ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ και ΒΑΖΟΥΝ ΜΥΑΛΟ

Συνέντευξη με το Κομμουνιστικό Κόμμα, Ιταλία (Partito Comunista): Ξανά στο προσκήνιο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο!



Συ­νέ­ντευ­ξη με τον Guido Ricci, μέλος του ΠΓ και επι­κε­φα­λής του τμή­μα­τος διε­θνών σχέ­σε­ων της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, Ιτα­λία (Partito Comunista, Italia). Η συ­νέ­ντευ­ξη φέρει την έγκρι­ση του Πο­λι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του Κόμ­μα­τος.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, Ιτα­λία ιδρύ­θη­κε το 2009 στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λε­νι­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας. Συμ­με­τέ­χει στη Διε­θνή Συ­νά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Ερ­γα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ) και στην Ευ­ρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία (Initiative of Communist and Workers Parties) της οποί­ας είναι ιδρυ­τι­κό μέλος. Τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρτη συμ­με­τεί­χε για πρώτη φορά αυ­τό­νο­μα στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές απο­σπώ­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Κόμ­μα­τος είναι ο Μάρκο Ρίτσο.

– Λαμ­βά­νο­ντας υπ’ όψη τις υπάρ­χου­σες δυ­σκο­λί­ες και τον πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, πως εκτι­μά­τε το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών του Μάρτη για το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα; Επι­τεύ­χθη­σαν οι βα­σι­κοί στό­χοι που εί­χα­τε θέσει πριν τις εκλο­γές;

PC: Όπως γνω­ρί­ζε­τε, το Κόμμα μας δεν θε­ω­ρεί τις εκλο­γές και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δράση ως τη μόνη δυ­να­τή μορφή πάλης. Σύμ­φω­να με τη δι­δα­σκα­λία του Λένιν και του Γκράμ­σι, η πα­ρου­σία στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο πρέ­πει να αξιο­ποιεί­ται ώστε να ανα­πτύσ­σει τη δου­λειά έξω απ’ αυτό και ενα­ντί­ον αυτού. Προ­σεγ­γί­σα­με τις εκλο­γές ως μια ευ­και­ρία να επι­βε­βαιω­θεί η δυ­να­τό­τη­τα κι­νη­το­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος μας, να βελ­τιώ­σου­με τις ορ­γα­νω­τι­κές μας ικα­νό­τη­τες και να προ­σελ­κύ­σου­με νέους αγω­νι­στές. Θε­ω­ρή­σα­με τις εκλο­γές ως μέσο για την ανά­πτυ­ξη του κόμ­μα­τος.

Πράγ­μα­τι, ένας ση­μα­ντι­κός αριθ­μός ερ­γα­τών και νέων αν­θρώ­πων ήρθε σε επαφή με το Κόμμα κατά τη διάρ­κεια της συλ­λο­γής υπο­γρα­φών (Σ.τ.Μ: για την συμ­με­το­χή του ΚΚ στις εκλο­γές) και της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας. Νέες κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις δη­μιουρ­γή­θη­καν και οι υπάρ­χου­σες έχουν ενι­σχυ­θεί χάρη στους νέους συ­ντρό­φους που έγι­ναν μέλη.

Από την άλλη, η όλη κι­νη­το­ποί­η­ση μας επέ­τρε­ψε να εντο­πί­σου­με ορι­σμέ­νες ορ­γα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες και ελ­λεί­ψεις- οι οποί­ες πρέ­πει να διορ­θω­θούν και να εξα­λει­φθούν σύ­ντο­μα- συχνά λόγω της απει­ρί­ας των συ­ντρό­φων μας που είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν εντε­λώς και­νούρ­γιους εκλο­γι­κούς κα­νο­νι­σμούς.

Για πρώτη φορά από το 2001, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα παίρ­νει επι­τέ­λους μέρος και πάλι στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με το όνομα και τα σύμ­βο­λα του- την κόκ­κι­νη ση­μαία, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το αστέ­ρι- αλλά και το πρό­γραμ­μα του, που δεν πε­ριε­λάμ­βα­νε προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις αλλά κά­λε­σμα για αγώνα προς επί­τευ­ξη συ­γκε­κρι­μέ­νων επα­να­στα­τι­κών στό­χων. Έπει­τα από 17 χρό­νια, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα βρι­σκό­ταν επι­τέ­λους και πάλι στις κάλ­πες!

Εξαι­τί­ας ορ­γα­νω­τι­κών λαθών αλλά και γρα­φειο­κρα­τι­κών ζη­τη­μά­των, το Κόμμα μας πήρε εκλο­γι­κά μέρος μόνο στο 53% της επι­κρά­τειας, όπου και έλαβε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Λαμ­βά­νο­ντας υπ΄ όψη αυτήν την πα­ρά­με­τρο αξιο­λο­γού­με θε­τι­κά το απο­τέ­λε­σμα, επει­δή αυτές οι εκλο­γές έδει­ξαν πως το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι μια δύ­να­μη που υπάρ­χει, που με­γα­λώ­νει, που ισχυ­ρο­ποιεί­ται και γί­νε­ται απο­δε­χτή στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Παρ’ όλα αυτά, αυτό είναι μο­νά­χα το ξε­κί­νη­μα. Από δω και στο εξής πρέ­πει να εντεί­νου­με τη δράση μας ώστε αυτοί που μας στή­ρι­ξαν να μπουν στον αγώνα εντασ­σό­με­νοι στο Κόμμα, ώστε αυτό να με­γα­λώ­σει πε­ραι­τέ­ρω.



– Θα μπο­ρού­σα­τε να συ­νο­ψί­σε­τε τα κυ­ρί­αρ­χα προ­βλή­μα­τα με τα οποία βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι σή­με­ρα η ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα της Ιτα­λί­ας;

PC: Τα αντι­κει­με­νι­κά προ­βλή­μα­τα που πλήτ­τουν την ιτα­λι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη είναι, λίγο εως πολύ, τα ίδια που ισχύ­ουν και στις άλλες χώρες της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και, γε­νι­κό­τε­ρα, στον ανε­πτυγ­μέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσμο. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση αυ­ξά­νε­ται μέσω της σχε­τι­κής μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, της επέ­κτα­σης του ορίου ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, της εντα­τι­κο­ποί­η­σης των ρυθ­μών ερ­γα­σί­ας, των πε­ρι­κο­πών σε βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες.

Παρά τις αι­σιό­δο­ξες δια­κυ­ρή­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης περί οι­κο­νο­μι­κής ανά­καμ­ψης, η απα­σχό­λη­ση δεν βρί­σκε­ται σε άνοδο, εάν λά­βου­με υπ’ όψη το πραγ­μα­τι­κό μέ­γε­θος του ωρα­ρί­ου ερ­γα­σί­ας. Η ανερ­γία και η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια επηρ­ρε­ά­ζει πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα, ιδιαί­τε­ρα στη νότια Ιτα­λία και κυ­ρί­ως τη νε­ο­λαία. Τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία, δέ­χο­νται την επί­θε­ση της αστι­κής τάξης, καθώς συ­ντάσ­σο­νται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι πε­ριο­ρι­στι­κοί νόμοι. Η καλής ποιό­τη­τας ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, εκ­παί­δευ­ση, ο πο­λι­τι­σμός, ο αθλη­τι­σμός και η ανα­ψυ­χή είναι απρό­σι­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Ακόμη και το δι­καί­ω­μα στην στέγη δεν είναι κα­το­χυ­ρω­μέ­νο. Θα μπο­ρού­σα­με να συ­νε­χί­σου­με λέ­γο­ντας για πολλά ακόμη, αλλά με λίγα λόγια μπο­ρού­με να πούμε πως υπάρ­χει μια τα­χεία και χωρίς προη­γού­με­νο από την εποχή του Δεύ­τε­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου επι­δεί­νω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Έπει­τα, πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με κά­ποια προ­βλή­μα­τα που ανα­δει­κνύ­ο­νται μέσα στους κόλ­πους της τάξης, στις ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της χώρας μας, ακόμη κι’ αν αυτά προσ­δοιο­ρί­ζο­νται από εξω­τε­ρι­κούς, αντι­κει­με­νι­κούς λό­γους.

Ο σύγ­χρο­νος μο­νο­πω­λια­κός κα­πι­τα­λι­σμός, συχνά για πο­λι­τι­κούς παρά για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους, τίνει να απο­φεύ­γει τη με­γά­λη συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, μέσω της χρή­σης τε­χνο­λο­γί­ας για εξοι­κο­νό­μη­ση ερ­γα­σί­ας, της εξω­τε­ρι­κής ανά­θε­σης τμη­μά­των της πα­ρα­γω­γής και των υπη­ρε­σιών και της ολι­κής η με­ρι­κής με­τε­γκα­τά­στα­σης αυτών στο εξω­τε­ρι­κό. Το απο­τέ­λε­σμα της τάσης αυτής δεν είναι τόσο πο­σο­τι­κό, αλλά ποιο­τι­κό. Η απα­σχο­λού­με­νη ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη είναι γε­ω­γρα­φι­κά δια­σκορ­πι­σμέ­νη, απο­σπα­σμα­τι­κή και δια­σπα­σμέ­νη. Ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός αυτός κάνει ακόμη πιο δύ­σκο­λη την επι­κοι­νω­νία μέσα στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης. Βοηθά τους κα­πι­τα­λι­στές στο να ελέγ­χουν και να χει­ρα­γω­γούν τους ερ­γα­ζό­με­νους πιο εύ­κο­λα, οδη­γώ­ντας συχνά στην απώ­λεια τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Έχου­με ήδη γίνει μάρ­τυ­ρες πολ­λών πε­ρι­πτώ­σε­ων όπου απερ­γοί-ερ­γα­ζό­με­νοι ενός ερ­γο­στα­σί­ου στέ­κο­νταν ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους άλλου ερ­γο­στα­σί­ου του ίδιου επι­χει­ρη­μα­τι­κού ομί­λου, έχο­ντας την λα­θε­μέ­νη πε­ποί­θη­ση ότι έτσι υπε­ρά­σπι­ζαν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας τους. Η τάση αυτή οδη­γεί επί­σης στον πο­λα­πλα­σια­σμό των δήθεν αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων η μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, προ­λε­τά­ριων χωρίς κα­θό­λου δι­καιώ­μα­τα και συν­δι­κα­λι­στι­κή προ­στα­σία, να ερ­γά­ζο­νται σε χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες απ’ ότι ερ­γά­τες ερ­γο­στα­σί­ου, αλλά έχο­ντας πα­ντε­λή έλ­λει­ψη τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Σή­με­ρα, η πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων συ­νε­χί­ζει να βρί­σκε­ται υπό την σκέπη του ερ­γο­δο­τι­κού-κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, έχο­ντας τη λα­θε­μέ­νη άποψη ότι αυτά (τα τα­ξι­κά συμ­βι­βα­σμέ­να) συν­δι­κά­τα είναι τα μόνα που μπο­ρούν να επι­τύ­χουν τις “λι­γό­τε­ρο δυ­σά­ρε­στες” ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες, σύμ­φω­να με τη λο­γι­κή του “μι­κρό­τε­ρου κακού”.

Σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση, οι κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να αυ­ξά­νουν τη δράση τους μέσα στην ερ­γα­τι­κή τάξη, δη­μιουρ­γώ­ντας κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε κάθε χώρο δου­λειάς, προ­κει­μέ­νου να επα­να­φέ­ρουν την τα­ξι­κή ενό­τη­τα, να στη­ρί­ξουν την ανά­πτυ­ξη τα­ξι­κών συν­δι­κά­των και να δια­δώ­σουν στην ερ­γα­τι­κή τάξη το επα­να­στα­τι­κό μας πρό­γραμ­μα, πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια σε αντι­μαρ­ξι­στι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές προ­σεγ­γί­σεις που ανα­δύ­ο­νται σε ορι­σμέ­νους πο­λι­τι­κά δρα­στη­ριο­ποι­η­μέ­νους το­μείς της ερ­γα­τι­κής τάξης.

– Στις πρό­σφα­τες εκλο­γές εί­δα­με να συμ­με­τέ­χουν και άλλα κόμ­μα­τα που αυ­το­προσ­δοιο­ρί­ζο­νται ως «κομ­μου­νι­στι­κά» (π.χ. «Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης», «Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα», «Δί­κτυο των Κομ­μου­νι­στών», «Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά», κλπ.) Θε­ω­ρεί­τε αυτές τις δυ­νά­μεις ως πι­θα­νούς συμ­μά­χους του Κόμ­μα­τος σας και, επι­πλέ­ον, τι πρω­το­βου­λί­ες έχετε πάρει για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και ενό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος;

PC: Ιδρύ­σα­με το Κόμμα μας έχο­ντας αντι­λη­φθεί ότι η προ­σπά­θεια να πα­ρα­μεί­νει ζω­ντα­νό το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα – όπως αυτή εκ­δη­λώ­θη­κε τόσο από το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης όσο και από το Κόμμα των Ιτα­λών κομ­μου­νι­στών (που με­το­νο­μά­στη­κε σε Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα)- με­τα­τρά­πη­κε σε κάτι δια­φο­ρε­τι­κό και έφτα­σε στο τέλος της. Η συμ­με­το­χή αυτών των δύο κομ­μά­των σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς συ­να­σπι­σμούς και αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η έγκρι­ση εκ μέ­ρους τους των χει­ρό­τε­ρων αντερ­γα­τι­κών-αντι­λαϊ­κών μέ­τρων στο όνομα της «ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς», ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός τους κρε­τι­νι­σμός και οπορ­του­νι­σμός, τους οδή­γη­σε τε­λι­κά στην ήττα του 2008. Η προ­σπά­θεια να στα­μα­τή­σει αυτή η κα­τά­στα­ση και να προ­ω­θη­θεί η ενό­τη­τα των κομ­μου­νι­στών, μέσα από το πρό­τζεκτ «Ενω­μέ­νοι Κομ­μου­νι­στές» στο οποίο συμ­με­τεί­χα­με ενερ­γά, πα­ρέ­λυ­σε εξαι­τί­ας των ηγε­σιών αυτών των δύο κομ­μά­των. Έγινε ξε­κά­θα­ρο ότι οποια­δή­πο­τε αλ­λα­γή «από τα μέσα» αυτών των κομ­μά­των ήταν αδύ­να­τη.

Η απόρ­ρι­ψη του οπορ­του­νι­σμού και η προ­ώ­θη­ση της ενό­τη­τας των κομ­μου­νι­στών ήταν εφι­κτή μόνο μέσα από την ίδρυ­ση ενός νέου κόμ­μα­τος, βα­σι­σμέ­νου στο Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό. Τα υπεν­θυ­μί­ζου­με όλα αυτά, διότι η πρό­θε­ση της κομ­μου­νι­στι­κής ενό­τη­τας υπήρ­ξε ένας από τους λό­γους ίδρυ­σης του Κόμ­μα­τος μας και πα­ρα­μέ­νει κε­ντρι­κό στρα­τη­γι­κό στοι­χείο της δρά­σης μας.

Ασφα­λώς, το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας δεν είναι ένα αμοι­γώς πο­σο­τι­κό θέμα. Ανα­φο­ρι­κά με την ενό­τη­τα, έχου­με πάντα να απα­ντή­σου­με σε τρία ερω­τή­μα­τα: Με ποιόν; Σε ποια βάση; Για ποιο σκοπό; Εάν δούμε το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας μέσα από αυτήν την οπτι­κή, τότε πρέ­πει να δε­χτού­με ότι η ενό­τη­τα είναι αδύ­να­τη με αυτά τα κόμ­μα­τα και τους ηγέ­τες τους, οι οποί­οι έχουν ορι­στι­κά πα­ρεκ­κλί­νει από το Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό και το δρόμο της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης. Το Κόμμα μας δεν πρό­κει­ται ποτέ να δε­χθεί κα­νέ­ναν συμ­βι­βα­σμό για τις αρχές μας. Συγ­χώ­νευ­ση με τα κόμ­μα­τα αυτά, με τα οποία χώ­ρι­σαν οι δρό­μοι μας, απο­κλεί­ε­ται να συμ­βεί. Επο­μέ­νως, το κά­λε­σμα μας για ενό­τη­τα δεν απευ­θύ­νε­ται στις ηγε­σί­ες τους, αλλά στους κα­λό­πι­στους αγω­νι­στές αυτών των αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων «κομ­μου­νι­στι­κών» κομ­μά­των.

Παρ’ όλα αυτά, δεν απο­κλεί­ου­με το εν­δε­χό­με­νο προ­σω­ρι­νών εκλο­γι­κών συμ­φω­νιών με αυτά- στη βάση ενός κοι­νού προ­γράμ­μα­τος και δε­δο­μέ­νου ότι η εκλο­γι­κή λίστα θα φέρει το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό», με σήμα το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, ώστε να υπερ­βού­με τα εμπό­δια που το αστι­κό κρά­τος βάζει στην συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις εκλο­γές. Ακόμη και πριν από τις πρό­σφα­τες εκλο­γές, απευ­θύ­να­με και πάλι σε όλους τους κομ­μου­νι­στές κά­λε­σμα για κοινή εκλο­γι­κή λίστα, αλλά οι οπορ­του­νι­στι­κές τους ηγε­σί­ες το απέρ­ρι­ψαν, προ­τι­μώ­ντας για ακόμη μια φορά να απο­ποι­η­θούν το όνομα και τα σύμ­βο­λα (Σ.τ.Μ: εν­νο­εί ότι δέ­χθη­καν να συμ­με­τέ­χουν σε εκλο­γι­κές λί­στες- συ­να­σπι­σμούς- όπου δεν εμ­φα­νί­ζο­νταν το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό/ος»).

Εάν λά­βου­με υπ’ όψη το συ­νο­λι­κό απο­τέ­λε­σμα των πρό­σφα­των εκλο­γών, θα δούμε ότι η πλειο­ψη­φία ψή­φι­σε δεξιά κόμ­μα­τα, όπως η Λίγκα του Βορρά και η κε­ντρο­δε­ξιά συμ­μα­χία του Κι­νή­μα­τος των 5 Αστέ­ρων. Δεν ήταν ψήφος υπο­στή­ρι­ξης των προ­γραμ­μά­των τους, αλλά πε­ρισ­σό­τε­ρο ψήφος δια­μαρ­τυ­ρί­ας ενά­ντια στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και τους πρώην συμ­μά­χους του σε πα­λαιό­τε­ρους συ­να­σπι­σμούς (όπως το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης και των Κόμμα των Ιτα­λών Κομ­μου­νι­στών) της λε­γό­με­νης «αρι­στε­ράς». Οι ερ­γα­ζό­με­νες μάζες δεν ξέ­χα­σαν την ευ­θύ­νη που φέ­ρουν (οι αρι­στε­ροί συ­να­σπι­σμοί) στην στή­ρι­ξη αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και την έγκρι­ση αντι­λαϊ­κών μέ­τρων που χει­ρο­τέ­ρευ­σαν το βιο­τι­κό επί­πε­δο του λαού και, για ακόμη μια φορά, τους τι­μώ­ρη­σαν.

Επο­μέ­νως, από τη μια πλευ­ρά, πρέ­πει να εί­μα­στε προ­σε­κτι­κοί ώστε να μην συγ­χε­ό­μα­στε μ’ αυ­τούς, να το­νί­ζου­με αυτά που μας δια­φο­ρο­ποιούν από αυ­τούς, πρώτα απ’ όλα την επα­να­στα­τι­κή μας δέ­σμευ­ση να ανα­τρέ­ψου­με- και όχι να διορ­θώ­σου­με- το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και να χτί­σου­με τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Από την άλλη, πρέ­πει να δι­πλα­σιά­σου­με τις προ­σπά­θειες ώστε να προ­ω­θή­σου­με την ενό­τη­τα και να συ­γκε­ντρώ­σου­με τους κομ­μου­νι­στές κάτω από την ση­μαία του Κόμ­μα­τος μας.

– Παρά τα οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων ετών, η Ιτα­λία πα­ρα­μέ­νει μια ση­μα­ντι­κή χώ­ρα-μέ­λος της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Ποιά είναι η θέση του Κόμ­μα­τος σας για το ρόλο της Ε.Ε. στον σχε­δια­σμό και την εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής;

PC: Η Ιτα­λία, πράγ­μα­τι, πα­ρα­μέ­νει ένας από τους πυ­λώ­νες της Ε.Ε., όντας η 3η κατά σειρά χώρα της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε. με βάση το ΑΕΠ, παρά την- κατά μέσο όρο- μεί­ω­ση αυτού κατά 0,6% κατά την πε­ρί­ο­δο 2006-2016. Πα­ρα­μέ­νει μια βιο­μη­χα­νι­κή δύ­να­μη, όντας στην 7η θέση πα­γκο­σμί­ως και 2η στην Ε.Ε. των 28 χωρών στη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, στην 8η θέση πα­γκο­σμί­ως με βάση τις εξα­γω­γές βιο­μη­χα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων, με μια αύ­ξη­ση της τάξης του 4% ετη­σί­ως, αλλά μειω­μέ­νη κατά 1,9% το Γε­νά­ρη του 2018 σε σχέση με το Δε­κέμ­βρη του 2017.

Παρ’ όλα αυτά, η σχε­τι­κά υψηλή θέση της Ιτα­λί­ας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυ­ρα­μί­δα και η φαι­νο­με­νι­κά καλή οι­κο­νο­μι­κή της από­δο­ση δεν οδη­γεί σε αύ­ξη­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου της ερ­γα­τι­κής τάξης και των πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των της χώρας. Η αύ­ξη­ση της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής δε δη­μιούρ­γη­σε την ανά­λο­γη αύ­ξη­ση στην απα­σχό­λη­ση όπως θα πε­ρί­με­νε κά­ποιος. Παρά τα προ­νό­μια που απο­λαμ­βά­νουν οι κα­πι­τα­λι­στές σε το­μείς όπως η φο­ρο­λο­γία και η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση- εις βάρος της γε­νι­κό­τε­ρης φο­ρο­λο­γί­ας και δρώ­ντας ως ενα είδος ενί­σχυ­σης της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας- η πραγ­μα­τι­κή απα­σχό­λη­ση έχει μειω­θεί, όπως επί­σης και ο αριθ­μός της μό­νι­μης ερ­γα­σί­ας, την ώρα που η ημια­πα­σχό­λη­ση και η αδή­λω­τη ερ­γα­σία, δη­λα­δή η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια, έχουν αυ­ξη­θεί.

Με βάση τους μι­σθούς, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 23η θέση ανά­με­σα σε 28 χώρες, κάτω από το μέσο όρο τόσο της Ευ­ρω­ζώ­νης όσο και ευ­ρύ­τε­ρα της Ε.Ε.. Η κατά κε­φα­λήν κα­τα­νά­λω­ση των ιτα­λι­κών νοι­κο­κυ­ριών μειώ­νε­ται συ­νε­χώς από το 2006, πριν ακόμη από το ξέ­σπα­σμα της τε­λευ­ταί­ας κρί­σης: από το 2006 έως το 2011 μειώ­θη­κε κατά 0,6% και από το 2011 έως το 2016 κατά 0,9%, κάτω από το μέσο όρο της Ευ­ρω­ζώ­νης (- 0,1%) και πολύ χει­ρό­τε­ρα από τον αντί­στοι­χο μέσο όρο της Ε.Ε. των 28.

Οι αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές, που εφαρ­μό­ζουν από κοι­νού η Ε.Ε. και οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές και κε­ντρο­δε­ξιές αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, έχουν χτυ­πή­σει σκλη­ρά την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οδη­γώ­ντας σε άνοιγ­μα της ψα­λί­δας υπέρ του κε­φα­λαί­ου και αυ­ξά­νο­ντας σε τε­ρά­στιο βαθμό τη φτώ­χεια. Σύμ­φω­να με την ετή­σια έκ­θε­ση της Oxfam για το 2016, το 1% των πλου­σιό­τε­ρων ιτα­λών κα­τέ­χει το 25% του πλού­του, ενώ το χάσμα με­τα­ξύ των πλου­σιό­τε­ρων και των φτω­χό­τε­ρων αυ­ξά­νε­ται κάθε χρόνο, τόσο σε ότι αφορά τον κα­τε­χό­με­νο πλού­το όσο και το ει­σό­δη­μα.

Σύμ­φω­να με στοι­χεία της Eu­ro­stat, στην Ιτα­λία υπάρ­χουν 10,5 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χοί (ο με­γα­λύ­τε­ρος αριθ­μός στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση) που συ­νι­στούν το 14% των συ­νο­λι­κά 75 εκα­τομ­μυ­ρί­ων φτω­χών της Ε.Ε. Δεύ­τε­ρη έρ­χε­ται η Ρου­μα­νία με 9,8 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χούς. Σύμ­φω­να με τη Eu­ro­stat,φτω­χοί λο­γί­ζο­νται όσοι οι­κο­νο­μι­κά αδυ­να­τούν να έχουν ένα γεύμα (με κρέας, κο­τό­που­λο, ψάρι ή λα­χα­νι­κά) κάθε δύο μέρες, να αγο­ρά­σουν ένα ζευ­γά­ρι πα­πού­τσια το χρόνο, να ζε­στά­νουν το σπίτι τους, να πλη­ρώ­σουν το ενοί­κιο, κλπ. Εάν το δούμε με βάση τα πο­σο­στά, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 11η θέση στην Ε.Ε., με το 17,2% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού της να είναι φτω­χοί. Όπως ανα­φέ­ρει η ISTAT, ο αριθ­μός της από­λυ­της φτώ­χειας- αυτών που δε μπο­ρούν να αγο­ρά­σουν ούτε τα βα­σι­κά αγα­θά- έχει τρι­πλα­σια­στεί μέσα σε 10 χρό­νια, φτά­νο­ντας από 1,66 εκα­τομ­μύ­ρια το 2006 σε 4,7 εκα­τομ­μύ­ρια το 2016, με­τα­ξύ αυτών 1,3 εκα­τομ. παι­διά. Με βάση και πάλι στοι­χεία της ISTAT, 18 εκα­τομ­μύ­ρια ιτα­λοί, δη­λα­δή το 30% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με «τη φτώ­χεια ή τον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό». Ο κίν­δυ­νος της φτω­χο­ποί­η­σης στην Ιτα­λία είναι λίγο υψη­λό­τε­ρος από τον αντί­στοι­χο στην Ισπα­νία, υψη­λό­τε­ρος από το μέσο όρο στην Ε.Ε. και πολύ υψη­λό­τε­ρος απ’ όσο στη Γαλ­λία και τη Γερ­μα­νία.

Αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγ­μα των τρα­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των των αντι­λαϊ­κών και αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών της Ε.Ε. Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Συ­νο­ψί­ζο­ντας μπο­ρού­με να πούμε ότι τί­πο­τε καλό δεν ήρθε για τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λαό από την συμ­με­το­χή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε και το ευρώ. Αντι­θέ­τως, η πα­ρα­μο­νή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε. βο­ή­θη­σε τους κα­πι­τα­λι­στές να γί­νουν πλου­σιό­τε­ροι και πιο ισχυ­ροί, σε βάρος του λαού.

Αυτό είναι εύ­κο­λα κα­τα­νοη­τό εάν λά­βου­με υπ’ όψη την πραγ­μα­τι­κή φύση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης ως ένωση ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών. Η βα­σι­κή της λει­τουρ­γία είναι να συ­ντο­νί­ζει και να εν­σω­μα­τώ­νει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες στο μο­νο­πω­λια­κό τους στά­διο, να ρυθ­μί­ζει τον ανα­πό­φευ­κτο αντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των χω­ρών-με­λών – ένας αντα­γω­νι­σμός που είναι έμ­φυ­τος στις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες, οι οποί­ες βα­σί­ζο­νται στην αναρ­χία της πα­ρα­γω­γής και της αγο­ράς – και να υλο­ποιεί νέες κα­τη­γο­ριο­ποι­ή­σεις αγο­ρών και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών ανα­λο­γι­κά με το συ­γκε­κρι­μέ­νο κάθε φορά οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό βάρος κάθε συμ­με­τέ­χου­σας χώρας. Βα­σι­κός της στό­χος είναι να εμ­βα­θύ­νει την εκ­με­τάλ­λευ­ση των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαών ολο­έ­να και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά, ώστε να με­γι­στο­ποιεί την ίδια τη μο­νο­πω­λια­κή της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και τα κέρδη σε σχέση με τους εξω­τε­ρι­κούς της αντα­γω­νι­στές, από άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες ή συ­να­σπι­σμούς χωρών.

Η αστι­κή προ­πα­γάν­δα συχνά πα­ρου­σιά­ζει την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση ως μια ξε­χω­ρι­στή δύ­να­μη που υπερ­κερ­νά τη θέ­λη­ση κάθε χώ­ρας-μέ­λους. Πόσο συχνά δεν ακού­με τη φράση «η Ευ­ρώ­πη μας ζητά να κά­νου­με αυτό και εκεί­νο»; Αυτή η απει­κό­νι­ση χρη­σι­μο­ποιεί­ται συχνά ως άλ­λο­θι προ­κει­μέ­νου να οδη­γή­σει τις μάζες να απο­δε­χτούν τα πιο αντι­λαϊ­κά μέτρα, εκτρέ­πο­ντας την δυ­σα­ρέ­σκεια τους προς μια εξω­τε­ρι­κή οντό­τη­τα που θε­ω­ρεί­ται αδιαμ­φι­σβή­τη­τη και πέρα από τις δυ­νά­μεις τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και τα όρ­γα­να της έχουν τόση δύ­να­μη όσο η εθνι­κή αστι­κή τάξη της κάθε χώρας που εθε­λο­ντι­κά απο­φά­σι­σε να πα­ρα­χω­ρή­σει τη δύ­να­μη αυτή (στην Ε.Ε) προ­κει­μέ­νου να διεκ­δι­κή­σει υπό κα­λύ­τε­ρους όρους τους στό­χους που ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω. Οι αντι­λαϊ­κές και αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές της Ε.Ε. υλο­ποιούν την θέ­λη­ση και τα σχέ­δια της κα­πι­τα­λι­στι­κής, αστι­κής τάξης κάθε χώ­ρας-μέ­λους, με έναν κε­ντρο­ποι­η­μέ­νο και συ­ντο­νι­σμέ­νο τρόπο.

Εξαι­τί­ας αυτού, θε­ω­ρού­με ότι η απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε, όπως επί­σης από το ΝΑΤΟ και τους άλ­λους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, είναι απα­ραί­τη­το βήμα προς την κα­τεύ­θυν­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού από την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Είναι ένα ανα­γκαίο, αλλά όχι αρ­κε­τό βήμα, που εάν δεν συν­δια­στεί με αλ­λα­γή τάξης στην εξου­σία θα επα­να­φέ­ρει απλά την παλιά αστι­κή κυ­ριαρ­χία. Θε­ω­ρού­με την απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ως βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να ανα­τρα­πεί ο κα­πι­τα­λι­σμός και να πάρει η ερ­γα­τι­κή τάξη την εξου­σία στα χέρια της.

– Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί επί­ση­μη πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. η οποία εκ­φρά­ζε­ται μέσω της προ­ώ­θη­σης της εξί­σω­σης κομ­μου­νι­σμού και να­ζι­σμού. Πως εκ­φρά­ζε­ται ο αντι­κομ­μου­νι­σμός στην πο­λι­τι­κή σκηνή της Ιτα­λί­ας και μέσα στην κοι­νω­νία;

PC: Η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. υλο­ποιεί­ται με δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις και έντα­ση από χώρα σε χώρα. Σε πολ­λές ανα­το­λι­κές χώρες της Ευ­ρώ­πης, όπου η ιστο­ρι­κή μνήμη του σο­σια­λι­σμού είναι ακόμη ζω­ντα­νή στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις εφαρ­μό­ζουν τις πιο σκλη­ρές αντι­κομ­μου­νι­στι­κές με­θό­δους. Τα κομ­μου­νι­στι­κά σύμ­βο­λα απα­γο­ρεύ­ο­νται, η κομ­μου­νι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και προ­πα­γάν­δα θε­ω­ρού­νται έγκλη­μα και διώ­κο­νται από το νόμο, τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα κη­ρύσ­σο­νται πα­ρά­νο­μα, το τα­ξι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και κάθε μορφή αντί­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με βίαιη κα­τα­στο­λή.

Στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ιτα­λί­ας, η αστι­κή τάξη χρη­σι­μο­ποιεί μια δια­φο­ρε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, φαι­νο­με­νι­κά λι­γό­τε­ρο σκλη­ρή, αλλά πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Στο ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο, είναι ευ­κο­λό­τε­ρο γι’ αυ­τούς να συ­κο­φα­ντή­σουν τον σο­σια­λι­σμό μέσω της πα­ρα­χά­ρα­ξης της ιστο­ρί­ας, στο βαθμό που οι λαοί στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη δε βί­ω­σαν τον σο­σια­λι­σμό. Η αι­σχρή εξί­σω­ση με­τα­ξύ φα­σι­σμού και κομ­μου­νι­σμού βα­σί­ζε­ται στην πα­ρα­χά­ρα­ξη των γε­γο­νό­των και της ιστο­ρί­ας, στην προ­σπά­θεια να κρυ­φτεί η αλη­θι­νή φύση του φα­σι­σμού ως μιας ανοι­χτά τρο­μο­κρα­τι­κής μορ­φής της αστι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, που γεν­νιέ­ται από τον κα­πι­τα­λι­σμό με σκοπό να συ­ντρί­ψει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

Στο νο­μι­κό επί­πε­δο, ορι­σμέ­νες λι­γο­στές προ­τά­σεις για να κυ­ρη­χθεί πα­ρά­νο­μο το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­κλη­τι­κές παρά απο­τε­λε­σμα­τι­κές, αλλά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση απαι­τούν επα­γρύ­πνη­ση και δυ­να­τή απά­ντη­ση. Τρο­πο­ποι­ή­σεις του Συ­ντάγ­μα­τος ή των εκλο­γι­κών νόμων χρη­σι­μο­ποιού­νται συχνά προ­κει­μέ­νου να δυ­σκο­λέ­ψουν την συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και να απο­τρέ­ψουν την εκ­προ­σώ­πη­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο. Ασφα­λώς, όπως και αλλού, έτσι και στη χώρα μας η πο­λι­τι­κή κα­τα­σκο­πεία και η κα­τα­στο­λή χρη­σι­μο­ποιού­νται για να εμπο­δί­σουν την κοι­νω­νι­κή πάλη.

Για άλλη μια φορά, επα­να­λαμ­βά­νου­με ότι οι διώ­ξεις, οι απα­γο­ρεύ­σεις και η κα­τα­στο­λή δεν πρό­κει­ται ποτέ να κα­τα­φέ­ρουν να στα­μα­τή­σουν τον αγώνα των κομ­μου­νι­στών για την ερ­γα­τι­κή εξου­σία και τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά μέτρα απο­τε­λούν απλά έκ­φρα­ση του φόβου του αστι­κού κρά­τους μπρο­στά στην προ­ο­πτι­κή της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης.

– Γνω­ρί­ζε­τε ότι το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, με το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία, δίνει κα­θη­με­ρι­νές μάχες ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιο είναι το μή­νυ­μα που θέ­λε­τε να στεί­λε­τε στους συ­ντρό­φους και την ερ­γα­τι­κή τάξη της Ελ­λά­δας;

PC: Το Κόμμα μας πα­ρα­κο­λου­θεί με με­γά­λη προ­σο­χή και βγά­ζει ση­μα­ντι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα από τους αγώ­νες της ελ­λη­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, στην πρω­το­πο­ρία της οποί­ας είναι το ΚΚΕ. Η ηρω­ϊ­κή τους αντί­στα­ση και αντί­θε­ση απέ­να­ντι στις απο­φά­σεις της Τρόϊ­κα και τις λη­στρι­κές πο­λι­τι­κές της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης απο­τε­λούν πα­ρά­δειγ­μα για όλους μας αλλά και ση­μα­ντι­κό μέρος του κοι­νού μας αγώνα ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τους υπη­ρέ­τες του, πα­λιούς και νέους, οπορ­του­νι­στές και σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Θέ­λου­με να δια­βε­βαιώ­σου­με την ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και τους συ­ντρό­φους μας στο ΚΚΕ ότι το Κόμμα μας, πιστό στις διε­θνι­στι­κές του δε­σμεύ­σεις, θα βρί­σκε­ται πάντα στο πλευ­ρό τους, στον κοινό αγώνα ενά­ντια στα μο­νο­πώ­λια και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και την οι­κο­δό­μη­ση του Σο­σια­λι­σμού-Κομ­μου­νι­σμού.

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //