδηροδρόμους, το γαλλικό (μάλλον) νερό, για το ξεπούλημα των λιγνιτικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρισμού - μοναδική ασφαλιστική δικλίδα σε πιθανούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους πετρελαίου - αερίου και για τους αυτοκινητοδρόμους των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.

Εχω όμως και λόγους να χαίρομαι, βλέποντας όλο και περισσότερους ανθρώπους του μόχθου να συμπορεύονται με το ΚΚΕ: Το αποκούμπι του εργάτη, του αγρότη, του αυτοαπασχολούμενου μικροεπαγγελματία, του νεολαίου, αλλά και του απόμαχου ταυτόχρονα. Τη μοναδική πολιτική δύναμη που αντιστρατεύεται τη συντήρηση.

Τέλος οι δικαιολογίες και οι ψευδαισθήσεις: Η τελευταία τετραετία έγινε μάθημα. Συμπορεύομαι και εγώ με το ΚΚΕ και συντάσσομαι στον αγώνα της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για τις επερχόμενες εκλογές. Διότι ξέρω ότι ψηφίζοντας ΚΚΕ θα βγει ΚΚΕ από την κάλπη: Πραγματικό ανάχωμα στην επέλαση της αντίδρασης, αιχμή του αγώνα για τη λαϊκή πρωτοπορία, ευκαιρία για να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Τώρα είναι η ευκαιρία: Τα καταφέραμε παλαιότερα, γιατί να αμφιβάλλουμε ότι θα τα καταφέρουμε και σήμερα.

Παναγιώτης ΚΕΛΑΝΔΡΙΑΣ
Καθηγητής στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιόνιου Πανεπιστήμιου και τραγουδοποιός

Στήριξη των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες.

«Αγωνιστής δεν είναι εκείνος που συμβιβάζεται και διαχειρίζεται αλλά εκείνος που παλεύει και δημιουργεί».

Νομίζουμε ότι γεννιόμαστε ελεύθεροι αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι η σκλαβιά μας έχει ξεκινήσει προτού καν γεννηθούμε. Με το που γεννιόμαστε μας χρεώνουν επίθετο, ιθαγένεια, υπηκοότητα και, λίγο αργότερα, όνομα και θρήσκευμα. Μεγαλώνουμε με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να σκεφτόμαστε όπως θέλουμε χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι έγκλειστοι και ότι οι πιο τυχεροί από εμάς έχουν απλώς κατακτήσει το δικαίωμα ενός περιστασιακού προαυλισμού. Η ελευθερία από μόνη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Πόσο ελεύθερος είναι αυτός που έχει συνηθίσει να θεωρεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, την υποταγή στα συμφέροντα των ισχυρών αναπόφευκτα φυσικά φαινόμενα;

Ολοι μας ονειρευόμαστε μεγάλα και όμορφα ταξίδια που ποτέ όμως δεν θα κάνουμε. Και λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας, θα διαπιστώσουμε ότι δεν ταξιδέψαμε γιατί φοβηθήκαμε. Γιατί συμβιβαστήκαμε και ζήσαμε τις ζωές μας όχι όπως τις θέλαμε αλλά όπως μας έκαναν να πιστέψουμε ότι τις θέλαμε. Γιατί γεννηθήκαμε σκλάβοι, ζήσαμε σαν σκλάβοι και δεν κάναμε τίποτα για ν' αλλάξουμε τη μοίρα μας. Γιατί εκεί βρίσκεται όλο το νόημα της ελευθερίας: Στην προσπάθεια να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας φόρεσαν τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Γιατί οι αλυσίδες δεν μας πάνε, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί σ' αυτόν τον κόσμο ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν αντιστέκεται. Και η αντίσταση είναι επιλογή.

Στις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές επιλέγω να υποστηρίξω τους υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζονται από το ΚΚΕ γιατί ποτέ μου δεν θεώρησα μονόδρομο την επιλογή του λιγότερου κακού. Γιατί οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι πολιτικές εκλογές. Τα προβλήματα των δήμων και των Περιφερειών είναι απότοκα της εφαρμογής συγκεκριμένων πολιτικών, των ίδιων πολιτικών που κάνουν κάθε μέρα τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Γιατί το ερώτημα είναι πώς θέλουμε τους δήμους και τις Περιφέρειες: Στηρίγματα των επιχειρηματικών ομίλων, μηχανισμούς επιβολής φόρων και αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών ή εργαλεία διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο για εμάς και τα παιδιά μας; Για τους ίδιους ακριβώς λόγους στις ευρωεκλογές αλλά και στις βουλευτικές εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν θα στηρίξω τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Γιατί αγωνιστής δεν είναι εκείνος που συμβιβάζεται και διαχειρίζεται αλλά εκείνος που παλεύει και δημιουργεί δίπλα σε όσους δοκιμάζονται. Γιατί δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς δημιουργία και δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς αγώνα.



Τάσος ΜΑΣΤΟΡΙΔΗΣ
Διαιτητής, γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Διαιτητών Ποδοσφαίρου Ηρακλείου, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
Για μένα η σχέση μου με το ΚΚΕ έχει αρχίσει από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Τότε που άρχιζα να καταλαβαίνω τα λόγια του σταφιδεργάτη πατέρα μου, που μας μιλούσε για την εργατιά, για τις αδικίες, την εκμετάλλευση που ο ίδιος ένιωθε στο πετσί του, για τα αδιέξοδα του πολιτικοοικονομικού συστήματος, για τους πολέμους, αλλά και για τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Δεν ήξερε πολλά γράμματα ο κυρ Μήτσος. Ομως, αυτά που δεν μπορούσε να μας εξηγήσει με λόγια μας τα έλεγαν τα μάτια του, που έλαμπαν όταν μιλούσε με ευλάβεια θαρρείς για το Κου Κου Ε!

Αργότερα, όταν και εγώ ο ίδιος μπήκα στη βιοπάλη, πολύ γρήγορα και χωρίς κανένα δισταγμό, οργανώθηκα στο ΚΚΕ. Λόγοι όμως που είχαν να κάνουν με τη νεανική μου αδυναμία να οργανώσω τις σκέψεις μου και τις ευθύνες μου να συμμετέχω ως μέλος πλέον ενός κομματικού οργανισμού, έφεραν με το χρόνο την αδράνεια και ουσιαστικά την απομάκρυνσή μου από την οργανωμένη κομματική μου δράση.

Παρέμεινα όμως αταλάντευτα πιστός στα ιδανικά και τις θέσεις του ΚΚΕ.

Πριν από λίγους μήνες είχα την τιμή να συμμετάσχω ως ηθοποιός στη θεατρικο-μουσική παράσταση που οργάνωσε η Περιοχή Ηρακλείου του Κόμματος για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Ο χαρακτήρας που έπρεπε να υποδυθώ ήταν ένας εργαζόμενος στα τρένα, γύρω στα 1930, ένας τροχιοδρομικός. Οι πρώτες λέξεις με τις οποίες άρχιζε ο μονόλογος ήταν... Είμαι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ... Και στη συνέχεια εξιστορούσε τη ζωή του με τις εξορίες και τις διώξεις, τις δικές του αλλά και του λαού μας.

Ταξίδεψα μέσα από αυτήν τη θεατρική παράσταση, μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους, στην ηρωική, τη μαρτυρική αλλά και συνάμα ανθρώπινη, ελπιδοφόρα και όμορφη πορεία του ΚΚΕ.

Το συγκλονιστικό αυτό ταξίδι, η επαφή μου με τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους, είτε τα στελέχη του Κόμματος είτε τους ωραίους αυτούς άνδρες και γυναίκες ηθοποιούς με όλη τη σημασία της λέξης, μου υπενθύμισαν ένα ανεκπλήρωτο καθήκον μου που περιμένει εδώ και χρόνια μέσα μου.

Αποφάσισα λοιπόν ότι τώρα ήρθε η ώρα. Η συμπόρευσή μου με το ΚΚΕ πρέπει να εκφραστεί και στην πράξη. Η συμμετοχή μου στη «Λαϊκή Συσπείρωση» με αφετηρία τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι για μένα τιμή και υπόσχεση να προσφέρω ό,τι μπορώ με την ιδιότητά μου ως εμπλεκόμενος στο χώρο του Αθλητισμού και του Πολιτισμού, για τη διεκδίκηση και κατάκτηση στη δωρεάν πρόσβαση στον Αθλητισμό και Πολιτισμό, των νέων, των εργαζομένων, των προσφύγων και γενικά των λαϊκών στρωμάτων της πόλης μας. Για έναν άλλο Αθλητισμό που θα εξυψώνει τον άνθρωπο και όχι στη βαρβαρότητα της εμπορευματοποίησης.

Σας ευχαριστώ που με δεχθήκατε να συστρατευτώ μαζί σας στα μεγάλα ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο, για τον κόσμο που μας αξίζει.

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...», λέει ο ποιητής και σε αυτόν τον όμορφο και δύσκολο αγώνα δεν περισσεύει κανείς..!


Μιχάλης ΣΚΟΥΛΑΣ
Κοινωνιολόγος, υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ «Αριάδνη» στο Ηράκλειο Κρήτης

Πέρα από τη συμπάθεια και το διαχρονικό σεβασμό προς το ΚΚΕ από τα φοιτητικά μου κιόλας χρόνια, είναι υποχρέωση όλων των δημόσιων λειτουργών και ειδικά των δομών Υγείας να συμβάλουν στο διάλογο μέσα από αυτό που καταγράφουν από την πρώτη γραμμή και στην τοπική κοινωνία και του Ηρακλείου αλλά και στην Κρήτη γενικότερα.

Ενας άλλος λόγος είναι ότι οι συζητήσεις μας με όλα τα στελέχη του ΚΚΕ, που όχι μόνο προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά έρχονται στο ΚΕΘΕΑ στην Κρήτη αλλά και σε όλη την Ελλάδα, είναι ένας μόνιμος διάλογος που εμπλουτίζει και τα θεραπευτικά προγράμματα και τα στελέχη του Κόμματος.

Αυτό που θέλω να τονίσω όσο μπορώ για το πώς μπορεί να πορευτεί αυτός ο τόπος, μιας και μιλάμε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια πολιτική για τα επόμενα χρόνια. Καταγράφουμε αρχείο με 4.000 εξαρτημένους στην Κρήτη μόνο στο ΚΕΘΕΑ, βλέπουμε κάθε μέρα ανθρώπους - σκιές που περιπλανώνται ανάμεσα στη φυλακή, στα προγράμματα και στο δρόμο, όπως βλέπουμε και στην Αθήνα πιο έντονα. Σαφώς χρειάζεται μια δράση σε εθνικό επίπεδο με άξονα μια πολιτική κοντά στις αξίες του Κόμματος, με το οποίο συμφωνούμε και είμαστε πάρα πολύ κοντά αλλά χρειάζεται επιπλέον και ένα τοπικό σχέδιο δράσης γιατί κάθε τόπος έχει τα ιδιαίτερα πολιτιστικά, κοινωνικά, οικονομικά χαρακτηριστικά. Ειδικά στην Κρήτη δεν είμαστε μακριά από το να εκτραπεί το πράγμα και να γίνουμε ένα μικρό Μεξικό, κι όποιος νομίζει ότι κινδυνολογούμε χρειάζεται να δει και να συζητήσει με κάποια σκληρά δεδομένα σε σχέση με τη Δικαιοσύνη, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το ΚΕΘΕΑ και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Μπορεί αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα να μοιάζει μακριά από το Ηράκλειο, αλλά τα πράγματα αλλάζουν και μπορεί να μοιάζει με φυσικό φαινόμενο που θα έρθει, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι το αποτέλεσμα μιας κατάστασης και χρειάζεται να μην το αντιμετωπίζουμε ως φυσικό φαινόμενο για να το αντιμετωπίσουμε. Αυτό που χρειάζεται να κάνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι να έχει ένα σχέδιο παρέμβασης, πρόληψης ώστε να μην οδηγηθούμε σε λογικές διαχείρισης και να φτάσεις απλά να παίρνεις τα σκουπίδια από το δρόμο για να μη χαλάνε την αισθητική του μικροαστού και του τουρίστα.

Σε αυτόν το διάλογο μπορούν να συμβάλουν τόσο τα μέλη του θεραπευτικού προγράμματος, οι γονείς, το προσωπικό αλλά και κάθε ευαίσθητος λειτουργός της δημόσιας Υγείας που σκέφτεται κι οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον για την Κρήτη αλλά και γενικά. Εγώ είμαι σίγουρος ότι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» συμβαδίζουμε και στις αξίες και στο πάθος για να κάνουμε πράξη όλα αυτά από όποια θέση κι αν βρεθούν μετά τις εκλογές. Εύχομαι κάθε επιτυχία και είμαστε εδώ και για το διάλογο και για τη συμπαράταξη.

https://www.rizospastis.gr/page.do?id=17475&publDate=16%2F3%2F2019&pageNo=16

ΑΠ' ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 1010 ΤΟΥ "ΓΕΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ

11-3-1965 κοινοποιείται στα σχολεία η αντικομμουνιστική Εγκύκλιος 1010 της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Η Εγκύκλιος είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος. Επρόκειτο για μια απροκάλυπτη αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή επέμβαση, που επιχειρούσε να εξοβελίσει κάθε αντίσταση του κινήματος Παιδείας, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το χαφιεδισμό και τη τρομοκρατία μέσω των απειλών απόλυσης αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών. Αιχμή αυτής της κατάπτυστης εγκυκλίου ήταν το χτύπημα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), που πρωτοστατούσε στους μεγάλους αγώνες για την Παιδεία

και 

Η στάση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, Νίκου Καλούδη, Αύρας Παρτσαλίδου,Μίνας Γιάννου, Ρούλας Κουκούλου, στα στρατοδικεία

Νίκος Καλούδης
Ενώπιον του εκτάκτου στρατοδικείου σας επαναλαμβάνεται η ίδια πράξη. Στο εδώλιο αντίπαλοι της δικτατορίας με βάση το νόμο 509 της περιόδου του εμφυλίου πολέμου. Κατηγορητήριο και μάρτυρες αναφέρονται στις ίδιες γενικόλογες κατηγορίες, με τις οποίες προσπάθησαν να στηρίξουν το κατηγορητήριο σε πολλές δίκες που προηγήθηκαν. Τα πειστήρια με τα οποία προσπαθούν να ενισχύσουν το κατηγορητήριο και να προκαλέσουν την καταδίκη μας σε βαριές ποινές τα έχετε μπροστά σας: Εντυπα που εκδίδουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜ, ανακοινώσεις, τρικ.
Σ' όλα αυτά υπογραμμίζεται η ανάγκη να οργανωθεί και ν' αναπτυχθεί η μαζική λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και για τη διεκδίκηση των οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, για το σταμάτημα των διώξεων, των απάνθρωπων μεσαιωνικών βασανιστηρίων και την απόλυση όλων των πολιτικών κρατουμένων, για την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση ομαλού δημοκρατικού βίου της χώρας.
Αναφέρεται στο κατηγορητήριο και τονίστηκε απ' τους μάρτυρες κατηγορίας - αξιωματικούς της Ασφάλειας - ότι συγκροτούσαμε Οργανώσεις του Κόμματός μας, κάναμε διαφωτιστική δουλειά, συγκεντρώναμε χρήματα, νοικιάζαμε σπίτια, κ.λπ. Δεν αρνούμαι αυτού του είδους τη δραστηριότητα. Δεν αναιρώ τίποτε απ' όσα είπα στην προανάκριση και στον εισηγητή, θέλω μονάχα να υπογραμμίσω τη διαμαρτυρία που διατύπωσα τότε για την απάνθρωπη συμπεριφορά της Ασφάλειας.(...)

Δεν είμαστε μεις που επιδιώκουμε να εκδίδουμε τον Τύπο μας παράνομα. Το αντίθετο επιδιώκουμε. Γιατί νόμιμη έκδοση και κυκλοφορία του Τύπου μας είναι γνωστό ότι με λιγότερους κόπους και κινδύνους κυκλοφορεί και διαφωτίζει πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού.
Συγκεντρώνουμε χρήματα, γιατί χωρίς χρήματα δεν μπορούμε ν' αναπτύξουμε την αντιδικτατορική δράση. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜ ξέρετε πολύ καλά ότι δεν ενισχύονται από μονοπωλιακά συγκροτήματα. Πρέπει ν' απευθυνθούν και απευθύνονται στους εργάτες, στα μεσαία στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου, στην πατριωτική διανόηση. (...)
Σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του ΠΑΜ, αναλαβαίνω την ευθύνη για τη δραστηριότητα των Οργανώσεων του Κόμματός μας και του ΠΑΜ. Αισθάνομαι ικανοποίηση γιατί το ΚΚΕ και το ΠΑΜ μέσα από τεράστιες δυσκολίες μπόρεσαν να προωθήσουν και να επεκτείνουν την οργάνωση και την αντιδιχτατορική τους δράση. Αν είναι κάτι που λυπούμαι, αυτό βρίσκεται στο ότι με τη σύλληψη και τη φυλάκισή μου αφαιρείται η δυνατότητα να συνεχίσω τη δραστηριότητά μου.
(...) Η οργάνωση της δίκης από το καθεστώς των συνταγματαρχών έχει καθαρά πολιτική σκοπιμότητα. Η σκοπιμότητα της δίκης βρίσκεται στην προσπάθεια της χούντας:
α) Να παρουσιάσει ότι «εξαρθρώθηκε» το ΚΚΕ και γενικότερα το αντιστασιακό κίνημα, και συνεπώς εξασφάλισε τη σταθερότητά της. Αυτό το έχει ανάγκη και για εσωτερική, αλλά και κυρίως για εξωτερική κατανάλωση. Φυσικά, οι θριαμβολογίες της Ασφάλειας για δήθεν «εξάρθρωση» του ΚΚΕ με τη δική μας σύλληψη αποδείχτηκαν ότι εξέφραζαν ευσεβείς πόθους. Γιατί αμέσως μετά τη σύλληψή μας κυκλοφόρησε ανακοίνωση του Κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ και χιλιάδες προκηρύξεις της νεολαίας και του ΠΑΜ. Ακόμα σε ό,τι αφορά τη σταθερότητα, έχει γίνει κοινή συνείδηση τόσο στη χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό ότι η ανυποληψία και η απομόνωση της χούντας δυνάμωσαν κι ότι το καθεστώς των συνταγματαρχών βρίσκεται ουσιαστικά σε κρίση.
β) Με τις μαζικές αυτές δίκες επιδιώκει να τρομοκρατήσει το λαό και να εμποδίσει την αντιδικτατορική ενότητα και πάλη του, που αργά μεν αλλά σταθερά αναπτύσσεται και περνάει σε πιο ενεργητικές μορφές.(...)
Το ΚΚ Ελλάδας είναι κόμμα της εργατικής τάξης. Και η εργατική τάξη, πέρα από τους άμεσους σκοπούς και επιδιώξεις της, έχει τη δική της ιστορική αποστολή, που συνίσταται στην αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή, στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στη χώρα μας. Και είμαστε ακράδαντα πεπεισμένοι ότι η Ελλάδα θα βαδίσει αυτόν το δρόμο. Ο σοσιαλισμός σήμερα δεν είναι απλώς μια ιστορική πραγματικότητα. Είναι ταυτόχρονα το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπάρχουν πισωγυρίσματα και δυσκολίες, αλλά η γενική κατεύθυνση, η πορεία, είναι ανοδική. (...)
Το ΚΚΕ με το πρόγραμμα και τους αγώνες του δεν αποτελεί κίνδυνο, όπως διατείνονται οι κατήγοροί μας, αλλά ελπίδα για το λαό και τον τόπο.(...)
Μας φέρνουν ενώπιον του στρατοδικείου σας να μας δικάσετε και να μας καταδικάσετε, γιατί σαν στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜ είμαστε οι πιο αδιάλλακτοι αντίπαλοι του φασισμού. Γιατί στο σύνολο των αντιδιχτατορικών δυνάμεων, το ΚΚΕ και το ΠΑΜ αποτελούν την πιο συνεπή, αποφασιστική και πρωτοπόρα δύναμη.
Επαναλαμβάνονται επίσης οι γνωστοί ισχυρισμοί για την αντεθνική δράση του ΚΚΕ, για καθοδήγησή του από το διεθνή κομμουνισμό κ.λπ.(...)
Ο προλεταριακός διεθνισμός είναι μία από τις βασικές αρχές, θεμέλιο της ζωής και της δράσης του Κόμματός μας. Ο διεθνισμός των Κομμουνιστικών Κομμάτων έχει τη βάση του στο ότι αποτελούν, σε κάθε χώρα, την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, και έχουν την ίδια ιδεολογία, την ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού. Οι σκοποί και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης μιας χώρας όχι μόνο δεν έρχονται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, αλλά, αντίθετα, είναι κοινά.
Αγαπούμε τη Σοβιετική Ενωση και το κόμμα του αθάνατου Λένιν, που με τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση εγκαινίασε τη νέα εποχή της ανθρωπότητας. Χαιρόμαστε για τις επιτυχίες που σημείωσε και σημειώνει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, για την ανάπτυξη που σημείωσε το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, για την πρόοδο και τις καταχτήσεις που πέτυχε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των χωρών που ζούσαν κάτω από το πέλμα της αποικιοκρατίας.
Οι επιτυχίες αυτές αδυνατίζουν τον ιμπεριαλισμό. Αποτελούν για το λαό μας βασικής σημασίας εφεδρεία στην πάλη ενάντια στη διχτατορία.(...)


Αύρα Παρτσαλίδου

Ρωτάτε για την υγεία μου. Το ζήτημα της ατομικής μου υγείας είναι το ολιγότερο μπροστά στο γεγονός ότι εξοντώνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δυόμισι χρόνια τώρα πάνω από δυο χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Αρκετοί μάλιστα έχουν πεθάνει. Ο νόμος της χούντας που ήρθατε να εφαρμόσετε σκοπό έχει να νομιμοποιήσει την παρανομία της και να κατοχυρώσει την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εργο σας θα έπρεπε να 'ναι ένα και μόνο: Απόφαση για το παράνομο της κράτησης όλων των πολιτικών κρατουμένων και για την άμεση απόλυσή τους.(...)
Ηρθατε να εξετάσετε ποιοι είναι επικίνδυνοι και ποιοι είναι ακίνδυνοι σύμφωνα με το νόμο της χούντας που ήρθατε να εφαρμόσετε. Ομως επικίνδυνος σήμερα είναι όλος ο λαός ως και τα παιδιά, γιατί όλοι μισούν τη δικτατορία.
Εγώ είμαι επικίνδυνη και θέλω να είμαι επικίνδυνη για τη δικτατορία γιατί τη θεωρώ ολέθρια για την πατρίδα μου. Πάνω από σαράντα χρόνια καταδιώκομαι, φυλακίζομαι, εξορίζομαι για την πατριωτική μου δράση σαν κομμουνίστρια. Εχω την τιμή να είμαι στέλεχος του ΚΚΕ που έχει δώσει αμέτρητες θυσίες για τις ελευθερίες του λαού κι αυτό το ξέρει όλος ο λαός και το ξέρετε πολύ καλά και σεις. Στο Πρόγραμμα του Κόμματός μου είναι γραμμένο: Πάλη ενάντια σε κάθε τυραννία. Στην παγκαλική δικτατορία οι κομμουνιστές πάλεψαν στις πρώτες γραμμές για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν. Το ίδιο και στη μεταξική δικτατορία. Στην Κατοχή πάλεψαν πρωτοπόροι το φασισμό...
Πιέζετε τις γυναίκες να σας δηλώσουν τι θα κάνουν αν απολυθούν (αν θα πάνε σε διαδήλωση, αν θα σηκώσουν τα όπλα κλπ.). Ζητάτε δηλαδή δηλώσεις υποταγής στη χούντα. Αυτό δε θα μείνει κρυφό, θα το μάθει ο ελληνικός λαός και η παγκόσμια κοινή γνώμη.
Λέτε πως έχετε 30 χρόνια πείρα σαν δικαστές και ξέρετε τι κάνετε και ότι δε σας χρειάζονται συμβουλές. Εγώ δεν έχω να συμβουλέψω κανένα. Είσαστε Ελληνες, δικαστές και μόνο η συνείδησή σας μπορεί να σας συμβουλέψει. Εγώ είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου και απόλυτα ήσυχη. Και σαν Ελληνίδα είμαι εντάξει με τις εθνικές μου παραδόσεις. Εσείς όμως μπορείτε να πείτε το ίδιο;
Τι θέλω να κάνετε; Στο χέρι σας είναι να κάνετε αυτό που έκανε πρόσφατα ο πρόεδρος και τα μέλη του Συμβουλίου Επικρατείας. Και τι θα βγει απ' αυτό λέτε; Θα είναι μια πράξη αντίστασης αν αρνηθείτε να νομιμοποιήσετε την παρανομία, μια συμβολή στην αντιδικτατορική πάλη του λαού.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για σας: 'Η με τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα ή νομιμοποίηση της χούντας.

Μίνα Γιάννου

Είμαι στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της ΚΕ και ο λαός της Αθήνας μ' αυτές τις δυο ιδιότητές μου με τίμησε με την εμπιστοσύνη να τον αντιπροσωπεύσω στο Κοινοβούλιο. Ερχομαι να καταγγείλω, για άλλη μια φορά, την κατάλυση του Συντάγματος, της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Από τις 21/4/67, που οι επίορκοι ελάχιστοι αξιωματικοί με τα ξένα όπλα κατέλαβαν την εξουσία, η ζωή, η αξιοπρέπεια, η περιουσία των πολιτών είναι στη διάθεση των εγκληματιών. Εγιναν δολοφονίες εν ψυχρώ, όπως του Ελή στον Ιππόδρομο. Χιλιάδες πολίτες, ανάμεσά τους βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες, συνδικαλιστές, συνεταιριστές διώχθηκαν, συνελήφθησαν, κακοποιήθηκαν. Εγιναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι πατριώτες που αντιπαλεύουν τη δικτατορία βασανίζονται μέχρι θανάτου στα άντρα της Ασφάλειας, δικάζονται σε πολύχρονες ποινές. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αξιωματικοί, οι τραπεζικοί χάνουν τη δουλειά τους. Και ο δικός σας κλάδος των δικαστικών δεν εξαιρέθηκε από το διωγμό και τις απολύσεις. Κάθε πατριώτης βρήκε τον τρόπο ν' αντιταχθεί στη δικτατορία που είναι μισητή. Οι δικτάτορες είναι εγκληματίες και για τα εγκλήματά τους αυτά πρέπει να κριθούν και να δικασθούν.(...)
Για μένα, αυτό που λέτε «νόμος» είναι μια ακόμα παρανομία.(...)
Είπατε ότι στην Ελλάδα έγιναν και άλλες τέτοιες καταστάσεις και πάντα γίνονταν νόμοι και με βάση αυτούς λειτουργούσε η πολιτεία. Σας απαντώ και η δικτατορία του Μεταξά και οι κουίσλιγκς έκαναν τέτοιους νόμους. Υπήρχε όμως αντιδικτατορική δράση και Εθνική Αντίσταση στην Κατοχή. Οι πατριώτες δε θεωρούσαν υποχρέωση να σεβαστούν τους «νόμους» της δικτατορίας ή των κουίσλιγκς και τις διαταγές των Γερμανών. Στη δικτατορία του Μεταξά, ο «Ριζοσπάστης» ήταν παράνομος, στην Κατοχή ο «Ριζοσπάστης» ήταν παράνομος και σήμερα τα έντυπα των αντιδικτατορικών οργανώσεων και κομμάτων, και πρώτα πρώτα ο «Ριζοσπάστης», κυκλοφορούν παράνομα. Κανείς πατριώτης δε σκέφτηκε πως κάνει κάτι παράνομο. Παράνομοι είναι εκείνοι που κάνουν τους νόμους της δικτατορίας και νόμιμη η πάλη εναντίον τους.
Εχω δικασθεί από γερμανικό στρατοδικείο, γιατί κυκλοφορούσα τον «Ριζοσπάστη». Σήμερα, οι πατριώτες που κυκλοφορούν τον «Ριζοσπάστη», οι κομμουνιστές, όταν πέφτουν στα χέρια της Ασφάλειας, βασανίζονται και καταδικάζονται από το στρατοδικείο. Και τότε και τώρα όμως, παράνομοι είναι εκείνοι που κάνουν τους νόμους της δικτατορίας και νόμιμη η πάλη εναντίον τους. Ηλθατε να μας κρίνετε με βάση τον παράνομο «νόμο» και ν' αναλάβετε την ευθύνη αν θα είμαστε ακίνδυνοι για τη δικτατορία. Και ουσιαστικά ζητάτε δηλώσεις. (...)
Οι πατριώτες που αντιδρούν γίνονται ολοένα περισσότεροι και η αντιδικτατορική δράση αγκαλιάζει όλα τα στρώματα. Γι' αυτό και η τρομοκρατία εντείνεται. Η διεθνής κοινή γνώμη, οι διεθνείς οργανώσεις στιγματίζουν το φασιστικό καθεστώς, που θ' ανατραπεί κάτω από την πίεση του λαού.
Μου λέτε ότι είσθε υποχρεωμένοι σύμφωνα με το «νόμο» να εξετάσετε την κατάσταση της υγείας μου και με ρωτάτε σχετικά στοιχεία. Σας απαντώ. Η δικτατορία όταν με συνέλαβε και με έστειλε στα Γιούρα, γνωρίζοντας το βαρύ μου νόσημα, ήξερε ότι με καταδικάζει σε τύφλωση. Δεν αρνούμαι, όπως λέτε, να σας δώσω τα στοιχεία αυτά, αλλά ξέρω ότι τα έχετε. Πάσχω από γλαύκωμα και ατροφία του οπτικού νεύρου, σκλήρυνση των αγγείων και της καρδιάς. Εχω χάσει το μεγαλύτερο μέρος της όρασής μου και συνεχώς χάνω. Κάτω από τις συνθήκες στέρησης της ελευθερίας μου, ξέρω ότι θα τυφλωθώ και ότι η διαδικασία αυτή επιταχύνεται. Θέλω όμως να σας δηλώσω ότι και τυφλή θα έχω ακόμα εφόδια να πολεμήσω τη δικτατορία.
Μου μένουν τ' αυτιά μου, η γλώσσα μου, το μυαλό μου και μ' αυτά θα πολεμήσω τη δικτατορία. Ξέρω ότι θα ήθελε να με εξοντώσει και μένα και πολλούς άλλους αγωνιστές, όπως σκότωσε τον Ελή, τον Τσαρουχά, τον Μανδηλαρά, όπως εξοντώνει και τον Ηλιού ύστερα από τη βάναυση κακοποίησή του. Και γι' αυτό δεν έχω αυταπάτες για το έργο της επιτροπής σας. Η δικτατορία νομίζει πως με τη δική σας παρέμβαση θα νομιμοποιήσει την παραβίαση της ατομικής ελευθερίας των πολιτών, μεταθέτοντας την ευθύνη αυτή στη Δικαστική Επιτροπή. Και κάτι περισσότερο, θέλει να καθιερώσει την εκτόπιση, προβλέποντας στο σχετικό «νόμο» ότι εφεξής οι εκτοπισμένοι θα κρίνονται μετά τρίμηνον από της εκτοπίσεώς τους. Δηλαδή η Ασφάλεια θα ετοιμάζει φακέλους, θα εκτοπίζει και θα έρχεσθε ύστερα εσείς να ζητάτε δηλώσεις υποταγής για να κρίνετε το «επικίνδυνον» ή το «ακίνδυνον».
Μου λέτε ότι σεις δεν έχετε υποχρέωση να λάβετε υπόψη σας τη δήλωσή μου ότι και τυφλή έχω εφόδια και θα πολεμήσω τη δικτατορία και επειδή είμαι άρρωστη μπορείτε να με απολύσετε. Μακάρι να το κάνετε. Στην περίπτωση αυτή, θα έχετε ενεργήσει όχι σύμφωνα με το «νόμο» της δικτατορίας, αλλά σύμφωνα με το αντιδικτατορικό σας χρέος, θα 'χετε κάνει μια αντιδικτατορική πράξη, γιατί με την απελευθέρωσή μου θα προστεθεί μια μάχιμη δύναμη στο Πατριωτικό Μέτωπο. Μου λέτε ότι η θέση σας είναι δύσκολη, τι να κάνετε. Σας απαντώ: Ακολουθήστε το παράδειγμα των συναδέλφων σας του Συμβουλίου Επικρατείας. Καταδικάστε την παράνομη σύλληψη και κράτησή μας και ζητήστε την κατάργηση όλων των στρατοπέδων.

Ρούλα Κουκούλου

Ερώτηση της Επιτροπής: Πώς είστε στην υγεία σας;
Απάντηση: Η υγεία μου δεν είναι καλή και συνεχώς χειροτερεύει, όπως χειροτερεύει η υγεία του συνόλου των πολιτικών κρατουμένων κάτω απ' το σχέδιο εξόντωσης που εφαρμόζει η δικτατορία εναντίον μας. Ζητήστε να δείτε το βαθμό νοσηρότητας του στρατοπέδου απ' τις ίδιες τις διαγνώσεις των γιατρών και θα δείτε ότι πρόκειται για ομαδικό έγκλημα της φασιστικής κυβέρνησης.
Διακοπή του προέδρου και ενός μέλους της Επιτροπής.Δε σας χρειαζόμαστε άλλο. Με σας δεν υπάρχει λόγος να συζητήσουμε. Ξέρουμε ποια είστε, τις απόψεις σας και τι σκέφτεστε και για το μέλλον. Δεν είστε καμιά αγράμματη, καμιά αγρότισσα, που δεν καταλαβαίνει και χρειάζεται να μιλήσουμε μαζί της, για να σχηματίσουμε γνώμη.
Απάντηση: Είμαι ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ, δεν μπορώ να επιτρέψω να μιλούν μπροστά μου μ' αυτόν τον τρόπο για καμιά από τις συγκρατούμενές μου. Είναι όλες κρατούμενες γιατί είναι πολιτικοί αντίπαλοι της χούντας. Εχει η κάθε μια και η αγράμματη και η αγρότισσα την πολιτική της οντότητα, τα ιδανικά της, την ιστορία, τη δράση της. Ολες είναι αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης και της δημοκρατίας, είναι πολλές εκλεγμένες σε συνδικάτα, σε δήμους και κοινότητες, σε επιστημονικές και άλλες οργανώσεις. Είναι στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ, είναι βουλευτές. Ολες κάτω από φοβερές συνθήκες και πιέσεις σηκώνουν το δράμα τους και δεν υποτάσσονται. Δύο χρόνια και πάνω λένε «όχι» στη δικτατορία.
Πρόεδρος: Σας επαναλαβαίνουμε δεν έχουμε τίποτα να πούμε μαζί σας, ξέρουμε πολύ καλά τις σκέψεις σας.
Απάντηση: Εχω όμως εγώ να σας πω κι εφόσον με φωνάξατε πρέπει και να με ακούσετε. Εχω να σας πω ότι το δράμα της κάθε κρατούμενης που φωνάζετε να δείτε, είναι μέρος απ' την τραγωδία και τη φοβερή δοκιμασία που ζει σήμερα η πατρίδα μας. Είναι πια πασίγνωστο κι έχει επιβεβαιωθεί και από αμερικάνικες πηγές, όπως και σεις ξέρετε, ότι το σχέδιο «Προμηθεύς» που μας επέβαλε τη δικτατορία έγινε στα γραφεία της αμερικάνικης ΚΥΠ και του ΝΑΤΟ. Με την επέμβαση των ξένων και τ' αμερικάνικα τανκς επιβλήθηκε παραμονές των εκλογών και στηρίζεται η δικτατορία της πιο ξενόδουλης μαύρης αντίδρασης. Πέρασε στη χώρα μας ο φασιστικός οδοστρωτήρας και κατέλυσε τα πάντα, σύνταγμα, νόμους, κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα, οργανώσεις. Φίμωσε τον Τύπο, καταπάτησε βάναυσα όλες τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Εξαπέλυσε αληθινό ανθρωποκυνηγητό.
Ζήσαμε και ζούμε οι ίδιες αυτή την κόλαση. Είδαμε με τα μάτια μας τη δολοφονία του Ελή. Εχουμε εδώ γυναίκες βασανισμένες, έχουμε μάνες που είδαν μπροστά τους να βασανίζουν τα παιδιά τους. Δε σταμάτησαν ως σήμερα οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια που ξεπέρασαν και τα χιτλερικά, συνεχίζονται οι σκηνοθετημένες δίκες, η συστηματική εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων της χούντας. Εντείνεται η τρομοκρατία που απλώνεται εναντίον όλων των πατριωτών. Η ζωή έγινε αφόρητη. Ολόκληρος ο πλούτος της χώρας μας παραδόθηκε στα ξένα μονοπώλια και στα ντόπια που συνεργάζονται μαζί τους. Ολη η Ελλάδα έγινε βάση πολεμική των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Κατάλυσαν οι Συνταγματάρχες κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας κι αυτήν την ταπείνωση και το ζυγό τον ζει κάθε Ελληνας. Αυτό το λαομίσητο καθεστώς της δικτατορίας, σας έδωσε εντολή να 'ρθετε να κρίνετε εμάς. Μα αυτό έχει κριθεί από τον ελληνικό λαό και όλη την προοδευτική ανθρωπότητα κι έχει καταδικαστεί σαν θανάσιμος κίνδυνος για το έθνος μας και φασιστική απειλή για την Ευρώπη. Αυτό σας στέλνει να κρίνετε εμάς τους αγωνιστές της δημοκρατίας. Εμάς μας κρίνει ο λαός κι όλος ο κόσμος γι' αυτό παλεύουν να μας λευτερώσουν. Θ' ακούσατε τι έγινε τελευταία στο Συμβούλιο της Ευρώπης, τι γίνεται με το πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης στην αγωνιζόμενη Ελλάδα με πρώτο αίτημα την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Σήμερα κατά της δικτατορίας σηκώνεται όλο το έθνος απ' τους αριστερούς ως τους δεξιούς, στην πρώτη γραμμή του αγώνα όπως και στην κατοχή στέκεται το Κόμμα μου, οι κομμουνιστές και παλεύουν για την απολύτρωση της χώρας μας απ' την τυραννία.(...)
Πρόεδρος: Είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε ένα νόμο.
Απάντηση: Νόμος είναι όταν εκφράζει τη θέληση του λαού και το συμφέρον του. Οι νόμοι της φασιστικής δικτατορίας είναι παράνομοι, σαν το καθεστώς της.(...)
Οσο για μένα έχω τελειώνοντας να σας πω ότι όπως κι οι άλλοι κρατούμενοι αγωνιστές, θα πολεμώ και μέσα απ' το στρατόπεδο και τη φυλακή κι αν βγω μ' όλες μου τις δυνάμεις τη δικτατορία ως την ανατροπή της.

Απο Κόκκινος Άνεμος

O ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΟΣ ΤΟΥ CHE, ΕΡΝΕΣΤΟ, ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ!!

Ερνέστο Γκεβάρα Μαρτς: O πατέρας μου είναι το μέλλον καθ' οδόν

O μικρός γιος του Τσε μιλά στην εφημερίδα
Juventud Rebelde


Πηγή: www.juventudrebelde.cu / Luis Hernández Serrano

Λέει ότι δεν ξέρει να μιλά όπως τα αδέρφια του, όμως δεν θα σταματήσει να μιλά 90 χρόνια μετά από τη γέννηση του Τσε. 

Ο Ερνέστο Γκεβάρα Μαρτς, σπάει τη σιωπή του για να θυμηθεί τον πατέρα, που όπως ομολογεί, με τα γράμματά και τις συμβουλές του σμίλεψε την ψυχή του για μετά.

Δεν ήταν ούτε δύο χρονών όταν ο πατέρας του - με τα χέρια του δεμένα και χωρίς να εκφράσει την τελευταία του επιθυμία - πυροβολήθηκε με εντολές της CIA στο σχολείο της Λα Ιγιέρα στη Βολιβία, στις 9 Οκτωβρίου 1967.

Αυτό ήταν το πρώτο κίνητρο της επίσκεψή μας στον τελευταίο γιο του Ηρωικού Αντάρτη, τον δικηγόρο Ερνέστο Γκεβάρα, 52 ετών, ο οποίος μας δέχτηκε στο σπίτι του στην Αβάνα.

Μας λέει ότι δεν ξέρει να μιλάει όπως τα άλλα τρία αδέλφια του: Η Αλέιδα, παιδίατρος, ο Καμίλο, επίσης δικηγόρος και η Σέλια, κτηνίατρος, αλλά αποφάσισε να το κάνει τώρα, παραμονές των 90ων γενεθλίων του Τσε:

Φυσικά, όλοι μας υποφέραμε και πάντα λυπόμαστε για την πρώιμη φυσική απουσία ενός ανθρώπου σαν κι αυτόν, ωστόσο, είμαστε ευτυχείς που έχουμε το αίμα και τα γονίδιά του και αποτελούμε μια πολύ όμορφη οικογένεια. Ο πυρήνας μου (η γυναίκα μου και τα τρία μου παιδιά) είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου.

Τα αδέρφια μου και εγώ, προερχόμαστε από ένα ζευγάρι που βρέθηκε στη μέση ενός απελευθερωτικού πολέμου στη χώρα μας. Τι όμορφο πράγμα! Η μητέρα μου συμμετείχε στον παράνομο αγώνα στη Σάντα Κλάρα. Είχε εντοπιστεί από τα κατασταλτικά όργανα της τυραννίας του Μπατίστα, ήταν δηλαδή “καμένη” και γι αυτό έπρεπε να βγει στο βουνό, στο Σιέρα ντε Εσκαμπρέι, όπου εκεί γνώρισε τον πατέρα μου.

Και οι δύο συμμετείχαν στον αγώνα στο κέντρο της χώρας. Και η κατάληψη της Σάντα Κλάρα ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός, ένας κρίσιμος κρίκος για τον θρίαμβο της Επανάστασης.

Θέλω να σας διευκρινίσω ότι όταν ένας γιος μιλά για τον πατέρα χωρίς να μιλά για τη μητέρα, είναι δύσκολο να μην είναι λίγο άδικος . Γι αυτό θα την αναφέρω αμέσως τώρα, Αλέιδα ή Χοσεφίνα - Γιατρός (το όνομα της παρανομίας) και κάποιες φορές, απλά Μητέρα. Και τον πατέρα μου θα τον πω, Κομαντάντε Γκεβάρα, ή απλά Τσε.

Ξέρω ότι δίδαξε καλά τα τέσσερα παιδιά του. Με τα γράμματά του, με αυτή την εικόνα του Τσε σε εκατομμύρια ανθρώπους, μας άφησε μια Επανάσταση που έκανε και μας ζήτησε να σπουδάζουμε και να γίνουμε επαναστάτες.

Όπως εξηγεί η μητέρα μου, στο βιβλίο της Αναπόληση, η ζωή μου δίπλα στο Τσε, συνδέθηκε με το επαναστατικό κίνημα σαν μαχητής της παρανομίας στην παλιά επαρχία Λας Βίγιας, εκπληρώνοντας αποστολές μεταφοράς διάφορων συντρόφων στο βουνό. Επίσης, ανέβηκε στο Εσκαμπρέι μεταφέροντας 50.000 πέσος, τα οποία είχε τοποθετήσει στην πλάτη της με επιδέσμους, πράγμα που έκανε πολύ δύσκολο το περπάτημα μέχρι το Γκανιλάνες, το πρώτο στρατόπεδο που οργανώθηκε από τον Κομαντάντε Γκεβάρα στο ελεύθερο έδαφος της κεντρικής επαρχίας της χώρας.

Η Αλέιδα ήταν μητέρα και πατέρας, αυτό είναι ένα από τα πιο μοναδικά πράγματα στη ζωή μου. Και ο τρόπος που οδήγησε την οικογένεια, σαν μητέρα και πατέρας, είναι κάτι για το οποίο την ευγνωμονούμε και οι τέσσερις. Αυτή της η αυταπάρνηση με κάνει να μην μπορώ να αναφέρω τον Τσε χωρίς να μιλήσω γι αυτήν, αυτήν που σηκώνονταν πάντα στις πέντε το πρωί, πολλές φορές απλά για να μας αποχαιρετήσει όταν πηγαίνουμε για να εκπληρώσουμε διάφορα καθήκοντα, όπως για παράδειγμα να κόψουμε ζαχαροκάλαμο.

Έτσι λοιπόν, έχω την τιμή να είμαι γιος του Τσε, με μια τέτοια μητέρα! Τους ένωσε μια μεγάλη αγάπη, που φαίνεται και στα γράμματά τους, σημάδια μιας όμορφης συναισθηματικής σχέσης. Με ευχαριστεί ο τρόπος που γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν. Και εκμεταλλεύομαι αυτή την ευκαιρία, για να φανεί η μεγάλη ευαισθησία του απαιτητικού αυτού ανθρώπου, του γεμάτου τρυφερότητα.
Για παράδειγμα, γράφοντας της από το Κονγκό το 1965, λέει: ”Όταν άγγιξα το σημάδι που άφησε στο δέρμα σου ένας επίδεσμος, ξέσπασε μέσα μου μια πάλη ανάμεσα στον άψογο επαναστάτη και στον άλλον, τον πραγματικό Τσε”.

Στο στρατόπεδο στη Λα Βίγιας, στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο, στο πρώτο μέρος που ήταν η Αντάρτικη Διοίκηση της επαρχίας,ο Κομαντάντε Γκεβάρα της έδωσε ένα τουφέκι Μ-1 και της δήλωσε ότι το κέρδισε. Αργότερα, την άφησε να μάθει για την ύπαρξη της Περουβιανής του συζύγου, της οικονομολόγου Ίλντα Γκαντέα και της κόρης του Ιλντίτα - Μπεατρίς.

Η Αλέιδα λέει στο βιβλίο της ότι στις 2 Γενάρη 1959, στο δρόμο για την πρωτεύουσα, στην πρώτη στάση για να βάλει καύσιμα στο τζιπ, στο Λος Αραμπος του Ματάνσας – άλλοι λένε στο Κολοσσαίο – ο Τσε της εκδήλωσε για πρώτη φορά την αγάπη του. Και στις 7 Γενάρη την παρουσίασε στον Φιντέλ και στην Σέλια (Σάντσες).

Η Χοσεφίνα [ Αλείδα Μαρτς ] αναφέρει ότι στις 12 Γενάρη της έδωσε να διαβάσει ένα γράμμα προς την Ιλντα, με το οποίο της ανακοίνωνε επίσημα τον χωρισμό τους, γιατί σκόπευε να παντρευτεί μια κουβανή κοπέλα που είχε γνωρίσει στον αγώνα.

Ο Ερνέστο επιμένει ότι παρά την προφανή σοβαρότητα και των δύο, αποτελούσαν ένα ζευγάρι με τεράστια ανθρώπινη ευαισθησία, έως και ποιητική.

Αυτό εμφανίζεται σε ένα σημείο του προαναφερθέντος βιβλίου Αναπόληση, στο οποίο η “Γιατρός” [ η μητέρα μου] γράφει ότι αυτόν τον αξέχαστο Γενάρη, όταν μπήκε στο δωμάτιό μου στο (κάστρο) Λα Καμπάνια ξυπόλυτος και σιωπηλός, ολοκληρώθηκε ένα γεγονός πέρα από την πραγματικότητα και ο Τσε με διάθεση χιούμορ το αξιολογεί ως “η μέρα της κατάληψης του κάστρου”. Χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση σαν μια παροιμία, γιατί σε κάθε κάστρο, για να το καταλάβεις, πρώτα γίνεται η πολιορκία και μετά σιγά-σιγά, αφού μελετήσεις τα αδύνατα σημεία του, αποφασίζεται η επίθεση. 

"Πράγματι, αυτό συνέβη", θυμάται η Αλέιδα Μαρτς, "γιατί εγώ ήμουν ερωτευμένη πολύ περισσότερο από όσο πίστευα , και απλά, παραδόθηκα χωρίς να αντισταθώ και χωρίς να δώσω καμία μάχη [...].

Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου, στο κάστρο Λα Καμπάνια. Από αυτή την ένωση γεννήθηκαν η Αλειδίτα [Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 1960], ο Καμίλο [Κυριακή 20 Μαΐου 1962], η Σέλια [Παρασκευή 14 Ιουνίου 1963] και ο Ερνέστο [Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 1965].

Σε ένα γράμμα, ο πατέρας μου ομολογούσε στην Αλέιδα “Έτσι, πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, περιορίζοντας την αγάπη με άλλες σκέψεις και με τον κόσμο να πιστεύει ότι πρόκειται για ένα μηχανικό τέρας [...] ”.

Και σε ένα τετράδιο με σημειώσεις που της στέλνει από πολύ μακρυά, της λέει:”Το παρελθόν έχει τελειώσει, είμαι το μέλλον καθ οδόν (...) αν μια μέρα νοιώσεις τη βία μιας ματιάς, μη γυρίσεις, μη σπάσεις το ξόρκι, συνέχισε να φτιάχνεις τον καφέ μου και άσε με να σε ζήσω στην αιωνιότητα της στιγμής”.

Η συμβουλή του πατέρα μου στα γράμματά του

Ο Ερνέστο αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή στην ΕΣΣΔ, το 1987. Όπως εξομολογείται, έχει πραγματικούς φίλους εδώ και πολλά χρόνια, που τον έχουν συντροφέψει σε διάφορες στιγμές της ζωής του.

Στην αντίληψή μου ο αληθινός φίλος αποτελεί ζωτική δομή μιας κοινωνίας και μετατρέπεται σε μέλος της οικογένειάς σου. Φέρνω σαν παράδειγμα τον Χοσέ Ρικάρδο, γιο του Πάπι από τους αδερφούς Ταμάγιο, τον Καμίλο Σάντσες, γιο του Κομαντάντε Σάντσες Πινάρες, τον Παντόχα, γιο του καπετάνιου Όλο και άλλους, που κατά τον ίδιο τρόπο, είναι σαν αδέρφια για όλους εμάς.... Ο πατέρας μας στα γράμματά του μας σμίλεψε την ψυχή για μετά.
Εγώ , για παράδειγμα, θυμάμαι με αγάπη και τους φυλάω στη μνήμη μου, τους άνδρες της Προσωπικής Ασφάλειας, που μας πρόσεχαν κατά την απουσία του Τσε, όταν είμαστε παιδιά. Τον Φέλο, από το Πιναρ ντελ Ρίο, τον Νέστρορ, από την Αβάνα, τον Μισαέλ από την ανατολική επαρχία... Τους βλέπαμε σαν δάσκαλους ή και σαν γονείς μας... Σε μας τα αγόρια, μας έμαθαν μέχρι και πως κατουράμε. Από τους τρεις ζει μόνο ο Νέστρορ, ο μαύρος. Τους δύο που πέθαναν εδώ και καιρό, τους κηδέψαμε και τους πενθήσαμε σαν μέλη της οικογένειάς μας. Ο Ίσαελ μας έμαθε να πυροβολούμε με τα όπλα Brno 2 και Calibre 22.

Mεγαλώνοντας, παρουσιάστηκα στις Ειδικές Δυνάμεις του ΜΙΝΙΤ (ΥπΕσ) και έγινα υπολοχαγός, ήταν μια τιμή για μένα. Τότε ήμουν 23 ετών. Όταν πυροβολούσα με το όπλο στις ασκήσεις που κάναμε, ερχόταν στο μυαλό μου ο θρύλος του πατέρα μου.

Το 1990, σε μια Ακαδημία της Σοβιετικής Ένωσης, έγινα Αξιωματικός Επιχειρήσεων της Αντικατασκοπίας. Είχα πάντα μαζί μου τις συμβουλές του πατέρα μου στα γράμματά του.

Ο πατέρας μου όπως είναι γνωστό, έκανε το γύρο της Λατινικής Αμερικής με τον Αλμπέρτο Γρaνάδο (με την μοτοσυκλέτα La Poderosa). Και στη Σιέρα Μαέστρα έπρεπε να καταβάλει προσπάθειες να εκπαιδεύσει αντάρτες με χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, αγρότες πρακτικά αναλφάβητους.
Μου είπαν ότι έχεις φτιάξει μια επιχείρηση με ένα πολύ συμβολικό όνομα: “La Poderosa”;

La Poderosa; Nαι, διευθύνω αυτή την επιχείρηση, ειδικότερα ασχολούμαι με το κομμάτι του εξωτερικού. Είναι ένα ταξιδιωτικό γραφείο, τουριστικό, ειδικευμένο στις μοτοσυκλέτες, στη Harley Davidson, την πιο δυνατή, την πιο γνωστή και την πιο εμπορική στο εξωτερικό, αυτή που γενικά αρέσει πιο πολύ σαν μηχανή βόλτας. Εγώ πηγαίνω με μία από αυτές και ξεναγώ τους τουρίστες. Η μηχανή αυτή ονομάζεται “La Poderosa”, ως ένας φόρος τιμής σε εκείνη την Northon 500 με την οποία ο Τσε και ο Αλμπέρτο Γρανάδο διέσχισαν την Λατινική Αμερική...
Στη συνέχεια, η συνέντευξη πηγαίνει στο πως τα γράμματα του πατέρα του, σημάδεψαν τον τρόπο που θα έβλεπε το μέλλον.

Με τα γράμματά του στην οικογένειά μας, μας προετοίμασε για το μέλλον, μας προειδοποίησε για τη ζωή και μας έδωσε μαθήματα. Ήταν πεισμένος ότι θα μπορούσε να πεθάνει.

Α! και μια άγνωστη είδηση! Ποτέ η μητέρα μου Αλέιδα Μαρτς, δεν το έχει πει, και σήμερα εγώ θέλω να το πω, μπορώ να το αποκαλύψω μετά τόσα χρόνια. Αυτή ζήτησε από “το γέρο μου” να πάει να πολεμήσει στη Βολιβία, όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες και αυτός υποσχέθηκε ότι έτσι θα γινόταν, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να ανοίξει το δεύτερο μέτωπο που ήλπιζε να δημιουργήσει.

Ξέρω επίσης ότι είσαι διεθνιστής, όπως ο πατέρας σου ...

Διεθνιστής; Ναι, ήμουν σχεδόν δύο χρόνια στην Αγκόλα, πρώτα στην Κάχαμα, μετά στη Μπενγουέλα, στο Λόμπιτο και σε άλλες πολεμικές ζώνες. Φυσικά, μάχιμος αλλά και ως Αξιωματικός Επιχειρήσεων της Στρατιωτικής Αντικατασκοπείας.

Σου αρέσει το σκάκι όπως στον Τσε;

Ήταν το αγαπημένο του άθλημα. Επειδή ήταν αυτό που έμοιαζε με τη στρατιωτική τέχνη, όπου ασκούσε τακτική και στρατηγική, την επίθεση, αντεπίθεση και τελικά την άμυνα με τα πιόνια όπως ο αξιωματικός, ο βασιλιάς , οι πύργοι, σαν να ήταν μέρος μιας μάχης με όπλα.

Δεν υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν να αμαυρώσουν την ιστορία του πατέρα σου με συκοφαντίες;

Ο πατέρας μου ήταν πάνω απ όλα πολύ γενναιόδωρος και ανθρώπινος, παρά τις συκοφαντίες των εχθρών. Η καλύτερη απόδειξη γι αυτό, είναι ότι πήγε να πολεμήσει σε άλλες χώρες. Άφησε τα πάντα, την αγάπη μας, την αγάπη του λαού, για να μπορέσουν άλλα παιδιά, άλλοι νέοι και άνθρωποι, να έχουν υγεία, μόρφωση, ιατρική περίθαλψη, ανθρώπινα δικαιώματα και τελικά να ζουν καλά και να είναι ευτυχισμένοι.

Για να είσαι αυθεντικός επαναστάτης

Εμπνευσμένος από τη συζήτηση, ο Ερνέστο ξεκινά μια ιστορική αναδρομή. Θυμάται ότι, όταν τελείωσε την ιατρική ο πατέρας του, ξεκίνησε από το Μπουένος Άιρες στις 7 Ιούλιου 1953, το δεύτερο ταξίδι του στη Λατινική Αμερική.

Σε αυτή την περιοδεία, σημειώνει, ήρθε σε επαφή στη Βολιβία με τον αντίκτυπο της επανάστασης του 1952, στη Γουατεμάλα ήταν μάρτυρας της ανατροπής του Χάκομπο Άρμπενς, στην Κόστα Ρίκα, στη Γουατεμάλα και στο Μεξικό, έρχεται σε επαφή με τους επιζώντες κουβανούς επαναστάτες των γεγονότων της 26ης Ιουλίου 1953 (επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα) και γνώριζει τον Φιντέλ Κάστρο. Εκεί αποφασίζει να ενταχθεί στο επαναστατικό κίνημα που ηγείται και μετά την απόβαση του Γκράνμα ξεκινά τον αγώνα στην Κούβα.

Στις 10 Δεκεμβρίου 1953, σε γράμμα του στη θεία του Μπεατρίς, από την Κόστα Ρίκα, ομολογεί ότι στη Γουατεμάλα θα τελειοποιούσε τον εαυτό του και θα κατακτούσε αυτό που χρειάζεται για να είναι ένας αυθεντικός επαναστάτης. Της λέει: “Εκτός από γιατρός, είμαι δημοσιογράφος και ρήτορας .... σε αγκαλιάζω και σε αγαπώ, ο ανιψιός σου με τη σιδερένια υγεία, το άδειο στομάχι και την ξεκάθαρη πίστη στο σοσιαλιστικό μέλλον. Chau, Chancho”.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1954, στο τέλος άλλου γράμματος προς την Μπεατρίς, την αποχαιρετά με αυτό τον τρόπο: “Μια ατσάλινη αγκαλιά από τον προλετάριο ανιψιό σου”.

Στις 6 Ιουλίου 1956, σε γράμμα προς τους γονείς του από τη φυλακή στο Μεξικό, γράφει: "Ένας νέος κουβανός ηγέτης με κάλεσε να ενταχθώ στο ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα της χώρας του, και φυσικά, δέχτηκα. Το μέλλον μου συνδέεται με την κουβανική επανάσταση. Ή θα θριαμβεύσω μαζί της ή θα πεθάνω εκεί. Πέρασα τη ζωή μου ψάχνοντας την αλήθεια μου μέσα στα παραπατήματα. Στον τάφο μου θα πάρω μόνο τη θλίψη ενός ανολοκλήρωτου τραγουδιού”.

Σε άλλο γράμμα, προς τη μητέρα του, γράφει: “Το επάγγελμά μου σήμερα, μοιάζει με του «σαλταδόρου», σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Τα σημάδια είναι καλά, προμηνύουν τη νίκη. Αλλά αν κάνουν λάθος, τελικά, ακόμα και οι θεοί κάνουν λάθος. Η πορεία μου είναι ουσιαστικά μια περιπέτεια και ο αγώνας θα είναι με την πλάτη στον τοίχο, όπως στους ύμνους, μέχρι να νικήσω ή να πεθάνω...”.

(στμ)

Τα Πρωτοπαλίκαρα των SS'xούντας και ΑΥΤΟΙ που "Δεν Πούλησαν το Σπίτι"!!

Αληθινές Ιστορίες για να Μην Ξεχνάμε 
τα αποβράσματα 
και
 τους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !!

21 Aπριλίου 1967
Ακούω, κάτω από τις κουβέρτες κουκουλωμένος, να μιλάνε το βράδυ της Παρασκευής .
-Σάββατο έρχεσαι συνήθως, τι έγινε;
-Μας έδιωξαν οι “Μάηδες” γιατί η περιοχή είναι παραμεθόριος.
- Λες να σε διώξουν από την δουλειά;
-Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει...
-Όλη μέρα παίζει εμβατήρια. Έχει παράσιτα στο ράδιο δεν μπορώ να καταλάβω. Το πρωί θα βγω στα καφενεία να δω.
Παρασκευή, Σάββατο, τι σημασία έχει; Ο μπαμπάς είναι στο σπίτι! Θα παίξουμε μποξ και παλέματα. 

Δεν έχει κέφια όμως, δεν μας παίζει. Κατέβασε τα φρύδια, σήμα κινδύνου.
“Ανοιχτά τα καφενεία, έχει απέξω αστυνομικά και δεν δίνουν ούζο, ήθελαν και ταυτότητα για το καφενείο γι αυτό δεν μπήκα...”, λέει στη μάνα μου. 

“..Χάζεψα λίγο, μίλησα με τον Μήτσο, το καρντάσι, εκεί απέξω, δεν ήξερε πολλά κι αυτός. Ακούσαμε από κάτι χαμένα κορμιά να λένε ότι τώρα ήρθε η σειρά μας. Δεν είναι καλά τα πράγματα!” μονολόγησε.
Άρχισε να παλεύει με το παμπάλαιο ραδιόφωνο που το είχε διαλύσει πάμπολλες φορές και έπιασε την «φωνή της Αλήθειας», πότε ερχόταν η φωνή πότε χανόταν, μας μάλωνε όταν μπαίναμε στο κουζινάκι. 

Πού τάχα να πηγαίναμε; Μας είχε πιάσει και μας μια νευρικότητα.
Έμαθε αυτά που ήθελε και περίμενε.
Η αυλή μας δέκα μέτρα. Χώριζε με του γείτονα με ένα χαμηλό φράχτη με αγκαθωτό σύρμα. Πάντα μας κυνηγούσε η μάνα να μην παίζουμε εκεί κοντά και σκίζουμε τα ρούχα μας και μεις πάντα εκεί είμασταν γιατί φτιάξαμε ένα «καλυβάκι» και εκεί ξεστάζαμε.
Την Κυριακή το πρωί καθόταν στην αυλή και έπινε τον καφέ του στον ήλιο. Βγήκαμε και τρίβαμε τα μάτια μας, πήγα κοντά να μυρίσω την μυρωδιά του. Με ζούληξε κοντά του, πόνεσα λίγο, αλλά ήμουν παλικαράκι ,δέκα στα έντεκα, και δεν το έδειξα.
-Ο Παναής ο χωροφύλακας έφερε ένα χαρτί, τον ακούω να λέει στη μάνα μου.
-Πότε κιόλας πρωί πρωί, την ακούω να λέει.
-Μου τόδωσε πάνω από τον φράχτη του γείτονα. Εκεί είναι.
-Στην Χρυσή ε; Την ξετσίπωτη! λέει η μάνα μου.
Άκουγα, αλλά δεν καταλάβαινα. 

Η γειτόνισσα ήταν ζωντοχήρα, κατάλαβα μετά από χρόνια. Ούτε καν έμενε εκεί.

 Εκεί, δίπλα μας, έμεναν τα παιδιά της που ήταν λίγο μεγαλύτερα από μας, με την γιαγιά τους την “μπάμπω Θεολόγαινα”. Πού κολλούσε τώρα ο χωροφύλακας και η Χρυσή;
Βγήκε ο Παναής ο χωροφύλακας στο μπαλκόνι του γείτονα με την Χρυσή και ήρθαν προς τον φράχτη.
-Για έλα δω Δημοστέν ,φώναξε τον πατέρα μου, κάτι θέλει να σου πει η Χρυσή.
Σηκώθηκα και εγώ.
-Κάτσε εδώ! μου είπε απότομα.
Έμεινα πίσω δυο βήματα αλλά ακολούθησα πίσω του.
Ο Παναής ο χωροφύλακας μπροστά στην ζώνη του είχε χωμένο μέσα ένα πιστόλι. Πρώτη φορά έβλεπα από τόσο κοντά. Γυάλιζε, ακόμη το βλέπω μπροστά μου. Στο χέρι του κρατούσε μια πλαστική διάφανη σακούλα. Είδα καλύτερα . Ήταν γεμάτη σφαίρες. Κι αυτό ήταν νέο για μένα. Κι αυτές γυάλιζαν όπως έπεφτε πάνω τους ο ήλιος.
Περίμενε ο πατέρας μου.
-Πες Χρυσή! λέει ο Παναής ο χωροφύλακας.
-Πες εσύ! λέει αυτή και καθόταν πίσω του σαν να κρυβόταν με το κεφάλι χαμηλά.
-Άκου Δημοστέν, τον φράχτη τον έβαλε παλιά ο πεθερός σου μέσα στο οικόπεδο της Χρυσής. Θα τον πας ένα μέτρο πίσω αν θες να τα πάμε καλά. Αλλιώς...
Κούνησε την σακούλα και ακούστηκε ένας θόρυβος μεταλλικός. Θα τα πούμε και στο Τμήμα αύριο το πρωί, συμπλήρωσε μ ένα σατανικό χαμόγελο και έφυγαν από κεί που είχαν έρθει.
-Πάρε! μου λέει, κάνα δυο δραχμές θάταν. Θα πας στον Ζλατάνο τον μπακάλη να αγοράσεις κοκκάρι. Θα βάλουμε κρεμμυδάκια και σκόρδα.
Ξέχασα και τον Παναή και την Χρυσή και όλα τα άλλα. Χαρά που είχα, να σκάβω παρέα με τον μπαμπά. Σαν σε μεγάλο μου μίλησε.
Σκάψαμε, έβγαλαν φουσκάλες τα χέρια μου, τα ρούχα μου γεμάτα χώματα, γκρίνιαζε η μάνα. Σκάβαμε από την άλλη μεριά του σπιτιού, μακριά από τον φράχτη που ξανά δεν πήγα κοντά να παίξω τις φαντασίες μου. Στην άκρη έσκαβε πιο βαθιά, μισό μέτρο σχεδόν. Εδώ δεν θα φυτέψουμε τίποτα τώρα μου λέει, αύριο θα αναλάβεις εσύ. Βάλαμε τα κοκκάρια, έριξε και λίγο νερό.
Το βράδυ έβλεπε μια μικρή βιβλιοθήκη, που ήταν γεμάτη από μιά εγκυκλοπαίδεια και κάτι άλλα βιβλία.
“Αυτό το διάβασες;” Ναι!
“Αυτό, αυτό; Αυτό;” Τάχα διαβάσει όλα.
Βγήκαμε μαζί, αφού επέμενα για να ακολουθήσω, και θάψαμε όλα τα βιβλία στην γωνία την βαθιά, αφού τα τύλιξε με μουσαμάδες. Πάει ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι κι ο Καζαντζάκης.
Την άλλη μέρα είχα αποστολή από πάνω να σπείρω σκόρδα γιατί ο μπαμπάς μου πήγαινε στο τμήμα. Έτσι ήρθε η χούντα.

Panos Alepliotis

Η σημερινή είναι ημέρα μνήμης και ντροπής.
21 Απρίλη 1967.
Χάραξε εκείνη η μέρα,από ότι μπορώ να θυμηθώ,παρόλο που ήμουν πέντε χρονών,είναι,ότι επικρατούσε μια αναστάτωση γενικά και τον πατέρα μου να γυρίζει νωρίς από τη δουλειά.
Η μάννα μου,να ρωτά τι έγινε, η γιαγιά να σκουπίζει τα δάκρυα με το μαντηλάκι της και να ψιθυρίζει,"πάλι παιδί μου θα σε πιάσουν?"
Κι εκείνος ψύχραιμος να απαντά ¨"μην ανησυχείτε εμείς το δρόμο μας τον ξέρουμε"
Η γειτονιά ξεσηκωμένη,όλοι στο ποδάρι.
Το σπίτι μας,περικυκλωμένο από ασφαλίτες με πολιτικά.
Τους παίρνει είδηση όλη η γειτονιά.
Γιώργο το νου σου,λέει ένας ένας που έρχεται στην αυλή.
Η μάννα μου,φοβισμένη,με δάκρυα στα μάτια του λέει
"να πάρεις ότι λεφτά έχουμε και να φύγεις, αυτοί θα σε πιάσουν.
Τα πρώτα νέα φτάνουν έπιασαν τον Αντώνη τον Ξαρχουλάκο,τη Λουλού με τη κόρη της,το Νίκο το γιατρό,το Δημήτρη τον Τσαντέ,τον Τάσο τον Μανωλίτση.
Γειτόνοι και σύντροφοι!
Απόγευμα προς βραδάκι λέει η μάνα

"Λες να σε ξεχάσανε εσέ?μακάρι!!!!!!!!!!" 

αχ καημένη μανούλα μου,καθόλου δεν ήθελες να το πιστέψεις αυτό που σε περίμενε.
20.30, το βράδυ ένα μαύρο γυαλιστερό αυτοκίνητο,σταματά,έξω από το σπίτι μας.

Βγαίνουν δυο κουστουμάτοι χτυπούν τη σιδερένια πόρτα της αυλής και ταυτόχρονα φωνάζουν δυνατά το όνοματεπώνυμο του πατέρα, λέγοντας σας συλλαμβάνουμε.
Εκείνος έτοιμος για το δρόμο που έχει χαράξει από νεολαίος, τους απαντά,"Παρών και σας περίμενα, συνηθισμένος"
Αφού τους στρίμωξαν σε ένα λεωφορείο,πρώτος σταθμός το γήπεδο της ΑΕΚ, μετά Σκαραμαγκά και από εκεί Γιούρα, με αρματαγωγό.
Τελικός προορισμός Λέρος Λακκί! 

Ενδιάμεσα βέβαια όταν χρειαζόταν να δικαστεί,τον πηγαίνω-έφερναν, φυλακές Αβέρωφ,Αίγινα,Μεταγωγών Πειραιώς,Κορυδαλλός.
Στην επικοινωνία του με την οικογένεια μας, συνθηματικά έγραφε η έλεγε σε όποιο επισκεπτήριο τύχαινε

"Δεν το πουλάω το σπίτι"

Και δεν το πούλησε ποτέ,καμία υποχώρηση μέχρι σήμερα στα 92 του. 

Και φυσικά δεν είναι ο μόνος, είναι χιλιάδες οι αλύγιστοι!

Laura Papadimitriou

21 Απριλίου 2016 

 

«Είμαι Λάκων, υιός διδασκάλου, έχω ανατροφή ελληνοχριστιανική και είχα την τιμή να συμμετάσχω ενεργώς στην επανάσταση της 21ης Απριλίου. Στη Σπάρτη έμαθα ότι ένας είναι ο εχθρός, ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του. Ο κομμουνιστής είναι ένα τομάρι που δεν σκέπτεται την πατρίδα».
Απολογία του αρχιβασανιστή, απότακτου αξιωματικού Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου κατά τη «Δίκη της Χούντας»

Βασ. Σοφίας, Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας. 20 Αυγούστου 1968
Στον μακρύ διάδρομο υπήρχαν δεξιά και αριστερά σιδερένιες πόρτες με ένα μικρό μόνο παραθυράκι. 
Η κάθε πόρτα οδηγούσε σε ένα παγωμένο, ανήλιο, γεμάτο υγρασία, αίματα και περιττώματα, κελί. 
Σε μια άκρη υπήρχε ένα βρόμικο πολυκαιρισμένο στρώμα. 
Ο νεαρός άνδρας είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Καθόταν κατάχαμα και κοίταζε το κενό στον απέναντι τοίχο: «Άλλη μια μέρα, πρέπει να αντέξω άλλη μια μέρα» σκέφτηκε. 
Το σώμα του ήταν όλο μια πληγή. Πονούσε φρικτά. Εκεί που οι σάρκες δεν είχαν ανοίξει ακόμη, το δέρμα είχε πάρει ένα μπλαβί, μαύρο χρώμα. Κάθε κίνηση που έκανε του έφερνε ζαλάδα.

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και με θόρυβο. Τρεις άνδρες μπήκαν μέσα στο κελί. Φορούσαν χακί παντελόνι και αρβύλες. Δεν μίλησαν. Έβγαλαν τα πουκάμισά τους, τα δίπλωσαν σχεδόν με τελετουργικές κινήσεις και ετοιμάστηκαν. Μαζί τους ετοιμάστηκε και ο κρατούμενος. Ήξερε τι τον περίμενε.

«Τα πεθαμένα σου, ρε αλήτη» είπε ξαφνικά ο πιο ψηλός και του έριξε μια κλοτσιά στο πρόσωπο όπως ήταν καθισμένος επάνω στο στρώμα. 
Οι άλλοι δύο τον σήκωσαν όρθιο. 
Ο άνδρας, αν και δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του από το ισχυρό χτύπημα, ένιωθε σαν να έβλεπε από ψηλά τα όσα διαδραματίζονταν στο κελί. Σαν να μην ήταν εκείνος, αλλά κάποιος άλλος. 
Οι γροθιές του ψηλού άνδρα έπεφταν σαν έμβολα στο πρόσωπο και το στομάχι του. «Πρέπει τώρα να χάσω τις αισθήσεις μου, τώρα, σε παρακαλώ» ικέτευσε σιωπηλά γιατί γνώριζε τι θα ακολουθούσε. 
Ο ψηλός κάποια στιγμή κουράστηκε. Πόνεσαν και τα κόκαλα των χεριών του από τις μπουνιές. «Κοίτα ο κερατάς, μάτωσε και με λέρωσε. Την Παναγία σου μέσα, σκατόπαιδο» ούρλιαξε.

Είχε έρθει η σειρά του επόμενου βασανιστή. 
Εκείνου με τις μεγάλες πλάτες και την κτηνώδη δύναμη, που στο χωριό του, όταν ήταν μικρός, τα άλλα παιδάκια τον κορόιδευαν πίσω από την πλάτη του και τον φώναζαν «μπουνταλά». 
Πήρε φόρα στο στενό κελί και σαν ποδοσφαιριστής άρχισε να κλοτσάει τον κρατούμενο μέχρι να λαχανιάσει. Στο στομάχι, στην κοιλιά, στα καλάμια, στα γεννητικά όργανα. «Βρομιάρη, δολοφόνε» φώναζε. Λίγο πριν ο μαυρομάλλης άνδρας, που βρισκόταν στη μέση, χάσει τις αισθήσεις του, πρόσεξε τα βρόμικα κατακίτρινα δόντια του βασανιστή του. Ύστερα έγειρε το κεφάλι και καυτά ούρα έφυγαν από μέσα του λεκιάζοντας το ήδη βρόμικο και σκισμένο παντελόνι του...
Βαριά βήματα ακούστηκαν από τον διάδρομο. Στην πόρτα πρόβαλε ένας τέταρτος άνδρας.
 Οι βασανιστές, ιδρωμένοι και ματωμένοι από τα αίματα του θύματός τους, ίσιωσαν το κορμί τους. «Ηλίθιοι, σας είπα να μου τον ζεστάνετε, όχι να τον αφήσετε αναίσθητο. Ξεντύστε τον και συνεφέρτε τον». Ο λοχαγός Πεζικού και υποδιοικητής του ΕΑΤ - ΕΣΑ Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, από τη Λακωνία, χάζευε ηδονιζόμενος τα «παλικάρια» του που ξέντυναν με κοφτές κινήσεις τον ανυπεράσπιστο άνδρα. «Άλλο ένα τσογλάνι. Ποιητής σου λέει. Γαμώ τη μόρφωσή τους». 

Ο άνδρας στάθηκε με δυσκολία στα πόδια του. Ήταν ολόγυμνος. 
Ο Θεοφιλογιαννάκος, με αργά βήματα, έκανε έναν γύρο από τον σακατεμένο νέο που τον υποβάσταζαν οι δυο από τους τρεις ΕΣΑτζήδες. 
Άναψε τσιγάρο. Πήρε μια βαθιά τζούρα. Η καύτρα έγινε βαθιά πορτοκαλί. Έφερε το τσιγάρο στο στήθος του άνδρα. Τον κοίταζε σαδιστικά στα μάτια. Ακούμπησε τη δεξιά του ρώγα.
 Το θύμα ούρλιαξε. 
Κάποιος του έπιασε τα μαύρα του μαλλιά και του σήκωσε το κεφάλι. Ο βασανιστής συνέχιζε να τον κοιτάζει προκλητικά. Δεν πίεσε το τσιγάρο έστω για να σβήσει. Απλά το ακουμπούσε στη ρώγα του θύματός του. Η μυρωδιά της καμένης σάρκας γέμισε το δωμάτιο.

«Μην τον αφήσετε να λιποθυμήσει, κακομοίρηδες, εσείς θα την πληρώσετε» διέταξε τους τρεις βοηθούς του ο υποδιοικητής. 
Έφερε το πρόσωπό του κοντά στο πληγιασμένο και πρησμένο πρόσωπο του άνδρα. «Θα μιλήσεις, σκύλας γιε;» τον ρώτησε με φωνή που ακουγόταν ελάχιστα. 
Ταυτόχρονα με το δεξί του χέρι έπιασε τους όρχεις του βασανιζόμενου και με δύναμη τους έστριψε. Και όλο τους έστριβε. Ο πόνος ήταν αφόρητος.
 «Δεν θα μιλήσεις;». 
Ο τέταρτος βασανιστής της «παρέας», που για λίγο είχε βγει από το δωμάτιο, επέστρεψε με ένα καμινέτο μικρό, σαν αυτό που ψήνουν τους τούρκικους καφέδες. Για ώρα δεν συμμετείχε. 
Η δουλειά του ήταν άλλη. Άναψε το καμινέτο και στη φλόγα του έφερε για πολλή ώρα μικρά σύρματα και μακρόστενες μυτερές βελόνες.

Φορούσε γάντια για να μην καεί. Όταν οι βελόνες πύρωσαν, με ένα σαδιστικό χαμόγελο ο Θεοφιλογιαννάκος φόρεσε κι εκείνος ένα γάντι κι έπιασε μια βελόνα που είχε γίνει κατακόκκινη. «Βαστάτε τον καλά να μην κουνιέται». 
Με σταθερό χέρι, σαν χειρουργού, έπιασε το πέος του θύματος και με το άλλο έσπρωξε αργά την πυρωμένη βελόνα μέσα στην ουρήθρα.
 Ίσως είναι από τους πόνους που κανείς μα κανείς δεν μπορεί να περιγράψει. Το θύμα σφάδαζε, τα μάτια του γύρισαν. Τα πνευμόνια του δεν μπορούσαν να πάρουν αέρα μέσα τους για να ουρλιάξει. 
Μούγκριζε. 
Ο αρχιβασανιστής ηδονιζόταν, το ανυπεράσπιστο θύμα του έσβηνε.

Ο βασανισμένος νέος ένιωσε το στομάχι του να φτάνει στον λαιμό του. Έκανε εμετό. Μια πράσινη χολή έσταξε επάνω στο γυμνό κορμί του. Κούνησε το κεφάλι του με δυσκολία πάνω-κάτω. Ο λοχαγός σαν να χάρηκε. Τράβηξε αργά τη ματωμένη βελόνα που πλέον είχε παγώσει και πλησίασε. Τότε ο Αλέκος Παναγούλης τον έφτυσε στο πρόσωπο προκλητικά με όση δύναμη είχε μέσα του.

Ο αποτυχημένος πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, που δεν περίμενε τέτοια αντίδραση, ούρλιαξε. «Θα τον σκοτώσω τον πούστη. Αφήστε τον. Το τελευταίο του κομμάτι δεν θα το γνωρίσει η σκύλα που τον γέννησε». Ως διά μαγείας το ένα του χέρι βρέθηκε να βαστάει ένα συρμάτινο βούρδουλα. Άρχισε να χτυπάει στα τυφλά επάνω στις πληγές σαν μαινόμενος ταύρος και να βρίζει. Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Παναγούλη και όλα γύρω του μαύρισαν.

Διόνυσος Αττικής, στρατόπεδο 505 Τάγματος Πεζοναυτών.
Τέλη Μαΐου 1973
Το υπηρεσιακό τηλέφωνο του ταγματάρχη Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου, διοικητή του στρατοπέδου, χτυπούσε σαν τρελό. 
Εκείνος καθόταν στο γραφείο του, το άκουγε, αλλά δεν απαντούσε. Με το μικρό του δάχτυλο έξυνε τη μύτη του και σκεφτόταν όλο μίσος, χρόνια πριν, «που τα κομμούνια τον έδιωξαν από την αεροπορία ως αποτυχημένο».
 Στο μυαλό του ήρθε και η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, όπου είχε καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας. 
Το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπάει, αλλά το μυαλό του ήταν αλλού. Ένιωθε υπερήφανος για εκείνη τη δίκη, όπου τα «κομμούνια οι άλλοι αξιωματικοί» είχαν το θράσος να διαβάζουν την εφημερίδα «Τα Νέα» και το πλήρωσαν.

Ξαφνικά η διάθεση του χάλασε. 
Σκέφτηκε την εξέτασή του από τον συνήγορο υπεράσπισης, κάποιο κομμούνι και εκείνος, με το όνομα Ευάγγελος Γιαννόπουλος.
«Ωραία του τα είπα, τον αποστόμωσα τον συμμορίτη: “Οι λοχαγοί είναι λεβέντες και πολεμάνε” του είπα». «“Οι ψεύδορκοι όμως λοχαγοί σαν κι εσένα δεν είναι λεβέντες και πάνε φυλακή” είχε το θράσος να μου απαντήσει.
 Και μετά με τι κορμοστασιά και χάρη είχα γυρίσει στην έδρα και είχα πει: “Διαμαρτύρομαι, κύριε πρόεδρε, διότι υβρίζομαι ως ψεύδορκος. Παρακαλώ να σημειωθεί η ύβρις εις τα πρακτικά, διά να υποβάλω μήνυσιν. Δεν μπορώ να ανέχομαι να με συκοφαντούν”».

Τελικά το τηλέφωνο τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Απάντησε, ενώ το χέρι του δεν είχε σταματήσει να σκαλίζει τη μύτη του. «Θεοφιλογιαννάκος» είπε κοφτά και από την άλλη άκρη άκουσε τον υφιστάμενό του στην ΕΣΑ Νίκο Χατζηζήση: «Κύριε διοικητά, μας φέρανε τον Μουστακλή...». Σιωπή. 
Ο άκαπνος βασανιστής Χατζηζήσης περίμενε από τον άκαπνο προϊστάμενό του μια απάντηση. 
Τι συμβουλή να έδινε όμως για τον Σπύρο Μουστακλή; Πολέμησε τρία χρόνια στο πλευρό του Ζέρβα, έλαβε μέρος στον εμφύλιο, πήγε στην Κορέα... Ένας στρατιώτης γεμάτος ανδραγαθήματα. 
Αλλά τώρα άλλαξε. Έγινε και εκείνος κομμούνι και θέλει να ρίξει την «εθνοσωτήριον επανάστασιν». Πήρε μέρος και στο Κίνημα του Ναυτικού, ο άθλιος.

«Τα προβλεπόμενα» απάντησε στον υφιστάμενό του κι εκείνος κατάλαβε. «Αααα και πού ’σαι; Πριν τον φάλαγγα συμβούλεψέ τον, τάχα μου φιλικά, να μην βγάλει τα παπούτσια του, γιατί έτσι θα αντέξει περισσότερο και δεν θα πονάει από τα χτυπήματα» είπε. 
Έκλεισε το τηλέφωνο κι άρχισε να γελάει δυνατά. Ήξερε πως το χειρότερο στο συγκεκριμένο βασανιστήριο ήταν ο βασανιζόμενος να φοράει παπούτσια.
 Στην αρχή δεν θα πονούσε, αλλά μετά τα πόδια του θα πρήζονταν και οι σάρκες θα ξεχείλωναν τόσο πολύ από το πόδι, που θα έβγαιναν έξω από το κλειστό παπούτσι.

Ο Θεοφιλογιαννάκος σηκώθηκε, κοίταξε το «γεμάτο» πρόγραμμα ανακρίσεων και μετά ευχαριστημένος κατευθύνθηκε προς τα κελιά. 
Στο στρατόπεδό τους είχαν φέρει και νέο όργανο βασανισμού, το περίφημο «στεφάνι». Κάτι σαν το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού, αλλά από σίδερο και με ελάσματα για να ανοιγοκλείνει. 
Ήταν χαρούμενος. 

Εκείνος, ένας ταγματάρχης, είχε καταφέρει να παίρνει μισθό σχεδόν πρωθυπουργού. «Να μας ζήσεις, Παπαδόπουλε». Σκέφτηκε. 
«Και καθαρίζουμε τα κομμούνια, και μπορούμε και κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Ζήτω η επανάστασις». 
Και αμέσως μετά έκανε τους υπολογισμούς για τον μισθό που έπαιρνε τον μήνα: «Ο βασικός και για κάθε ανάκριση 450 δραχμές επιπλέον. Συν τα επιδόματα. Συν τα... ανθυγιεινά, συν το επίδομα θέσης. Μα ποιος είμαι; Κάθε μήνα 1.200 δολάρια στην τσεπούλα».

Δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού,
Αύγουστος 1975
Η δίκη της χούντας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Οι πρωταίτιοι, αμετανόητοι και προκλητικοί, έπαιζαν με τα νεύρα ενός ολόκληρου λαού. 
Πολλοί από αυτούς που διέλυσαν την πατρίδα και παρουσιάστηκαν σαν «σωτήρες» είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής.
 Άνθρωποι αμόρφωτοι, μιλούσαν σε «βλαχοκαθαρεύουσα», ένα μείγμα αρχαίων ελληνικών, καθαρεύουσας και δημοτικής, και προκαλούσαν αηδία.

Οι πρωταίτιοι δεν δικάστηκαν για τα αμέτρητα οικονομικά τους σκάνδαλα που διέλυσαν τη χώρα και γέμισαν τις τσέπες τους (και ας λένε οι σημερινοί νοσταλγοί τους ότι «πέθαναν στην ψάθα»). Ούτε δικάστηκαν για τον πνευματικό μεσαίωνα στον οποίο έριξαν την Ελλάδα. 

(Με διάταγμά τους απαγορεύτηκε η κυκλοφορία 1.046 έργων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Αριστοτέλης, ο Αριστοφάνης, ο Σαρτρ, ο Μαν, ο Καμύ, ο Γκόρκι, ο Βάρναλης, ο Λόρκα, ο Παλαμάς, ο Κάφκα, ο Καζαντζάκης ήταν όλοι απαγορευμένοι επειδή «διέφθειραν τις ψυχές των Ελλήνων χριστιανών». Το πνευματικό επίπεδο του Παπαδόπουλου, του Παττακού και της υπόλοιπης «παρεούλας» ξεκινούσε και σταματούσε στις ταινίες «μελό» και τις ψευδοπατριωτικές πολεμικές ταινίες του Τζέιμς Πάρις).

Οι πρωταίτιοι ήταν εγκληματίες και γι’ αυτό δικάστηκαν.

Ο Αλέκος Παναγούλης κατέθεσε: 

«Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος, ο ίδιος προσωπικά, με χτύπησε με ένα καλώδιο κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη». Και στη συνέχεια, δίχως να κοιτάξει τον άνθρωπο στο εδώλιο για να μην του δώσει αξία, συνέχισε: «Μια ημέρα με κρατούσαν τα πρωτοπαλίκαρά του κι εκείνος μου είχε φράξει τις αναπνευστικές οδούς. Μύτη και στόμα. Τον δάγκωσα με όλη μου τη δύναμη. Στα επόμενα βασανιστήρια ο άνδρας αυτός, φοβούμενος, έκανε το ίδιο, αλλά χρησιμοποιούσε μαξιλάρια».

Ο στρατοδίκης Μιχάλης Ζούβελος ανέφερε για τον Θεοφιλογιαννάκο:

 «Οργάνωσε κατά ζηλευτόν τρόπον ένα πλήρες δίκτυο παρακολουθήσεως, συλλήψεων, εκφοβισμού. Διαπνεόμενος από τυφλόν αντικομμουνισμόν, είμαι βέβαιος ότι, αν συνέβαινε ένας ισχυρός καταστρεπτικός σεισμός, ο μόνος εν Ελλάδι που θα τον απέδιδε στους κομμουνιστάς είναι ο –ταγματάρχης τότε– Θεοφιλογιαννάκος».

Ο Θεοφιλογιαννάκος μέχρι το τέλος του παρέμεινε αμετανόητος. Καταδικάστηκε σε ισόβια, αλλά χρόνια μετά κυκλοφορούσε ελεύθερος, ενώ τα καλοκαίρια απολάμβανε τζάμπα διακοπές μαζί με τον Παττακό σε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο της Αναβύσσου.

Ο Χατζηζήσης μέσα στη φυλακή κάθε πρωί συνέχισε να δίνει αναφορές στον Παπαδόπουλο σαν να ήταν στον στρατό. Κάποια στιγμή θεώρησε ότι οι Αμερικανοί θέλουν να τον σκοτώσουν. Ότι του διοχετεύουν ειδικά ραδιοκύματα στον εγκέφαλο για να τον τρελάνουν. Σταμάτησε να κοιμάται σε οποιοδήποτε κρεβάτι ήταν μεταλλικό για να μην τον πιάνουν τα ραδιοκύματα. 

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, λίγες ημέρες προτού δημοσιεύσει προσωπική του έρευνα για τα όργανα και τους βασανιστές τις χούντας, χάνει τη ζωή του στα 36 του χρόνια σε ένα περίεργο τροχαίο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. 
Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με τη χούντα.

Ο Σπύρος Μουστακλής, λίγες ημέρες μετά το τηλεφώνημα Θεοφιλογιαννάκου - Χατζηζήση, μεταφέρθηκε στο 401 ΓΣΝΑ, όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο «Μιχαηλίδης» και αιτιολογία εισαγωγής «τρακάρισμα στον Ιππόδρομο συνεπεία εγκεφαλικού». Η πραγματικότητα ήταν φυσικά άλλη. 
Επί 47 ημέρες βασανίστηκε απάνθρωπα. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα του προκάλεσε εγκεφαλικό. Ο Σπύρος Μουστακλής για τρία χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει. Δεν ξαναμίλησε ποτέ φυσιολογικά μέχρι να πεθάνει.

Ο Στέλιος Παττακός, ο «διασκεδαστής» της άθλιας τριανδρίας και ο κατά γενική ομολογία γκαφατζής της «παρέας», παρέμεινε προκλητικά αμετανόητος. 
Για τον ήρωα Μουστακλή, με τους τόσους πολέμους στο ενεργητικό του, ο «πλακατζής» Παττακός είχε δηλώσει κυνικά: «Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί».

21.4.2018 / ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΙAΝΝΗΣ